Alle inzendingen over verbaasd

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

nog in zomerende dagen vertoevend raap ik verbaasd een kastanje uit ‘t gras nu de herfst reeds op kousenvoeten door het groene landschap dwaalt terwijl de dagen zichtbaar krimpen bomen en struiken weldra kleuren gaan ik wandel schoorvoetend de zomer uit betast de vroege herfst in mijn hand…

je dolde plagerig en beet toen echt ogen in triomf een hakkelend excuus je warme hand vlak bij mijn mond je kuste zacht verlangen in mijn hals handen door je haar ik beet je lippen terug met heftigheid je was verbaasd we voelen onze pijnen samen verwonderd om elkaar…

Wat ik stiekem doe maar niet verborgen voor mezelf, de waarheid die ik niet wil weten maar toch soms zie in de vragende ogen van anderen, verbaasd of gekwetst, op de grens van een oordeel over mij is de waarheid in de ogen van…

in woorden las ik je gelaagdheid je raakte aan verleden tijd voelde als een deel van mijn omgeving verbaasde met vertrouwelijkheid je maakte altijd deel uit van mijn leven, groter dan in dit geheel je bent een van die honderd ego's die met mij de hemel deelt zeven levens om te zoeken wie er van de appel at, wie er…

Bij het aanbreken van de dag gaan twee vampieren naar bed Nog even wat bloed scoren zegt de ene, dan ben ik gered Na tien seconden is hij terug: bloed om zijn hele mond Dat is snel, zegt de andere vampier, verbaasd omdat hij hem zo snel weer ziet Zie je die lantaarnpaal daarbuiten Ja? Nou die zag ik niet!…

Als we vrij waren om te kiezen en ons hart te kunnen volgen We niet zo bang waren voor reacties verbaasd, afwijzend en verbolgen Dan zouden we nu samen zijn zonder beperkingen en ongegeneerd Maar we durven het niet aan wie weet als het tij ooit keert Dan zal ik van je houden en dan krijgen we onze zin Maar voor nu is het helaas nog tegen…

een groeter kwam voorbij en zei beleefd ander mens wat ben jij in het echt gesproken dan hé de aangesprokene zei.. hé voorbijganger ik ben ook een toevallige groeter en wat ben jij als hier geen dag iets zegt verbaasd keken we naar het beeldscherm knopjes zeiden wij, dat geeft best licht…

bij zijn begrafenis weende de zon en vierden de duivels feest wat mij verbaasde want ik ken geen vromer of braver man in de kerk ondernam een spin een tegenoffensief ze weefde een ontsnappingsdraad van aan zijn kist tot helemaal in de nok misschien hoort die ook bij het pakket zoals de lijkbidders, de prentjes en de koffie achteraf…

ik vang haar in schielijk voorbijgaan onverwacht ligt zij ondersteboven op mijn schoot ik doe neusje neusje en zij strekt geklauwd een poot naar mij uit en dan zeg ik "zachtjes" verbaasd zie ik grote donkere pupillen, teruggetrokken nagels mijn meisje, uitdagend ten voeten uit morgen hangt zij weer in de gordijnen…

Benieuwd Wanneer ik je weer zal zien Benieuwd Ook verbaasd Wanneer jij er zijn al Ofschoon Vertrokken Met de noorderzon Welke zon dan ook Alleen jij wist jouw bestemming Maar Jouw hart ligt En dat weet je Hier bij mij Kom het halen En blijf Thuis Waar jouw hart ligt…

Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven zodat ik vrolijk mij erheen begaf maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf: Er lag een jonge vrouw vol overgave Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust? Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…

. ---------------------------------------- Geregeld trof hij een verbaasd gezicht, Omstandig moest hij menigeen verklaren De ligging van zijn fraaie woonplaats Haren, Maar iedereen weet nu waar Haren ligt. Een pluspunt dus, al is het ‘feest’ ontaard: Zijn woonplaats Haren staat nu op de kaart.…

Verbaasd en verrukt laat deze stad zich vastleggen Als westerling geniet ik hier de tijd In combinatie met het allesbe- halve vormeloze landschap Rijdt de landrover in stijl en goed geoutilleerd door en óver de groene heuvels De koudste hoofdstad van de wereld is 's zomers een verademing Ulaanbaatar, zomer 2001…

omdat ik als een oude bouwval staan blijf uit gewoonte zeg ik ja als een toevallig liefje midden in de nacht verbaasd mijn hardheid voelt en vraagt of ik nog lust heb lust is er inderdaad om vredig en bevredigd in te slapen en nooit meer te ontwaken want kan het mij wat schelen als zij morgen ontwaakt in de armen van een lijk bevrijd…

