Alle inzendingen over radeloos

Ze wonen daar, ja daar, die stemmen achter het behang hun ogen spiedend door de kieren zeker niet om je te plezieren integendeel, ze maken je ontzettend bang Ze loeren zo, net nu jij hun fluisterstemmen niet meer hoort ze hebben nochtans wel hun best gedaan radeloos, toen keek jij mij zo zielig aan ik troostte je en mijn leven dat ging voort…

In het duister was ik radeloos verdwaald, het was of de dageraad niet was gehaald. In het duister zoek ik naar een weg, waarom is er niemand die luistert naar wat ik zeg. In het duister is het o zo zwaar, wat is nu echt en wat is waar. In het duister zoek ik naar een licht, maar het donker blijft maar dicht.…

Tuk op dolle extase plaatst de spits de bal op de penaltystip Bedachtzaam achteruit wandelen Cool keepers branie negeren Gierende zenuwen bezweren Vastbesloten loopt hij aan Trapt krachtig, met panache, De bal over de liggende keeper Hoog over het lege doel Radeloos zoeken zijn handen zijn hoofd Atletisch krimpt hij tot een bal ineen…

Hulpeloos halen helden hier hun hel, radeloos rationeel, ruzie, rukken, rel. Kiezen knarsen, klote kist, kelderende kruisiging, beetje bij beetje beseffen, bijna berusting. Wie weet, wie weer wakker wordt ? Nagenoeg niemand nog nuchter, neergestort.…

Na een troebele nacht ligt water glad over radeloos gras, een zuiver blinken tussen wolk en vroegere weide. Stroom gaf zijn richting voor stilstand, niemand mist iets; longen, mijn vurige vlerken, mijn vlammende jas! --------------------------------- uit: 'Alle gedichten', 2005…

Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder zal zo wel komen.…

bloemen niet aan passiebomen groeien niet op maandag en langs voetstappen van de aarde maar in poëtische regenvlagen; het vruchtwater van aanhoudende pijn wetend dat straten zichzelf blijven ongevoelig voor metaforen en dat melkwegen enkel druppelen uit een oogopslag van de nacht maagdelijk geamputeerd terwijl je lichaam zich radeloos…

jouw zwijgen maakt mij monddood alsof ik geen recht van spreken heb mogelijke dialogen sterven in monologen die in mijn radeloosheid tot wartaal verworden jouw zwijgen maakt mij klein alsof ik onzichtbaar ben dus geef ik grotere porties van mijzelf en word zo de dramaqueen die jij steeds al dacht te zien jouw zwijgen geeft…

Ze slapen allen in 't veld Slechts één ligt radeloos geknield: Laat deze beker mij voorbij gaan Doch als U 't werkelijk zo wilt...…

Stormen vanuit alle windrichtingen, voerde mij radeloos heen en weer, geen zin aan al die verplichtingen, "is dit 't leven ?" of is er meer ? Ik trok mij terug, windstil bezonnen, van alles en iedereen, gewoon alleen, onverwachts draaide weer mijn wieken, 'n zachte bries als nooit voorheen.…

er staat een vraagteken in z’n ogen: een radeloos waarom dan is hij bedrogen voorgelogen iets misgelopen tevergeefs blijven hopen op iets wat nooit kwam?…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Kijk, speciaal voor mij gemaakt zeg je en ‘n lachje huilt onzeker in je gezicht dat een tintje bleker mijn hart vol medelijden raakt Ik vind ‘m mooi, hij lijkt net echt vervolg je …op onvaste toon die druipend van gefaalde hoon zorgt dat ik tegen m’n tranen vecht Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het donkere haar prevel…

Ziekte, de firma Dood, het duo Armoe/Honger, slaan in draf mij, hoge hindernis, over de zusjes Hoop Doet Leven echter doen mij nog alle dagen aan, ook als hun rigide minnaars Hartstocht en Radeloos elkaar te lijf gaan 's nachts met broertje Zelf op strooptocht door de boswei, vang ik het antwoord van een glimworm, sla dat in kelders…

Zich zondig of bedrukt voelen radeloos woedend zijn ervaar je meestal als een harde belemmering voor het bidden tot God een terloops genoemde man uit het Nieuwe Testament sterkt de verbitterde en aarzelaar in het geloof bij het bezoek aan de tempel bekende de tollenaar wanhopig voor de Heer dat hij een arme zondaar was sloeg vol berouw…

De werkelijkheid zo het is in-kijken verdichten in een zucht en een tel en een moment, zo radeloosheid verzwaren ook soms verlichten tot het enigszins in versteende stilstand went.…

