voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 50.303):

het kind van de duinen

van de golven, van de zee
herinner ik me niets meer

de adem van mijn moeder
in augustus

alles verdween, koud
en vervormd door schaduwen
uit een hand

ik hoor nog wel het water en de onvoldragen
meeuwen die van mijn armen
waaiden

trager
in mijn stem dan in de wind

misschien was alles wel
zoals het moest zijn en hield ik mijn ogen
te vaak gesloten

onbewust

want vogels wenen niet, het is als regen
en een kind in de duinen

... uit de bundel 'stilte, verzamel mij' ...

Zie ook: https://www.youtube.com/w...e=c4-overview&list=UUwqgIfkFV2

Schrijver: kerima ellouise, 17 december 2013

Geplaatst in de categorie: psychologie

het kind van de duin

1
2
3
4
5

4.6 met 9 stemmen

329

Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Sabrina Bielac, 11 jaar geleden

Prachtig geschreven Kerima! >>want vogels wenen niet, het is als regen
en een kind in de duinen

Marije Hendrikx, 11 jaar geleden

als alles zo verdwijnen moest, dan moest ook het kind verdwijnen.
pijnlijk mooi.

Micheline Cuypers, 11 jaar geleden

ik denk nu aan kind dat de duinen en de zee nooit heeft mogen beleven

Hilly Nicolay, 11 jaar geleden

Het kind van de duinen blijft houden van de zee, de meeuwen.
Vindt parelschelpen op het strand en hoort de wind.
Mooi Kerima.

Rudolf, 11 jaar geleden

meeuwen die van mijn armen waaiden, mooi.

Jan Haak, 11 jaar geleden

Mooi gevoelig retrospectief plaatje

Pama, 11 jaar geleden

De echo van de zee wordt gedragen in de toonsetting van de wind waarop meeuwen laveren zonder naar de herkomst te vragen. Mooi gedicht.

hans_, 11 jaar geleden

Jouw gedicht is als braille voor de wind, maar
dat geeft niets want je ziet de sterretjes van toen.
Mooi Kerima

wietewaal, 11 jaar geleden

met de ogen dicht dit te kunnen lezen, daar droom ik van.

julius dreyfsandt zu schlamm, 11 jaar geleden

heel mooi

Geef je reactie op deze inzending: