Alle inzendingen over voorjaar OR vrijhheid

Woorden zijn woorden, bleek, tot we ze kleur geven – met onze daden.…

op ons aller erf houdt ons achter glazen gekooid bepaalt dit voorjaar de toon ja dit voorjaar is er ook eentje om nooit te vergeten…

in ‘t vroege voorjaar zag ik een bed krokussen staan in ‘t oog springend tussen zilverwitte berkenstammen lieten ze hun kleurige kelkjes in de lentezon opengaan in ’t vroege voorjaar zag ik een bed krokussen staan vol hoop keken ze mijn vermoeide winterogen aan hun gouden hartjes straalden als echte liefdesvlammen in ’t vroege voorjaar zag…

voorjaar of zomer na een fikse hagelbui bloeit de natuur weer…

voorjaar perst zich al door laatste winternaden met frisse kleuren [haiku]…

gevlekte vogel voel je vrij ieder voorjaar om te beminnen…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

Een blikvanger - ijsblauw met lentegroen Met meeuwen wit als sneeuw die voorjaar vieren  In shock nog zie ik eerder ze als gieren Naar doden zoekend zoals vroeger toen Het oorlog was en zeventig miljoen Voor vrede dienst deden als offerdieren Een blikvanger- ijsblauw met lentegroen Met meeuwen wit als sneeuw die voorjaar vieren…

Oud zeer vergeten Het voorjaar fietst door mijn hoofd Nieuwe vrolijkheid.…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…

Voorjaar bracht teder. Warmte ontkiemde leven. Liefdevol begroet.…

Zon in de winter glijdt langs huizen en velden rust tot het voorjaar.…

Deskundigen vermoeden dat misschien Als de processierups niet wordt gestopt Hij zich tot een probleemgeval ontpopt Maar ik heb lang geen vlinder meer gezien Mijn eigen rups, die languit ligt te pitten Wacht tot er vlinders in mijn buik gaan zitten…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen? vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw - de schering los van inslag - en aderen als rood koraal het hoofd nog…

op het moment dat het ongeluk even om de hoek woont om uit te rusten of misschien naar een ander werelddeel vertrokken is om genadeloos toe te slaan besluiten wij het schamele geluk eerlijk te delen, samen op te stijgen naar het eenzaam niemandsland, eerzaam in vertrouwen en zonder spijt te vliegen met een brevet van onvermogen in de hand…

Als ik aan jou denk, stroom ik echt helemaal vol, vol met liefde Genegenheid die zich moet uiten tot zij weer bij zinnen is Mijn liefde voor jou gaat dieper veel dieper dan sowieso ooit geweest Samen met jou, dans ik het voorjaar tegemoet...!…

Ik zie de vogels vliegen ’t nestje beroeren, af en aan de jonkies van voer voorzien, ze blijven nochtans doorgaan. Ik zie de vogels landen met een flinke klapwiek een precisie die je bij de mens, warempel niet meer ziet. Ik zie de vogels vliegen, Ze vliegen af en aan en ik moet je eerlijk zeggen, daar kan een mens nog aan gaan staan…

Hoelang het voorjaar duurt Aan steen in een zonnige hoek warmen de vliegen zich Samengebalde varentoppen rollen uit hun wintervacht Het speenkruid sluit Ik heb het eerder zien doen Het vest van zware katoen drapeer ik op mijn schouders zoals vrouwen dat doen…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Een vriendin hebben die jarig is op Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

Mooie goudgele zon schitterende gloed Zo strelend en warm goed voor het gemoed En de wereld is mooier een glimlach ontwaart Zomer gevoel raakt je hart en het is nog pas maart Laat haar vooral schijnen kriebelen over je gezicht En koester het moment dat ze het leven verlicht…

Wat zijn dat toch voor bloemen die daar staan te bloeien soms alleen, soms in een groep Zijn het narren die écht sissen? En zo'n K.R.O. kus, komt ie me écht kussen als ik roep?…

voorjaarsspiegeling haar gespreide kracht ontvouwt gans op het water…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

nee nee, ik zag hun kopjes staan fier, rechtop, boven de nog winterse aarde van onschatbare waarde voor wie uitziet naar het voorjaar de winter van zich af wil schudden de lepel uit de stamppot wil halen niet langer wil balen van regen en kou oh voorjaar, milde eerste…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…