Alle inzendingen over oogopslag

soep uit een literblik in een ogenblik klaar dat is werkelijk waar ogenblikkelijk soep de ogen in de soep drijven er zichtbaar op oogopslag is helder doch wel oppervlakkig werp een blik op de soep ga er niet mee werpen een helder ogenblik? pak een blikopener een blik heldere soep ogen als blikvanger…

stil wit en steriel huisde zij professioneel in haar outfit als deel van sfeer en aankleding alleen het heldere blauw van ogen in wit gaf haar gezicht een indringend intens raken zonder woorden in klare oogopslag waarbij haar lach de inhoud wereldkundig maakte met blijdschap in een warm mystiek delen…

Mijn bevinding met je graf wroet rond in je geboren zijn spreek de morgen tegen verzacht je koude wang keer haar naar de mijne houdt schuil wat zich kan verliezen het zien kent geen oogopslag maar koerst met een geheime ladder naar beneden reikend tot de wortelmond zwanenzang ritmisch sterft door verstikking mijn eigen naam verstomt.…

in één oogopslag waren de lijntjes in je gezicht te lezen lente maakte je huid veerkrachtig gevoelig en zacht we hebben samen de zomer geschreven verdiept in fronsjes en lach de eigen trekjes genoten het leven in schaduwvol karakteristiek nog oogst het licht schoonheid uit lijnen in jouw herfstwarme gezicht…

juist op het moment dat ik je het meeste nodig had waarin ik zo graag jouw stem had willen horen jouw oogopslag had willen zien werd ik op mezelf teruggeworpen mijn veilige wereld onder mij vandaan gerukt niets leek meer op wat het was als in een kapot geschoten huis zat ik te midden van de scherven waar lijm geen soelaas meer zou bieden…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

zo dicht bij jou voel ik hoe het leven telkens weer opnieuw haar mooiheid toont want jij, jij draagt lieflijke kleine vogeltjes naar mijn handen wuivende vlindervleugels die als kriebelwarmte in mijn hart landen bloemenbloeiende ja, groene lenteweides in mijn oogopslag geborgenheid in liedjesmelodieën warme symfonieën…

zilverglans dons vleugelslag dromerige oogopslag was ik vrij als die vogel hoog in de wolken zwevend moeder aarde aan mijn voeten lag zou ik beminnen ….jou elk begin van een nieuwe zomerdag vlinderzacht als een fluistering van de wind als een kus van de zon met een warme glimlach de kerkklok slaat vier en ik lees (de) wijzer…

de bloementuin in lentegeur de eerste oogopslag was zon je lach een warme rode kleur met voorjaar in verschiet maar ik zag horizonnen dwalen achter donkere frons scherpe kammen diepe dalen onbegaanbaar voor elk van ons jij hebt je pad te gaan ik kan enkel zwaaien wil je nog even blijven staan…

jij hebt iets teers en breekbaars in verschijnen toch sta je als een rots in woeste zee je oogopslag laat alle weerstand met een lach verdwijnen jij voert de hoogste golven uit de stroming mee je artistieke vingers spelen schubert in een eindeloos duet zij bezweren ook het water tot een kabbelend sereen gebed…

Hij niest en niest en niest van alles kriebelt in zijn neus betraande ogen staan wat triest zijn oogopslag zo serieus Het zonnetje in huis slaat om in deze tijd met ogen als een sluis waaruit water wordt geleid Toch trekt iets extra aandacht laat mij niet los hoe ik ook poog pakt mijn blik met volle kracht: dat is zijn doorweekte elleboog…

je hogeschoolt nog in dressuur ik zie het vuur in volbloed en gespitste oren speelt met samen zijn in draf en tred de zweep knalt pret galop laat hinniken éénstemmig horen jij bent de meesteres in roskam en verzorgen alleen die blonde hengst houdt nog geheimen in zijn oogopslag voor jou verborgen…

of mag ik alleen maar hopen dat een oogopslag bedriegt ik misschien een hartslag kwijt ben of mijn hart ooit tegen mij liegt?…

