Netgedichten

netgedicht (nr. 30.391):

- Duizenden levens lang -

de aarde beefde een enkele keer,
daalde dapper machtige marmeren trappen af
en toonde onbeantwoorde vragen

verrukking op zoek, beefde van angst
zelfs een gelukzalige dauwdruppel groot
voelde het onbehagen als aanvaarding,
zonder dat het geklopt had

duizend levens lang zo lijkt het wel
voedt ellende het teruggegeven ego,
het bloemenzaadje is zo hard als steen,
terwijl waarheid uit de buurt van je huis blijft

verdeeldheid, chaos en disharmonie
kan vanzelfsprekend niet jouw krachtige rebellie zijn
kan elk levensmoment zo dankbaar zijn

duizend levens lang miljoenen bloemen,
de befaamde waarheid van iemand anders.