Alle inzendingen over vlamme

Breng in een bakpan olie aan de kook, En laat je nieuwe iPhone erin zakken, Vervolgens laat je het een poosje bakken, Totdat je vlammen ziet en zwarte rook. Je hebt rabbijnen die hartgrondig menen, Dat dan het kwaad der wereld is verdwenen.…

De wereld naast mij in vuur en vlammen van oorlogsgeweld. De wereld naast mij ik kan haar niet grijpen want onmacht is mijn lot. De wereld naast mij een zon die straalt zonder te schijnen. De wereld naast mij is ook mijn wereld waarin ik leef…

Twaalf kaarsen branden rondom de woorden die ik schrijf de draak bewaakt mijn elfen in de kamer waar ik verblijf vele vlammen dansen als magische wezens mijn wereld in hun eigen taal ieder een eigen verhaal tekens een nieuw begin…

mijn lijdende dovemansoren tuiten tussen de klanken in je dacht dat ik niets hoorde maar ik hoor elk woord en elke zin ik knutsel alles aan elkaar en zoek naar een verborgen betekenis maar huiver als ik luister dan steek ik er de brand in en warm mijn geweten aan de vlammen van elke zin…

Dus stonden er veel jonge rammen voor haar meteen in vuur en vlammen. Die vroegen zich voortdurend af wat haar toch wel die schoonheid gaf. Mijn afkomst, sprak ze tot die knapen: mijn ouders waren welgeschapen.…

heb met vuur gespeeld het was heerlijk de gloed in je ogen te zien het spel van vlammen te volgen in het dansend komen en gaan op je huid nog heb jij je vingers niet gebrand aan de vonken die oversloegen wij hebben samen gerust ons in de warmte gekoesterd van het vuur dat nooit zal worden geblust…

De “Notre Dame” in vlammen opgegaan. De “Oude Dame” ging er achteraan.…

Door vlammen en vuur. Huid tegen huid. Tussen tong en lippen. Een zuchtend geluid. Ik bibber en beef. Ik neem en ik geef. Tussen passie en strijd. Ik voel dat ik leef.…

In Haarlem was een uiterst felle brand De grootste Appie ging in vlammen op Acuut ging toen de winkelvlag in top Want wees nou eerlijk, niks toch aan de hand? Bij Appie let men enkel op de kleintjes Ze maken winst genoeg voor nieuwe Heintjes…

Hoog staat het stralend witte zonjuweel En slaat zijn hete licht op 't land te gruis, De zilvren vlammen laaien uit 't hemelhuis, De barnende aarde blakert grijs en geel.…

De maan duwt de zon zonder veel omhaal opzij licht vervaagt vlammen doven een stem fluistert een vertrouwd lied over vrijheid en geborgenheid de maan geeft glimlachend de zon de ruimte slechts een smalle schaduw in de dag maar het licht is besloten in jou…

Laat het raam maar open, lief zodat haar hortende zuchten ons nachtelijk bewegen kan strelen ze is geschapen voor het bedwingen van de vuurtongen die in likkende vlammen de atmosfeer aan de wanden plakt en in de ochtend zal haar koelte zich neerzetten in onze vervlochten klamheid tussen verdwaalde lakens…

Onder het klokgelui van de immense toren stijgen luchtballonnen als vurig rode tongen met handgeschreven vlammen de hemel tegemoet. Gedreven door de wind vertolken vlammentongen Gods lof door ons bezongen ademend pinkstergloed.…

Liefde die voor altijd is, Die geen tijd kent, Maar eeuwig duurt, Zie ik hier verzameld Om het zacht knappend vuur, Ogen geboeid door het vlammenspel Dat verleden, heden en toekomst Samenbalt tot een brok oneindig leven - In de vlammen zie ik toekomst, In de sterren aan de heldere hemel Eeuwigheid…

ten eerste moet je en dan ten tweede zeg iets wat hout snijdt je staat met een mes bij een stam die heel oud is en je snijdt met je mes in het hout de splinters zet je tegen elkaar en je geeft een vuurtje dat brandt terwijl je je handen warmt aan de eeuwen oude vlammen…

ik kasteel met vele torens ben geen heer op afstand mijn havezate biedt veel meer slot mijn gracht alleen de ophaalbrug is altijd open voor elke warme gast we openhaarden in zacht en stil gemak waar vlammen spelen en zonder rook emoties stelen ik laat je gaan kom meteen achter je aan want in de hoogste kamer van de toren wordt…

