Alle inzendingen over stilte OR meer OR God

Wat lelijk heel die heide, Wat lelijk doet dat veld, Wat triest dat geen van beide Mij meer iets moois vertelt! Elk bloempje aan de wegen Leek eens een mooi verhaal - Nu drupt het in de regen En zwijgt het allemaal. ‘k Loop in herinneringen als een wanhopig kind, Dat ziet de oude dingen En de' oude weg niet vindt. Maar hebben…

In de stilte wist ik altijd wat te denken en te voelen wat te willen waar lagen de verschillen in de stilte alleen altijd of het scheen dat ik meed en vermeed om een zachter leed.…

Min de stilte in uw wezen, Zoek de stilte die bezielt, Zij die alle stilte vrezen Hebben nooit hun hart gelezen, Hebben nooit geknield. Draag uw kleine levenszegen Naar het dromenloze land, Lijk de golve' haar oogst bewegen - Tot zij zachtjes breken tegen Het doodstille strand.…

Tijdens de ochtendwandeling staat de groep plotseling stil. Ik vind mij voor een hoopje takken, en staar ernaar. Dan breekt de zon door en voltrekt zich een schouwspel van licht. Over de talloze kriskras gesponnen draden, dansen ontelbare lichtjes. Het nauwelijks voelbare ochtendbriesje, zet de maat voor dit glinsterend festijn. Het hoopje…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

't Wordt stil - en als een stille droom Komt de avond om mij heen, - En zachtjes ga ik dromend aan De weefstoel van 't verleên. En zachtjes tel 'k de dagen weer, Die door mijn vingers gleên - En dromend zie 'k het dampend dal Door de' avondschemering heen: - Daar is dezelfde heuvel waar De zon vroeger verdween - Daar zijn dezelfde…

benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs Machtig krachtig meeslepend hitsig stuwend Prachten om me compleet in te verliezen Stilte…

Laat woorden Nooit een stilte kraken die de liefde breken…

schets van ontwaken Ik ben wakker aan 't worden als een toren aan zee - De lieflijke lamp van mijn dromen Verbleekt in de weifelende dag. Vannacht hebben beelden van licht Gedraaid door een duistere wereld Over de grillige zee; Nu sta ik pal in de lucht Met rode en witte strepen Als een vissersjong in een trui. En de wind…

Kind van wonden, Dat één stonde Nog als bleke sterre beeft, Voor wier luister 's Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde en leed, Wier geflonker Uit het donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen, Met de morgen Van uw leven 't leven moe, Gaan…

Gelukkig, die de stilte kent, Die, als de avond zinkt, De beker van vergeten drinkt En zich van 't leven wendt; Die mede met het licht bezwijkt In 't kleureloos verschiet, En kleureloze dingen ziet Waarin de wereld wijkt.…

Het welig licht was afgekomen En lei zich aan de kim te rust, De grote zee begon te dromen En spoelde haar rozerode zomen Over de stil vergulde kust. Wij vulden met ons beider leven De dommelige avondlucht, Tot wij verwonderd staren bleven: - Een stip kwam naar ons heen gedreven - Een nevelige vogelvlucht. De lucht hing vol van purpren…

Stilte op het strand. En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Ik denk daarbij aan wolken met zilveren randen met een achtergrond van Stilte, stilte en stilte.…

nu niet U hebt levenslang spreekt hij, ik kom enkel voorbij In de stilte van ‘t laatst moment stromen tranen weg uit dit vallei Ik heb zojuist mijn God herkend Hij kwam langs, alleen voor mij…

Als we in stilte met God willen spreken is het soms niet duidelijk wat gezegd moet of wil worden maar laat deze woorden tenminste altijd klinken in hart hoofd en geest: BIDDEN ZONDER OPHOUDEN NIMMER MOE OM U TE VOLGEN.…

Ware theologen geven toe dat zij God niet kennen. Boeddhisten begrijpen dat in ieders ware leven, Boeddha schuilt. Ware dichters geven toe dat zij nietsdichtend zijn. Onvermoeibaar zoeken ze in mysterieuze stilte tussen mooie woorden. Voor God bestaan geen woorden. Helaas, woorden zijn symbolen. God is te ongelofelijk.…

