14310 resultaten.
Septemberlicht
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 339 Als een zoeklicht schijnend over onze wei,
Komt de zon vanochtend vroeg weer door.
Zij het wat valer dan de maand hiervoor,
Laag hangend, maar tussen de wolken vrij.
Wellicht is het de spiegeling die ik bekoor,
Reflecties van bomen, blad en natte klei,
Of de lange schaduw hier tegenover mij,
Typisch september, zeg ik zonder gehoor.…
Een hallo in tegenlicht
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 85 de puzzel bewolkt
die wind en wolken
hadden verzonnen
is niet gelegd vandaag
compact scheren
de stukjes langs blauw
maar zon brandt al gauw
zijn opklarende gaten
lost de volumen op
het enige dat blijft
is het warme vocht als
een hallo in tegenlicht
die langzaam verdwijnt
in een rode zonsondergang
als de wassende maan in een
kraakheldere…
Bijna sacraal
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 98 ik voel de zon
bijna sacraal
ontvang ik zijn warmte
ervaar hoe hij
spirit geeft aan mijn
al zo lang wachtend lijf
met gesloten ogen
zie ik sterren dansen in
zijn helder stralende aura
er is geen
onderscheid meer
tussen binnen en buiten
geven en nemen
zijn een geworden in
het delen van eeuwig leven…
Ik zoek op gedichten.nl
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 212 De ochtend nog koud en zwart
de tuinlamp - op zonne-energie - gedoofd
ik zoek op gedichten.nl
naar wat warmte voor mijn hart
soms vind ik een juweeltje
een gedicht als een prieeltje
dat gedicht is als het licht
van de eerste ochtendzon
en belooft voor de dag iets goeds.…
Niet meer.
hartenkreet
4.0 met 11 stemmen 1.038 Als de zon
jou niet
meer kan
verwarmen,
wat kan
ik dan
in de herfst
nog voor
je doen schat.…
Donker onderdeurtje
netgedicht
4.0 met 46 stemmen 1.585 met een lachje wiedde je wat gras
in de schaduw van de bomen
daar plantte je de stekjes
als toverstokjes van je droom
gedreven droeg je emmers water
naar dat zonloos bloemenbed
waar je lichtgetinte knopjes dacht
rijk doorvoed met koele kracht
maar ach
ze werden donker roze
net als de kleintjes in het veld
het donker lot bleek niet te…
Lentezon
hartenkreet
4.0 met 12 stemmen 648 De lentezon liet zich weer zien
Het was al tegen achten
'k Ontwaakte om een uur of tien
Dus moest ze even wachten
Maar toen ik in haar ogen keek
En zij mijn lach ervaarde
Toen wist ik
Net als gisteren
't Is heerlijk hier op aarde…
Roman in twee vensters (1)
poëzie
2.0 met 7 stemmen 1.295 1
Mijn lief zat voor het open raam,
een zon, die langzaam viel,
omlijstte met verzachte schijn,
in een bleekgouden, tere lijn,
haar hoogvoornaam
profiel.
Toen schoof mijn lief de blinden dicht,
verveeld, een beetje boos,
maar binnen drong één scherpe straal
en op haar mooie mond, brutaal,
danste het licht
een poos.…
Gedreven door de wind
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 765 Gedreven door de wind
die achter me waait,
door de zon
die boven me schijnt,
en het water
dat onder me stroomt,
drijf ik naar de monding.
Die ligt daar alleen maar
en biedt toch duizenden richtingen
die ik op kan drijven.
Totdat
de wind gaat liggen,
het water stilstaat
en de zon ondergaat.…
haiku: zonnenstraal
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 188 zonnenstraal
gouden zonnenstraal
weerkaatst het licht in water
geeft een gulden gloed…
haiku: zonsopgang
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 300 de zonsopgang zien
de dag start in goud gevat
zo’n stralend moment…
zoals je daar zo ligt
hartenkreet
4.0 met 10 stemmen 1.544 zoals je daar zo ligt
zo rustig en vredig
ik hoor je ademhaling
dat geeft mij rust
lekker tegen mij aan
ik voel je warmte
jouw lichaam dicht tegen mij aan
een liefde ongekend
is wat ik beleef
jij bent mijn nr. 1
jij bent mijn zoon…
ultraviolet
hartenkreet
3.0 met 5 stemmen 739 zij zijn nooit samen uit of thuis
wel hecht verbonden door dat huis
geen mens weet of zij ouder zijn
van regenbui bij zonneschijn
als zij haar neus de deur uit steekt
de zon door de depressie breekt
zit manlief lijdzaam op zijn kont
ziet zon juist als een onweersfront
plots schuift zij steels haar man opzij
zij weet zijn bui gaat snel…
Winterblond
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 246 Winterblond
ligt het landschap
te wachten
tot na de morgenstond
de zon
vol blijdschap
het wit weer afpelt…
liefde
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 633 de schittering der zon -een
woekerdier op de mens- die
zich vooral des zomers of op
de eerste dag der week vertoont:
in een verticale lijn wordt zij
met twee ankers vastgelegd…
Zomerwens
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 458 Kijk hoe de vogels
de bloemen kleden
en de bijen de was
in hun botten gieten.