kom maar in mijn cirkel breek niet uit in rechte hoeken rond de lijn en laat de scherpte achter je, kom en kijk vooruit ik speel niet met de graden van je vuur jouw vlammen op de muur spannen mijn boog in kaarsrecht gaan omhoog de pijl die harten tracht te breken uit nooit kunnen vergeten maar gelassood is als straal…

ik staar de wereld kijkt gestrakt terug onaangedaan het beeld beweegt niet in mijn geest wat buiten leeft gaat mij niet aan toch is er soms jouw kleur die aandacht trekt gedachten iets verzet dat is de vonk die mij ontwaakt waardoor ik lethargie voor even weer verlaat dan brandt het leven in moment jagen vlammen…

gemompel in mijn kop herrie in gedachten ik schreeuw al donder op denken moet maar wachten emoties vlammen rood woede zit achter mijn ogen ik wil veel liever dood dan steeds die ruzies te gedogen nooit is het stil soms rustig aan als ik weer met mijn hoofd tegen de muur ga slaan met pijn en bloed voel ik mezelf leven dan zijn ze…

je speelt heimwee legenden vonken in de vlammen ogen dansen in het vuur de schaduwen van half ontblote mannen akkoorden schreeuwen van hun strijd, de pijn die ze hebben geleden het is de donkere kant van het verleden weerklinkend in verdriet lage tonen zeggen niet waarvoor er is gebeden hoeveel de kinderen leden snaren resoneren…

wij branden al inferno's die hitte hebben we gevoed de warmte deed goed in eigen zweet en tranen kwamen we samen in het stromen van ons bloed nog heeft het rood ons niet verblind dansen blauwe vlammen zachtjes hun verlangen laat de wind ons raken dan kan het vuur in eindelijk ontwaken een laatst inferno maken…

Als de 'kouwe kant' zich met familiezaken gaat bemoeien, zeker rondom leven en dood, wordt het vaak warmer gaat het smeulen, branden, fikken, vlammen of op z'n minst er heet aan toe zeker met oud zeer, oud gedoe, oud geld!…

Als iets verbrandt gaat het in vlammen op de oude vorm versmeult tot nagenoeg wat as. Het begint vaak klein, met een vonkje ofzo, en verzwelgt en bedwelmt alles op zijn pad, tot een gloeiend heet en rokerig restant, maar altijd minder dan er eerst was. Dus ergens verdwijnt er iets, tussen voor en na zit een hypnotiserend gat.…

Oh schone kathedraal, gij staat in brand De vlammen vreten zich een weg naar boven Parijs huilt wéér en kan het niet geloven Men is verward en zoekt elkanders hand Oh parel aller kerken, Notre-Dame Ik sta nog steeds voor U in vuur en vlam.…

wat liefde het leven gegeven heeft zal ik ooit vrijheid en vrede vieren met de kinderen van de toekomst in dankbaarheid stilstaan mogen met opgeheven hoofd fier en trots om stil fluisterend hen te vertellen dat het vuur van onze herinnering voor altijd in vrijheid vlammen kan in vrede die zij voor ons bevochten…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

wat komt er op mijn pad waar zal ik gaan met wie delen nog houden aardigheden leven zoet voeden die gedaalde vlammen laaien zij het allengs dovende vuur nee ik sta aan het stuur hier is het pad waar ik ga en deel in liefde voor wat leeft in aardse elementen van het grootse geheel…

letters zwart en vol schrijven spelen met vuur op de fragiele muur tussen jou en mij ik laat me drijven in de vlammen angst kan me niet verlammen als ik zacht de sterren van onze nacht hoor zingen stralend fel kom lief kom snel we springen nu…

Het groene bootje glijdt traag door het meer tussen bergen purper Op de oever in 't gele huis schijnsel van vlammen rook geur van turf Het klotsen van water gerust smelt de tijd bergen bootje en huis in de stervende gloed van de Ierse schemer vergleden…

Wetend dat jij daar straks ook in ligt in die nietsontziende vlammen ril ik, in de warme voorjaarszon en weet: dat na mij opnieuw iemand naar boven kijkt, naar die rokende pijp.…