Alle inzendingen over skelet

Wie laveloos gaat liggen pitten, vindt zijn huis terug als skelet. Onbeneveld kunnen wij elkaar uit deze vuurzee redden.' Later loop je hondsmoe door het dorp. Overal aangeslagen gezichten.…

ooit kwam hij uit het ei gekropen genesteld in een vermolmde stronk onder een dun bladerdak nu kruipt hij uit de winterslaap over een tak in de tropen in een woud dat dagelijks kaler wordt het broos skelet houdt hem lenig gladde schubben dekken zijn leren vel als vingernagels die elkaar overlappen er spant een vlies over ogen die zwijgen…

zonder duidelijke grond Wegens lafheid geëxecuteerde soldaat Die in shock niet voldeed aan z'n plicht Ik zie Mata Hari's witte gezicht Als ze voor het vuurpeloton staat Ik zie mannen in clownesk uniform Paraderen met vrouwen achter het front Trots als pauwen stappen ze rond Bij mij verdwijnt de laatste norm In gedachten verzamel ik hun skeletten…

Guur wild nat Gebogen tak Dwarrelende bladeren Gebroken met de storm Rollend over rail Stoppende trein Verkleuring groen naar geel Netwerk bruin poreus Aderen in het blad kalende reus apoptotisch Als spinnenweb vertakt Bladeren sterven af necrotisch Het park wordt chaotisch Skelet van een vogel Glinsterend web Ochtendkou morgendouw…

Is het volk nog analfabeet worden verhalen op rijm gezet dat werkt als skelet en houdt de tekst stabiel en bewaard door mondeling door te geven. Die noodzaak is er nu niet, dus ook de rijm niet. Poëzie pure, de bloemetjesjurk zonder jurk en taal zelf als thema. Proza, de jurk zonder bloemetjes en het thema verhalend.…

Dag lief huisje met gebarsten muren, dag lief huisje met schreeuwende buren Dag lief huisje met krakend skelet, dag lief huisje waar eens stond ons bed Dag lief huisje waar liefde bloeide, dag lief huisje waar gevoelens groeiden Dag lief huisje waaronder eeuwig werd verbouwd, dag lief thuis waar ik innig van houd…

dagen die moede ontwaken in lage witte nevels die lang blijven hangen over de winterse akkers over de middag glipt soms de zon even door de wolken om plots weer te schuilen achter een regenbui alles in de natuur wordt stervensmoe en neemt afscheid van de laatste herfstdagen de bomen lijken op naakte skeletten in de schemerende avond…

“ maar het geschilderde skelet antwoordt niet in de stilte maar in zijn onheilspellende zwijgen ligt de dood, gemaskerd, om de hoek om het er koud van te krijgen.…

waarin vrouwen verbazingwekkend veel op mannen lijken hij bezigt vele technieken wat zijn veelzijdigheid tentoonspreidt slechts zevende na afronding van zijn opleiding tekent hem zwaar, hij trekt zich terug als verbitterd man op zolder blijft afwijzing hem achtervolgen zo neemt hij mensen op de hak middels zijn maskers en skeletten…

Spoedig berijpt door kille winterhand het teer skelet van ’t herfstblad, als je even adempauze neemt en het te ruste legt, breekbaar als glas. Wanneer regen overgaat in sneeuw en de vijver langzaam in ijs haar rust zal vinden, wanneer de laatste ganzen vertrekken voor hun lange reis, beloof mij dan een nieuwe lente, een nieuw begin.…

Breek mijn skelet uit de hengels, als in een eeuwig blijspel van waanzin. Of geef me het genadeschot en vul mijn omhullende buidel met alle lavastenen uit de vuurberg van oneindige bezwaarlijkheden. Stamp me dan vol tot mijn huid barst en mijn lippen uiteindelijk ontvellen van sprakeloosheid.…

Hij zocht al veel te lang en veel te fel en hij scheurde plotsklaps door de zes steunmuren van zijn skelet; gebouwd naar het model van de onwrikbare Adam. Nu had hij alle logica bespot en de gewelven van de menselijkheid ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen van zinledigheid. 'Hij is gek!'…

De spieren worden langzaamaan wat weker terwijl ’t skelet acute stramheid meldt. Geen middel van de beste apotheker noch cornflake breakfast van het merk The Quaker of acuprikken met een gouden speld noch knokenkraker dan wel zielenbreker voorkomen wat mij toch het meeste kwelt: De sloopgang naar de Zwarte Gravensteker.…

'k Zou willen dat ik deze dagen een knopje in mijn hoofd om kon zetten de reportages die ik zie op tv met uitgemergelde mensen als levende skeletten Ik voel de rillingen langs m'n rug lopen elk jaar weer als ik die beelden zie ook de film: het meisje met het rode haar beelden die je niet vergeet, zo één twee drie Overwinteren in concentratiekampen…

Er is een tentoonstelling over antropologie, vitrines vol oude gefossiliseerde beenderen, de skeletten staren met bewondering naar de fossielen die het eeuwige bestaan bereikt hebben. Ik was ‘n bange getuige omdat ik mijzelf per abuis had ingesloten, ik heb het niemand verteld, men zal mij niet geloven.…

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die zich met diademen van sterren verlicht, rijzen tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie aan gene zijde van onze horizon.…

“ maar het geschilderde skelet antwoordt niet in de stilte maar in zijn onheilspellende zwijgen ligt de dood, gemaskerd, om de hoek nabij te vroeg ontwaakte bollen om het er koud van te krijgen herkent hij de rillingen tot aan het bot van het verstilde gebeente.…

informeerde ik bij het zo eigenwijze skelet Nee schold hij ik jank gewoon voor de gein en kruip strakjes met een lekker wijf te bed Een lekker skeletje bleek niet voor de hand dus moest één van ‘t groepje eraan geloven Haar maakte lazarus Hein daarom van kant ‘t bruidsbed wachtte in de hemel daarboven…

Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn oor terwille ben om in de duisternis het instorten van borstkassen en lendenen van de eeuwen oude ter aarde bestelde lieden duidelijk te horen en waarvan ik weet dat hun doodskleed reeds met de knoken zijn samengesmolten, zie ik in gedachten het beeld van een kaal skelet met hier en daar een stuk…