Lach dan nog eens
naar die oude magiër
die de lucht beslaat
met goudgele vingers
en de huizen wit pleistert
in zijn gelaat,
want straks is het weer zomer.…
puber
hartenkreet
4.0 met 10 stemmen 1.762 onbereikbaar kind
ik kan je nu niet bereiken
want je sluit je af
in mijn nabijheid zijn onderga je als een straf
je gezicht van woede vertrokken en je houding schreeuwt het uit
je maakt zelf uit wat je doet en vast staat je besluit
maar als ik met je praten wil
je uit wil leggen wat ik bedoel
is daar die norse frons en soms die grote…
[ Achttien duiven - ]
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 459 Kon ik maar met hen figuren
schrijven onder de zon...…
Nu gauw weer lente
netgedicht
3.0 met 21 stemmen 757 Maar plots schijnt weer de zon boven de bomen
en weet mijn hart dat 't voorjaar zal gaan komen.…
Begin van de lente.
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 439 avondzon streelt de bomen
en enkel mos zwerft over de grond
blaadjes dwarrelen
verbergen het rood van de herfst
sommige zijn wat kil en dor
slenteren maar wat door de wind
verspreiden het begin
van een fijne lente…
Zwaan
hartenkreet
3.0 met 12 stemmen 1.101 De vijver glinstert van de zon
de stralen verzinken in het zilte nat.
Een zwaan drijft mij voorbij
zo’n grote witte, trotse zwaan.
Langzaam zweeft zij over het water
richting de horizon waar de stralen
van de zon in de diepte verdwijnen.
Eenden kijken trots de zwaan na
“het is er één van ons,” zie je ze denken.…
[voor de blonde]
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 427 voor de blonde zon
smelt de oppervlakkige
ijsbloem
de bedoeïen omhult zich
voor de koperen ploert…
Lenteklacht
poëzie
3.0 met 12 stemmen 2.323 Helderblauw is de hemel
De aarde in jeugdige dos,
En het bontste gewemel
Speelt in 't luchtige bos;
Ach mijn hart is een droefheidsbron,
Nimmer straalt er de lentezon.
Waar 'k mij wend, is er leven
Ener bruisende jeugd,
En het vurigste streven
Naar de vluchtige vreugd.
Ach mijn hart is een droefheidsbron,
Nimmer straalt er de lentezon…
licht
hartenkreet
5.0 met 18 stemmen 2.057 Uw moeder is nu de zon,
zij zal altijd voor u schijnen.
Ze is niet weg, ze is altijd bij u,
diep in uw hart.
En ooit zult u naar haar toe komen
zodat jullie samen
heel de wereld kunnen laten stralen.…
Te veel te vaak bezeerd
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 338 Als ogen kleuren
In een glimlach
Van begrijpen
Blijft de mond stil
Toch wordt geen andere wang
Toegekeerd
Dat is wat het leven leerde
Teveel te vaak bezeerd
Schaduwen dansen
In het donker
Ook al is de hemel blauw
Al schijnt de zon
Ook stralend
Voor mij en ook voor jou…
Nevelzon
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 278 Ik ontken het niet
- de nevel -
probeer er langs
er doorheen te kijken
- naar de zon -
op haar geheime plaats
achter de schaduwen
want als ik haar droom
blijft er een stukje achter
in de werkelijkheid…
Tekent op bloot
netgedicht
3.0 met 35 stemmen 42 zacht is
de interactie
tussen huid
en de zon
het lichte
rood van een
klein touche
tekent op bloot
accentueert
lieflijke details in
een omlijsting van
de scheppershand
waar een scala
gelegenheidsbruin
te vinden is uit
onderhuids binnen
hangt de keuze
aan de tijd waarin
het kleurenschema
zal worden bereikt…
kleur bekennen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 480 het was de
eerste zomerdag
toen de zon
zich vergreep
aan de mens...
hem achterliet
in vurig rood
zwaar gestraft
voor al te bloot
soms doet
kleur bekennen
pijn…
Stroman
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 1.339 zanden
uitgedroogd en niets om handen
stond hij daar te waterlanden
in zijn jasje zonder panden
terwijl de zon zijn hoed ontbrandde…
Een lichtschijn
poëzie
3.0 met 7 stemmen 1.382 En droevig zit ik, in mijn eenzaamheid,
in hooploos nietsdoen. Al mijn uren dood ik
in ijdel snakken naar het eindlijk einde
des lange, droeve dags, naar 't eindlijk einde
des lange, droeve Winters, zelfs naar 't einde
des lange, veel te lange levens, dat,
zwaarder dan lood, zwaar als de smarten zelf,
weegt op mijn hoofd....
En onbeweeglijk…