Alle inzendingen over onbehagelijk

Gevoel te leven zonder reden Gevoel te leven zonder hart Te leven als een robot, die puur zijn taken doet Gegoten in een vast stramien Dagen vullen zich met nietsheid Sluiten naadloos aan in de keten van mijn leven Vertrouwdheid dooft het laatste vuurtje Dat me laat sprankelen voor wat leuks Alleen diep van binnen leeft iets Een gevoel van onbehagen…

Sluiers van licht en geluid komend uit het niets vol emoties en gevoel omarmen me en behagen me en voelen heerlijk zwoel sluiers zacht en toch hard gelijk een wolk van geluk gevuld met een sprankje hoop vullen de leegte in mijn hoofd en nemen onzekerheid mee op de loop warmte straalt in mijn gezicht en toch voel ik me koud sluiers van onbehagen…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

als ik naar huis rijd, de wagen sprekend lonkend de verte neemt mij de tijd verpacht aan het pedaal dat rechts mijn flank mankeert dan wil ik schreeuwen tegen al wat lijdt zich schuwt tegen de goden die de wegen dragen op hun gehaakte schouderstukken langs berm en onbehagen geschurkte bomen maskeren twijfels die ik wil uiten, doch de stereo…

dragend is de verte in onbehagen en al zou ik willen weten, van toch waarom schrijf ik zacht hun taal in de rijp van morgenochtend en hoop dat de nacht is gebleven in de stilte waar vrede heerst doch ik ween, daar mijn angst gestoeld is naar vrouw en kind die zonder schuld gekliefd naar ontijdse waarheden hun dood beleven in pijn en traan…

zijn getier zwiept alles heen en weer met een duivels plezier het is één en al onrust daarbuiten De storm beukt tegen de ruiten van mijn gedachten ik word onrustig want ik ken de kracht en de macht van de storm die soms in mij raast en woedt en die alle moeizaam verworven zielenrust in één vlaag verdwijnen doet Ik voel me onbehaaglijk…

En de kinderen groeien uit hun melkpakken En hun kamers Zakken kapot speelgoed Laten ze ons na Hinderlijk mos, straatgras Messen hiervoor En wie mag deze week doorgestreept Van de verjaardagskalender Welke valse vriend Van studierichting veranderden van hobby En altijd de drugs Maar er is altijd Nog achter de hagen, 't behagen en onbehagen…

zonnestralen als mokerslagen zwoel zuigt zij onbehagen het zachte zeezand op mijn huid brandt mijn netvlies vol vragen die ik wegspoel met water dat jouw ogen weergeeft jouw 'waterwazigogen' waarin jij vloeibaar verder leeft ver weg van hier onder mijn huid waar jij telkens weer boven water komt.…

Ukrain òù 3 Voorwaar hier tijd heeft stil gestaan Opgedrongen leed zwijgend aanvaard Verhuld in machteloos tijdloos geheel Ontzegde met dwang de nieuwe eeuw Sobere herkenning ingetogen ongewild Dragen gelaten onbehagen en berusten Vluchten zij steeds weer in drankgeroes Schrijd de omkerende tijd lijdzaam voort Gezag tegenpolend wakend…

Er hangt een dreiging in de lucht die zwanger is van onbehagen en spookbeelden die ons belagen te talrijk voor een bange vlucht; men waarschuwt en er klinkt geklaag over de naderende plaag.…

de aarde beefde een enkele keer, daalde dapper machtige marmeren trappen af en toonde onbeantwoorde vragen verrukking op zoek, beefde van angst zelfs een gelukzalige dauwdruppel groot voelde het onbehagen als aanvaarding, zonder dat het geklopt had duizend levens lang zo lijkt het wel voedt ellende het teruggegeven ego, het bloemenzaadje…

Het hart lanceerde stilstand In een tijd van druk, druk, druk Ongevraagd pauzeren, voelt als verlaten Enkele dagen zonder licht betekent langere tijd een enorm gevoel van groot onbehagen Stilstand is achteruitgang juist zeker als in de vaart der volkeren topsnelheid wordt opgevoerd Stilstand is zeker schoonheid in gevallen van toevallig…

afkomstig uit een land dat door oorlogen wordt verscheurd doch religie en politiek kennen geen mededogen slechts het doel heiligt alle middelen waardoor het volk keer op keer wordt bedrogen onze afkeer voor deze mentaliteit wordt langzaam omgebogen door de stromen vreemdelingen die onze grenzen belagen stilaan verdwijnt ons mededogen in onbehagen…

In een wisseling los van enig verwijt en gewin, word jij dan in die ene nacht de vlieg en ik de spin, die het web kort kunnen delen zonder onbehagen en onwaarschijnlijkheden opgeslagen in de tranen van genegenheid, voordat die drogen, is geen verlies van tijd.…

Het gutsen van regen blust mijn brandend onbehagen en het water dat mijn groeven kust is rijp en zoet van oktoberdagen. De vlagen van onstuimige winden verdrijven de chaos in mijn haastig hoofd; ik leef weer op en kan me vinden in 'n bestaan dat me niet meer verdooft.…

