Alle inzendingen over vervlogen

De twinkeling in je ogen, die lieve lach, de tijd vervlogen, totdat ik het zag. Jij bent misschien die ene, ik te laat, laat me het weten, dat echte liefde nog bestaat...…

Nu is liefde in je ogen, de droefheid lang vervlogen en de warmte in je lach.…

Weg het begrip, geduld en mededogen, zijn tranen als bindmiddel vervlogen. Dan is er niets meer te sublimeren, niets meer samen te doen. Dan is alles gelogen, is alles anders als toen.…

hij dacht het zijne er van kom dan, kom dan smaak het vileine vragend, uitdagend komrij bevlogen kwamreed vervlogen de dood komt altijd op tijd komrij met mij ik scheld u kwijt…

De cadans van jouw zacht pulserende golfgeruis, zee, het neemt me mee, naar tijden van onbezorgdheid, lang vervlogen. De kust de boezem waaraan ik in een zoete zeeslaap val.…

HERFST Het wordt nu herfst, de jaren zijn vervlogen, als zand door onze vingers heengegaan, jaren dat wij vaak bevlogen, niet dachten aan ons zo sterfelijk bestaan. Vervlogen zijn de jaren van weleer, en aan je lot valt niet te ontkomen, het einde komt, al kom je in verweer, en is steeds meer nabijgekomen.…

Denk jij ook veel over leven maar ook zo vaak aan de dood als je alles hebt gegeven is de wereld dan nog groot ben jij ook zo vaak bedrogen keer je weer die andere zij als het leven is vervlogen ligt de waarheid in jou en mij…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

de vlammetjes achter mica ruitjes als tongetjes die een verhaal vertellen over de vervlogen tijd toen alles nog sober was en het leven zó leefbaar jezelf betrappen op een hang naar warmte en een vleugje heimwee dat is wat het is…

Emoties, liefde, hoop- en haat, toch beter als je verstand werken laat, daar: haat wordt verward met liefde, terwijl de hoop is vervlogen, de liefde vertrapt en haat een voor haar: onbekend gevoel is.…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…

Gretig liefste niet te ver in diepe dalen neer liever duister dwalen met de sterren wil van lieflijkheid niet weten geef passie aan je zijn in valend blauw vervloog jouw adembenemende dans.…

zonlicht streelt liefdevol door mijn haar en ik sluit mijn ogen prachtige beelden verschijnen op mijn netvlies uit tijden die leken vervlogen de twinkeling op jouw gezicht hongerig probeer ik je te vinden door de werkelijkheid bedrogen…

Onvervulde verlangens Naar vervlogen gevoelens Voor ver verleden liefdes Zweven als gepijnigde geheugensteuntjes In een dwalende blinde deken Van bijna gemiste echte onzekerheden Bedekt met donzige rozenblaadjes…

Ze hoorde hen weer vriend’lijk aan bij al hun kindervragen en zo bleef de herinnering aan lang vervlogen dagen. Toch droeg ze in haar binnenste een schat aan kroonjuwelen, door wat haar hart aan liefde had een leven lang te delen.…

Uit de hemel vallen druppels Als woorden in een moeizaam gesprek Grijs-grauw is de stemming Als ik opsta uit mijn bed Waar is de liefde Die me vervulde in de dagen van de zon Waarheen is zij vervlogen Wie plaatste deze bitterheid er voor terug...…

Ik klem het vast dat beeld van toen met beide handen en trek het naar me toe hou het vast voordat het wegglijdt in nevelen van vroeger vervlogen glimlach om dat woord dat nog ergens hangt en ik verbaas me hoe helder het nog klinkt…

Wat ben je bijzonder maar onmiskenbaar kwetsbaar maagdelijk fragiel Jouw natuurlijke geur overtreft al dat ooit vervlogen is Ik haal je jas met intens warme gevoelens Sluit zwijgzaam de deur en dank mijzelf.…

Natuurlijk heb je vrede met haar dood Het was een mooie leeftijd voor Riek Schagen Maar tussen heden en vervlogen dagen Wordt al met al de kloof weer wat vergroot Heb dus gerust om haar een klein verdrietje En laat ons zuinig zijn op Malle Pietje…

Het waarom, de vraag is geworden toekomst voorgoed is vervlogen vindt dan de kracht het leven te leven, zolang het je nog wordt gegeven.…

Ze doolde door geplaveide straten van het verleden dwalend in het doolhof langs verloren zijwegen van haar heden bewust de beelden van vervlogen tijden langzaam maar zeker vergeten verder op zoek naar de poort van haar weten.…

“Toen Zeus de vrouw Europa had gespot, besloot hij met een list haar te verleiden...”, vertelt de mythe uit vervlogen tijden. Wat wil je, met een potentaat als god. ’t Laat onverlet, ook nu de unie beeft, dat ons Europa Griekse wortels heeft.…

De griepbestrijding uit vervlogen tijden: Daags moest ik van september tot aan mei, (Liefst zeven maanden met een ‘r’ erbij), Wat levertraan om ziek zijn te vermijden. Nu is de letter ‘u’ weer in de maand: En wéér heb ik mij in de herfst gewaand.…

wat is dichten meer dan een hoeveelheid aan loze woorden op papier zetten je weet immers maar al te goed dat het morgen vervlogen kan zijn wat echt blijft zijn flarden van mooie tedere zinnen die de dichter heeft geëtst in de bundel van onvergankelijkheid…

Scheef is de poorte, van oudheid geweken; zaâlrugde 't dak van de schure; overal stro op de zwepingen zit er gesteken; vodden beveursten het huis en de stal. Boven die vodden zijn blommen gesprongen; onder die vodden zit volk en gezin: blommen van vrede, zo ouden, zo jongen, blommen van buiten en blommen van bin. Daar is 't dat…

BELOFTE ze worden vaak gedaan geven hoop en licht in de duisternis worden geloofd ook al blijken ze loos maar nauwelijks nagekomen maken schuld soms zelfs boos stranden in vervlogen dromen telkens weer…

Mijn liefde is vervlogen En zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de ogen Geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte Geen hand meer in mijn haar Niet meer zitten soezen En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet nu uit ervaring Hoe eenzaam eenzaam is…