Waarom is het zo stil verbaasden we ons, zelfs de klokken slaan hun notie van tijd niet. Alle uur zonder waarheid is stilgezet, zeiden zei. ------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005.…

Wat verbaasd , en soms verbitterd, de wereld die draait door, in een hoog en razend tempo, al is niets meer als ervoor. We moeten doorgaan, met elkaar, samen sterk, en genieten van wat is, in de tijd dat we dat doen, ben jij het pap, die ik zo mis...…

als jij in mijn gedachten bent mijn hoofd volledig vult jij al mijn kleine dromen kent en mijn geheimen zo onthult ik blozend in je armen lig verlegen en verbaasd mijn ogen neergeslagen verliefd en ook onthaast dan dwaal ik zonder zorgen niet langer meer alleen ik slaap gerust en morgen.... ga ik stralend van je heen…

De paus gaf in Polen z'n zegen, verbaasde zich over Gods wegen en vroeg aan de Heer: 'Waarom hebt u weleer bij de holocaust immer gezwegen?'…

lichtvoetig danst ze poëzie op de houten vloer bevrijd van grote gebaren alleen in deze indigo nacht overrompelt het hart de verbeelding van verbaasde verwondering het maanlicht vond de openstaande deuren groteske omlijsting van een vogelvrije vlucht eindeloos teder kust de schaduw haar afdrukken op de kale vloer…

meer is er dus niet wat er restte lag achter hem een vervaagde serie gebeurtenissen waarvan alléén een natrillend besef van opwinding nog even voelbaar bleef samen vormend in een kleine hand hij voelde zijn mondhoeken wegzakken in de huidplooi,die daarvoor bestemd was zo werd zijn glimlach gevormd die bij hem paste star en verbaasd in…

Mag ik even voor dat is waar ik mij aan stoor misschien vind u dat raar maar ik maak bezwaar heb gewoon een beetje geduld ieder zijn tijd is zo gevuld men heeft tegenwoordig alleen maar haast dat is iets wat mij niet verbaasd nog even dit en nog even dat hollen en draven het is niet goed voor je hart nee, bij mij krijgt u geen gehoor dus…

natuurlijk heb ik spijt dat kussen lag er net naast je hoofd en ik wilde helpen ik weet hoe het hoort alleen wat onder of boven moet ik raak het heel af en toe kwijt ik was alleen lief en wat later verbaasd hoe je schopte en gilde gesmoord vechtend voor lucht voor het eerst en het laatst alsof je hem wilde…

Eén lief, één leven verbaasde mij toen, nu het scheen alles volledig te geraken in diep stil zwijgend wezen.…

Voor het eerst in mijn leven, ben ik verbaasd en geschrokken, omdat we toch dóór bleven gaan. Alsof leeftijd niet bestaat, alsof we eeuwig leven morgen.…

ik tokkelde heel zachtjes aan je snaar de akkoordenhand even vergetend jij gaf een toon in aanzet muziek was blij en verrast verbaasd de compositie voor even niet wetend wist jouw geluid voelde je huid en heb de gitaar weggesmeten alleen jouw akkoorden weten de harmonie van het leven…

na mijn wandeling in het park smeet ik mij even op een bank wat geritsel in de struiken liet me plots toch even schrikken een verbaasde kop met grote ogen keek mij zo onwennig aan alsof hij me iets wilde vragen: "neem me mee en… zorg voor mij" sinds die dag heb ik nu een vriend een viervoeter met kwispelende staart de bruine labrador…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

Nog eenmaal kijkt zij achterom de laatste zandkorrel blaast ze met een verbaasde glimlach van haar hand diepe lijnen tekenen haar gelaat, het dolen moe laat lachrimpels vechten met de pootjes van tijd zij drukken een grimas af waar menig clown jaloers op zou zijn, gestreken lijkt de lach net echt…

En de aarde zwijgt verbaasd. ’t Gesternte spiegelt zich in ’t meir, Waarop geen windje blaast. ’t Is alles hemel wat men ziet; Zelfs bergen vluchten heen. ’t Verdorde blaadje schuifelt niet! ’t Gesternte spreekt alleen. ------------------------------------------ Meir: verouderde uitdrukking voor ‘meer’…