Greta voor ‘t eerst op kamers Klaagt tegen haar vriend dat De huurbaas gluurt door ramen Kijkt brutaal naar binnen, dat Geeft ‘n gevoel van onbehagen Een oudere nette heer belt aan Bos bloemen onder zijn arm Haar vriend ’n slome mispeer Nog niet nuchter van gisteren Doet open, gaat gelijk te keer Jij bent dus die vent, die stalker…

Het zwijgen is met een onbehagen omvangen. Het repeteren van voetstappen door lange klooster- gangen. De visies van verlangen die aan een monniken- leven voorbij zijn gegaan. Het woord werd geen vlees, maar slechts een verboden vrucht van een waan. Bij de beklemming van de stiltes kon men daar ineens Maria zien staan.…

Toen haar waterpijp modderig begaf Bedwelmde roes mijn hemels zijnde Verwensde zij krom de slang tot graf Verstoord dwaas hoorde ik het einde Gestaag gravend in vergane geheel Slovend van koude pril tot vorst laat Onbelegd en schraal valt hen ten deel Geen klacht van onbehagen die verlaat Zo ik doe blind grof gemis niet wetend Klauwen…

Elke generatie kent onbehagen door ongelijkheid, de mens met z’n natuur sterker dan goede wil herhaalt fouten; na een revolte glijdt de nieuwe macht weer in oude beddingen.…

echte oplossing is de wereldbevolking decimeren de graaiende elite uiteraard zal zo’n plan niet animeren de kudde voedt naast zichzelf de boer, de herder en de wolf Inkomensverschil suggereert: De ene mens is meer waard dan de ander, zo‘n belediging motiveert slechts het kwaad maakt de normen tot farce reden van groot onbehagen…

ligt opgeslagen in zijn dikke vel het onbehagen van zijn gesneuvelde kameraden boeddha verraadt ze niet kauwt zonder oponthoud zijn bamboeblaren blaast en verruft de lucht naar eigen inzicht wandelt achteruit een boomstronk op sproeit geurtekens aan de overlevenden: hou moed verander in ademend woud kauw jezelf halsstarrig richting verlichting…

Goedgemutst, Gebeld zonder onbehagen. Mijn dag vol gepruts. Het begon al te dagen…. Missie.... huis... De tijd bracht... Een wandeling op haar feestelijke oude dag.…

dichters die in een lied bezingen, dat alles mogelijk is en lijkt Taal ontsnapt aan het eind der dingen geeft elk mens een eigen doodskleed aan maakt van ieder een schip op weg naar immer grootser zingen van stijl en vorm in stof uiteengeslagen licht met meer antwoorden en meer vragen een muur te zijn en de klank verdragen van klacht en onbehagen…

een omhelzing van een speeldoos die er dagenlang bleef spelen Even waren zij onzichtbaar als de schimmen die zij waren uit een kijkdoos opgestaan om benen in de lucht te dragen om te zingen en te drinken met dat wat de nacht er liet als tafelspringers, Tempelieren vallend van de bokkenwagen Alles wilden zij er geven voor hun dorstig onbehagen…

meisje neer gezeten op wie ik mijn dronken poehäzie verpoogde los te laten zodat ik ledig `t evenredig blauw zat in en aan te blaten alsof ik net die ochtend hete pieperballen had ontbeten Als jij iets langer in je gouden koets was blijven steken was `t diamantje kwijt geraakt in die luxe limowagen zonder ooit in muil gevallen tot je woedend onbehagen…

Dorpelingen komen achter het raam vandaan, staan in ‘t heldere daglicht wat onwennig, ze zijn wel heel erg zichtbaar, als de groep aangroeit valt ‘n individu in het niet en ze verdring- en luidruchtig een vaag onbehagen.…

Er komt in mij een vreemd soort onbehagen. Een diep in mij knagend gevoel. Dat de poort opent naar nieuwe vragen. Mijn onrust zoekt in december doel. Maar in de schaduw van het oude jaar verlang ik naar december's lichte dagen. Antwoorden liggen nu niet klaar; december laat nog heel wat vragen.…

vormen dat maakt nogal wat gevoelens bij ze los Ze hebben je blijkbaar erg goed gekend ze giechelen; niet voor mijn oren bestemd halen ze fluisterend herinneringen op Lichaamstaal en gespreksflarden verklappen 't verhaal van uitspattingen, oude vragen vallen als puzzelstukken op hun plaats Het pronkjuweel wordt een nachtmerrie en voel me onbehaaglijk…

OVER HET SINTERKLAASPAARD Veel paarden hebben in novemberdagen een duidelijk gevoel van enig onbehagen. Zij zijn nog nooit door Sint geselecteerd en vinden dat hij hen discrimineert, en louter en alleen op grond van kleur.…

Voorlopig geen politiek den haag vandaag, dat geeft almaar stress op het zomerreces of brandneteluitslag bij vloed onbehagen.…