Maar fluister soms zachtjes In de stilte mijn naam…

gaan Maar fluister soms zachtjes In stilte mijn naam…

Natuur ik luister naar uw wil, ik ben Uw zoon, gij hebt mij samengesteld, gij naamt Planten en dieren, ijzer, giftig kruid Het zout der zee, en van der bomen hars Van Orion de lichtweg en het beeld, En van de zon het goud en goot het uit En mong het kostelijk, en maakte bloed En huid en spieren tot dit opgaand lijf Waarin de wind jaagt van uw…

Zolang er ruimte is en stilte om te schrijven Zolang ik mijzelf kan denken in de blauwe lucht gaan liggen ‘t licht kan eten en ‘t donker vasthouden Zolang witte kou in mijn kamer staat en ik met volle ogen ‘t ochtendlicht voel steken Zolang durf ik elke dag mijn huis uit te gaan mensen te groeten en verder te lopen met mijn lach…

van de golven, van de zee herinner ik me niets meer de adem van mijn moeder in augustus alles verdween, koud en vervormd door schaduwen uit een hand ik hoor nog wel het water en de onvoldragen meeuwen die van mijn armen waaiden trager in mijn stem dan in de wind misschien was alles wel zoals het moest zijn en hield ik mijn ogen…

Het schouwspel voor me verrast me. Niet omdat de regendruppels het wateroppervlak omvormen tot een ballet van in elkaar overlopende kringen. Die schoonheid ken ik al. Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom…

Voor de laatste keer loop ik het bos in. De zon schijnt, de vogels zingen. Het gevoel bespringt me, ik geef me over. Ik ben zó ontzettend blij. Blij met de bomen in het bos. Blij met de geplette egel op het pad. Blij dat ik ‘nee’ zei tegen mijn vriendin en mezelf nog één wandeling alleen gunde. Ik kan het schreeuwen van de daken, alsof…

Langzaamaan worden de vogels rustig de stilte valt in. Af en toe komt er een auto voorbij, maar dat is dan ook alles, wat de avond verstoord. Dan ineens een knal, we stuiteren omhoog, schrikken beiden, harten slaan even over, weg rust. We lopen langzaam naar het raam, zien beneden een man liggen en er eentje bij staan.…

bestaan die plaatsjes wel… het klooster zou mij kunnen helpen of begin ik eerst wel met mijzelf… de muizenissen in mijn hoofd verjaag ik één voor één ik zet alle vensters open en veeg ze er massaal doorheen mijn bed voelt goed en warm alle zorgen zijn nu van de baan ik slaap en sluimer zacht mijn ogen zien nog net... de maan en de stilte…

Wie door het hoogste is verkozen en zich door het hart laat voeren draagt in z'n ziel de kleur van rozen die slechts het reine kan ontroeren Wie door het hoogst is aangezocht en zich niet van zijn weglaat trekken maakt in de schaduw vaak z'n stille tocht zal niettemin zijn weg met lief bedekken Wie door het hoogst is aangesproken,…

het lijkt nog nacht wanneer mijn woorden zich gaan vertragen om in het bekende te gaan slapen want zij weten het, de woorden weten het van elkaar, zij weten dat binnen in dit gedicht een kind smeekt om de dood om god, om de dood, om god om nacht na nacht te mogen sterven in de stilte van een stomme hoek uitgebraakt…

Ik huil mijn tranen slechts in stilte Langzaam druppelen ze omlaag Niemand die me nu ziet huilen Alles was zo slecht vandaag Ik huil mijn tranen slechts in stilte Heb helemaal niemand om me heen Ben van god en iedereen verlaten Beklaag mezelf, van steen en been ‘k huil mijn tranen slechts in stilte De eenzaamheid is torenhoog Mijn trots…

Vandaag de zotskap nog en morgen weer dat assenkruis, de gang naar de woestijn waar stilte ons kan leren dat alles hier een einde kent, maar dat we mogen hopen... O God, leer ons de weg naar U en naar elkaar vertrouwvol dan te lopen.…