Netgedichten

netgedicht (nr. 49.896):

Dode knuffels,

Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen
door ziedende hemelvrachten puin en water
rusten dode knuffels aan hun schenen waar de
levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders
radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld
het naakte licht slaat dreunend om zich heen.

Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden
later in anonieme graven, een veld waar men één
met god wordt door de dodenweg tot het einde
samen mee af te lopen. Het tieren is in stilte opgegaan
onder het kruis van ontzetting en een slagschaduw baart
in het scherpste mes van een natuurlijk zwaard.

De toekomst van het mededogen
wordt in gulheid afgewogen.