Alle inzendingen over ruis

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kolhalzen der zee? Nee ik ga niet me je mee Ik blijf hier waar ik aan land ging.…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kokhalzen der zee? Nee, ik ga niet met je mee. Ik blijf hier, waar ik aan land ging…

Op het platteland van Vijfhuizen hoor je de bomen nog ruisen. Ze zingen heel zacht: "Weet jij dat vannacht de populieren gaan pluizen?"…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

nu het gewicht van wolken jou blijft verdringen warmte zich verstopt achter de wrede nacht ben ik woordeloos in het ruisen van de dag…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

Verlos mij van alle innerlijke ruis... Leid mij door het vuur van onbehagen... Ontcijfer de code van mijn emotionele kluis... Geef antwoord op al mijn brandende vragen...…

Daar staat hij, gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind.…

Ik meende het niet, mijn liefste een aanraking kan meerdere betekenissen en toch is er ruis niet alleen in de verte soms is irritatie zo’n vorm van aandacht als je wil wacht ik met open hand…

Wanneer het ruisen van de zee mij stil omringt. Alle beelden van mijn toen, in haar oneindigheid verdrinkt, voel ik eeuwigheid stilstaan in de tijd, als een vergeten liefde die tot mij zingt.…

zij danst lopend door de straten van mijn huis en vangt mijn zingen in het zuchten van een ruis die langzaam uit mijn longen breekt en papieren woorden van haar roze muren weekt…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

vallen ik draai een kleine mooie ritselende revolutie af en ik val en ik ruis en ik zing ----------------------------------------------- uit: 'verzamelde gedichten', 2004…

niet opschrijf Samen wandelen met elkaar fluisterwoordjes ruisen zacht Mijn hand streelt jou ‘t haar in de sprookjesachtige nacht…

Bij dageraad lees ik in slow motion jouw poëzie Een grote muur kruipt in het duister tot boven het geruis van esdoornbladeren Nog voor de dageraad ruisen de kabels van de lift in de verte knarst een spoorlijn Vogels ruisen met opschietende vleugels voorbij en de dag, ach de dag Op het binnenplein jammert een muzikant een…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

Het is niet triest of weemoedig, maar ik geniet van het schrale zonnetje en van de schrale wind, die de bladeren doet ritselen en ruisen, mijn stemming kan niet meer vergruizen.…

Inhaalbewegingen van de zee weken niemendal los, korrelig rollen ze ons in een ruis. Zo zijn we ver van huis.…

Als je me zoekt kom dan naar de kust waar golven ruisen meeuwen zweven de wind zingt de zee zacht het strand streelt je kan kijken tot aan de horizon daar zal je me vinden.…

adem Door het jonge groene gras Laat de halmen in speelsheid wiegen In het serene ruisen van de wind Vind ik mijn rust voor even terug...…

Tranen wellen op ik ben bezeten ik ben haar bezit ze duwt me onder mijn bebloede handen zonder waarschuwing: golven, haar golven overspoelen mij Golven eenzaamheid branding: ik herken het ruisen van een warme melodie…

Gedreven door de zomerwind zwerft het ruisen van gerijpt graan door uitgestrekte goudgele vlakten; in dwalende stralen van zonnelicht schittert een donkergroene olijfboom met de schoonheid van flonkerend smaragd.…

Eerste keer Het is net of ik de zon het ruisen van de zee de geur van het gras de wind op mijn huid ik adem ik beweeg ik leef het is net of ik jou voor het eerst zie staan…

In de lente met het eerste groen is mijn leed geboren nu geven de bladeren schaduw en doen hun ruisen horen en mijn leed leeft sterker als toen en het zal niet welken met het welkend lover, het gaat niet over 1926…

Het lukt me niet Wie niet ziet Geen mooie dood maar een rijnvis Observeerde m'n bron en Meanderende lang voordat Woorden überhaupt kropen Meeuwen brengen eb en vloed Zodat het ruis en licht zo niet Prijs geeft zo zoet En het Andreas kruisingedicht Maakt alles zo spannend en smoel Vergeef me dit versje zonder doel Het ruis schuimt…

Denk niet dat ik er niet meer ben als mijn as wordt uitgestrooid en verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus…

Mijn lippen tintelen ik proef de zilte lucht zand schuurt zout slaat mijn huid wit uit golven ruisen op de cadans van mijn hart overal altijd on uit wis baar…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

wanneer bij ’t slinken van de dagen de zon de hemel blauw straalt het zachte ruisen van de bomen de stilte niet verstoort dan verzwijg ik nog even herfst en veins volop zomer…