Dit tot grote radeloosheid van een fotograaf, die bezig was zijn bruidspaar op de voorgrond en de smetteloos witte beesten daar achter saamhorig te vereeuwigen, alsof ze iets met elkaar te maken hadden. Als enige buitenstaander voelde ik de omvang van dit moment en schreef het op. Maar misschien niet vloekend genoeg ...…

Maar ik weet nog heel goed toen jij voor mij koos, Toen vond ik het niet nutteloos, waardeloos, gevoelloos, doelloos, liefdeloos, Toen was het niet moedeloos, radeloos, slapeloos, Zo zie je maar: verkering is niet zorgenloos. En ook niet eindeloos.…

Mijn handen hebben zacht de jouwe aangeraakt en ik vond vol verwondering herkenning in het hart alsof de leegte slechts gewacht had op jouw naam ik rende schreeuwend over naakte toppen radeloos je adem na die nevelde langs zuchten wind in mijn gevoel stormde de echo van jouw leven blind heb ik gezocht naar licht achter je neergeslagen…

Radeloos knielt de Zaligmaker neer onder olijfbomen in de voorjaarsnacht. Scherpe bloesemgeur zweeft rond, prikkelt zacht de droeve man, poogt hem te sterken, gaat weer. Omringd door zegevierende bloeikracht voelt de Heiland met mateloze hartzeer hoe Satan loert, maar stelt zich niet te weer, wacht lijdzaam op de wraak der boze macht.…

'k Zat aan je bed, doelloos, je ogen open, radeloos Je hand frunnikte aan de lakens, rusteloos Ineens sloeg je hard op het matras, heel boos: Ik ben het zat, 'k wil niet meer, redeloos!…

Neigt naar een roes De verbeelding was dooreengeschud Toen Venus haar lijf verliet Met dat vlees dat vanzelf sprak In een luchtig vertoon van vezels Stof en gestalte vielen samen In de ronde, reine welving van de heup De korrel van het vel De weke weelde Wenkt mijn tintelende vingertop Mijn blik dolt en doolt en tolt Versplintert radeloos…

Van binnen leeg en koud bevroren, waar moed iets fatalistisch heeft waar dromen lang al zijn verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje in een machine niets op zichzelf, direct vervangbaar, een leven dat vergiftigd wegtikt, explosief, niets te verliezen, radeloos, een hoopje mens…

het zeurende gevoel in mijn ribben. ik broed op mogelijkheden. om wat ons bindt in taal te uiten. je wilt zo weinig horen. de abrupte bloeddoorlopen radeloos gemikte vuistslag in je smoel. en óf hij aankomt. jezus kind! mijn hart bloedt. ---------------------------- uit: 'Lijfkreet', 2006.…

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen door ziedende hemelvrachten puin en water rusten dode knuffels aan hun schenen waar de levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld het naakte licht slaat dreunend om zich heen.…

De bries heeft z'n onschuld afgelegd spant openlijk samen met brokken donder schrijft met samengebalde nevels een zwartboek voor kust en scheepsvolk zoals de verduisterde sterren drijven veilige havens verder uiteen hoe de steven ook radeloos rondtast raakt slecht eindeloos water wind jaagt vragen tomeloos verder onbereikbaar voor antwoorden…

er zijn zo van die momenten ik ken er meer dan een die mijn wortels doen vervagen in een reeds gestorven lente het zijn van die dagen van schrijnend onvervuld verlangen dagen van verloren licht mij splijtend in verwarrende lagen waar zwarte beelden ter mijner eer moeiteloos worden opgericht en ik haast radeloos mijn zielenlast weet…

de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun harten aan zijn voet omdat hun oude moeders zeggen dat het moet laat in het hooi prevelt de zwerver zijn gebeden en leest wat lezenswaardigs in het oude boek terwijl pooiers en hoeren strompelen door de steden hun gore ratten rennen radeloos…

Kijk die silhouetten zwart met rode lijntjes puntjes de ganse wereld deint niet te verdragen op glanzende klinkers voor de pijn van nekwervels kijk omhoog sammy kijk omhoog En blijf vooral kijken alles komt samen in één kruis lippen van God Maria die vroeger ouderwets zweetten vallen luchtig droog terwijl canonieke krachten files radeloos…

Vandaag 30 geworden, mijn zoon, mijn bloed Net gescheiden, werkloos en de weg kwijt Hoog opgeleid, daar ligt het niet aan De illusie dat er wat zou zijn heb je verloren Ik voed je, help je, ben radeloos Zie je naar de afgrond glijden Je luistert niet, bent doof Ik bid, smeek, niets helpt Nu mag ik niet meer helpen Opdat je het zelf op kan…