Netgedichten

netgedicht (nr. 49.897):

Maskerade

Lippen van zand, ouder dan de tijd
rafels van een schrale gestalte
vage sporen van zuivere zwijgzaamheid
dolende regen die droogte
als uiterste vorm van schraalheid drinkt

in dit schijnbaar zinloze weer brengen
lange witte wolken een kalme vervreemding
het suizen van een verkwikkende koelte
is weggestorven in vroegere zomers
nu de tijd hier anders verstrijkt

windvlagen dwalen met een glimlach
door de kamers die als graven
worden gevuld met de uitgebluste toekomst
met elke korrel verliezen kleuren
zwijgend de streken van penselen

vertrekken worden tussenstations
elke deur een masker waarachter
de volgepakte leegte het uitzicht breekt
huizen worden tot handbreed gekneed
totdat de kracht van geduld

een woestijn van
zuiver vergeten vormt.