Trillend lekt de maan zilte melk op je amberhuid zacht je vingers, los je haar wind waait lauwe druiven aan Ik drink je lach, je oogopslag jaag je tong op drift in mij hoor de krekel, hoor hem niet glijd en val in leegte diep Voor even één, de eerste keer voor even nergens, niemand meer…

zijn het weerbarstige wimpers in serene oogopslag.…

ik zie je steeds verschijnen in een lach een oogopslag treed heel zachtjes naderbij een uitgestoken hand die slechts mijn woorden vangt als ik je raak vervaagt het beeld, mijn droom heeft weer eens nu gespeeld in lang verwachten toch ben ik nooit teleurgesteld want in de verte loop je weer in blond, mijn ogen zoeken immer…

de lichte bijna schrikachtige oogopslag gaf haar iets breekbaars mee in een subtiel direct reageren zonder afwendend in reflectie op de stilte van lichaamstaal die van een andere orde uit lang voorbije tijden was toen oogcontact veelzeggend was in verstandhouden nu is er al een verkennen van belangrijke gebaren die generaties…

je oogopslag sprekend: ik laat je nooit meer los. twee handen strelen: ik ben er als je me nodig hebt. je zegt me zoveel, al spreek je geen woord.…

Je oogopslag sprekend: Ik laat je nooit meer los. Twee handen strelen: Ik ben er als je me nodig hebt. Je zegt me zoveel, al spreek je geen woord.…

In een vloedstroom Vervaagt het dorp in mijn herinnering Het handgebaar dat wekt weer leven Maar brengt niet terug wat zojuist verging De rust die jij me gaf Is weggevaagd Je vergat het de pijn in mij zag het binnen één oogopslag Je had het me beloofd Je zou me geven wat was weggeroofd met heel je wezen sprak je over grote golven…

Zou voor mij dan alles anders lijken, dan in mijn eerste oogopslag? Kon ik maar eens via jouw oren horen, en begrijpen wat ik je zeg... had ik dan nog steeds mijn hart verloren en was het dan geen éénrichtingsweg? Kon ik maar eens je gedachten lezen, en voelen wat dit met je doet...…

haar verlegen oogopslag toverde een warme glimlach op zijn gezicht een blos kleurde haar wangen toen zijn ogen haar kusten zachtjes ontsprong in haar hart een melodie zo teer, zo pril er bloeide liefde toen zijn hand de hare raakte legde zij die vol vertrouwen in de zijne de wind fluisterde over twee harten de zee nam zijn echo…

het is soms dat ene woordje die ene oogopslag die ene klank die mooie haarlok die zo perfect op je schouder ligt je oorschelp er tussendoor laat gluren en uitlokt om eraan te gaan knabbelen dat kleine gebaartje die subtiele glimlach dat alles waarmee je mijn ruit aan diggelen gooit mijn blik verruimt en gelijktijdig verstoort ik…

Hun dood is die van vele werelden kriskras kerven kervend door de harten, is blijvend deel, leed dat zal vergelden, aasgaten in de oogopslag, smarten die verbinden, wonden die verharden. Sterren zacht en zwart laten zij ontstaan, stof tot korrels ons in ons vergaan.…

soms zie ik stukjes ziel in een onverwacht gebeuren een oogopslag of lieve lach zij kleuren ineens mijn dag het zijn intense geluksmomenten die ik meer zou wensen het zielenleven lijkt in zijn roerselen ons laatste groot geheim alleen de pijn kent iedereen uit een heel diep ervaren laat geluk maar komen in een nieuwe dimensie…

lees me in de wolken in de haren op jouw arm door de vele regendruppels in het haardvuur lekker warm lees me in jouw dromen in de golven van de zee door sneeuw te ontcijferen neem je mij voor altijd mee lees me in de Lente in het ontluiken van de natuur door mijn uitdagende oogopslag in de kleuren van ieder uur zo blijf ik voor altijd…

er is geen luchthartigheid meer in de oogopslag die mijn blikveld raakt in een verstolen moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de…

Eén gedachte in een woord, één woord in een oogopslag. Wat zend ik jou en wat zend jij tot me ? Blikken, woorden en brieven zijn gedachten en gevoelens. Blikken, woorden en ideeën, slechts voor dat ene woord: liefde.…

haar handen hebben lettergrepen ze verbergen een gezicht, ongewassen en wolken die oogleden sluiten, de dagen van de doden, hongerig in de oogopslag van het kind wie kan haar eenzaamheid verdragen dragen als een gevallen vogel, achterblijven en dan weer doorgaan in het gerimpel van warme wind we staan op een heuvel, golven naar de…

In meditatie vertaalt in een oogopslag innerlijke schoonheid. Rode klaprozen geanimeerde Geisha’s rouge aan de bron.…