Alle inzendingen over stil OR voorbij OR schreien

het zijn slechts de meeuwen aan een stille waterkant geen mens, geen voetstap in het zand we zijn gestrand in een onbekend land…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

klein meisje met je stil verdriet, zovele tranen om het verleden, je ogen zijn zo moe, je stem heeft zoveel geleden trage dagen verdrinken in pijn, het heden lijkt alleen maar schijn, de duisternis omhelst je heel broos, rusteloze beelden schreien meedogenloos tenger wordt…

Stil Donker en stil Dan is er licht Dat vraagt wat ik wil Koud Warm en koud Door de deken omvat In de donkere nacht Licht Zonnelicht De morgen breekt aan Weer een nacht voorbij gegaan…

Stil Donker en stil Dan is er licht Dat vraagt wat ik wil Koud Warm en koud Door de deken omvat In de donkere nacht Licht Zonnelicht De morgen breekt aan Weer een nacht voorbij gegaan…

je gevraagd om te komen maar je durfde niet uit bescheidenheid ik ken je tranen al schrei je nooit tenminste niet als ik in je ogen blik…

Er was eens een slager uit Strijen, zijn ega moest af en toe schreien. Want zij had het koud, daarop sprak hij bout: Als je nou eens ging balkenbreien. Happyturf…

Stil staan doe ik soms even wanneer alles voorbij lijkt te schieten. Stil staan bij alles wat gebeurt in de wereld in de vorm van een ramp. Stil staan brengt je niet veel verder toch helpt het je beter verder te gaan. Stil staan overpeinzen nadenken handelen.…

Staan stil of gaan verder En even was je daar…

Ook al is het alleen maar voor één dag, vandaag lijkt niet meer zo stil te staan, JIJ vindt het maar een simpel gebaar. Geen berekende woorden, geen doorzichtige leugens, een houden van in alle eenvoud, zo verdiepend en zo vertrouwd. In je schreien en in je lachen adem je een warmte uit, zacht wiegend in mijn huid.…

verdriet klaagt wee in de valleien laagland strandt zee, in schuimkoppend schreien en ik, duidt het mij niet euvel ik glimlach mij een heuvel ja, het is erg ik schater mij een berg…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

zand kriebelt tussen de tenen de zon omlijst de avond langzaam sijpelt 't nieuws dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten is door mensen spelen in de zee, honden rennen langs de vloedlijn vol ongeloof herhalen de beelden zich terwijl de zon zich neerlegt in de oh zo kalme zee…

Het is zo stil Dat we de rest wel horen Maar ons er toch vooral aan storen Het is zo stil, dat er geen dag voorbij gaat Dat het geen verschil maakt, Of de tijd alleen maar stilstaat Of enkel rimpels achterlaat En als het dan zo stil is dat het leven meer de dood is Ik een tijd mis, Waarin ik niet heb geleefd Is er toch vooral…

als mijn moedertje huilt is het meer schamen om verdriet huilen is haar niet geleerd dat doet een moeder niet zachtjes schreien dat mag wel stilletjes in jezelf daar heb je dan een zakdoekje voor en een flesje 4711…

Op de vleugels van mijn gedachten zweef ik de einder voorbij verzonken in stil verlangen.…

Ik weet niet veel, ik ben niet dapper of heel sterk maar nu de herfst komt met zijn gouden kleuren nu zie ik weer dat lachen kan, dat onverwachts veel gaat gebeuren, maar merk ik ook dat harten schreien om wat niet gezegd werd, niet gezien, en dat er weemoed hangt tussen de huizen om zomers die voorbij zijn, kansen weg, en klanken die niet…

Hoe heet de zonde die voorbij vaart met volle zeilen gebold door de waan van de passaat en z’n vergulde eieren door gelijkheid uitbroeden laat? Hoe heet de eigenwaarde die in gedachten over grenzen waart gelooft dat de wereld rond is en verloren zielen over oceanen jaagt?…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

Wees maar stil nu heel erg stil gewoon niets zeggen is wat ik wil... Ik zeg óók niets ik zwijg stil geen gedachten geen verschil... Lange nachten altijd wachten ik zeg niets meer ik ben stil...…

Ik ben op mijn ziel getrapt, vermoord met woorden en gedachten amputatie van mijn hart inwendig schreeuw ik het uit ik krijs verstilde woede ik honger naar geweld een masker als gelaat, strak en uitgehouwen versteend verkrampte handen gekromde tenen ik blijf stil registreer observeer inhaleer en ik blijf stil zo stil…

Ik hield zo veel van jou Maar onze liefde is voorbij Oh wat vond ik je flauw Maar nu ben ik weer vrij Maar liefde is wat ik wil Een dikke knuffel of een zoen Zonder jou is het hier zo stil Waarom moest je me dit aandoen?…

Het is zo stil in mij sinds jij er niet meer bent, zo stil in mij, heb ik je wel gekend. Ik merkte dat ik steeds minder te zeggen had, ik zweeg, luisterde en ontdekte wat. In die stilte ontdekte ik jou en zoveel andere dingen waarom ik van je hou...…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

Van tak naar tak springt de kwetterende mus wij zitten zo stil…

ik vraag me af wanneer wordt het weer stil het geschetter beu politiek gekrakeel verhardende standpunten van wasverzachters knallende allesreinigers, rellende religies media-circus, vooraf-oranjegekte wanneer wordt het weer stil, schreeuwt een stemmetje in mij…

, jij hoort me Verbind me met je vingers aan de jouwe stil het trillen van mijn onderlip kus me, met botsende tanden laat me voelen en toch verdoofd zijn stil mij en wees stil met mij…

Ringelende fietsbellen vrolijke stemmen rijkelijk vloeiende wijn en klaterend gelach toch is het stil doodstil op deze zomerse dag in het Vondelpark muziek galmt maar mist mijn hart jouw aarzeling is eindeloos toch blijf ik de toorts dragen voor jou geef nooit op lief zolang de zon ondergaat hier in ‘t…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

Het is zo stil zonder jou, Jesper je kamer leeg je bed onbeslapen geen teken van leven alles onbewogen stil en jouw stem rennend, lachend of ravottend klinkt niet langer door het huis aan tafel een lege plek vier werd zomaar drie stuurloos machteloos de smaak van pijn een maandag nooit meer een alledaagse dag zie…