Alle inzendingen over rusten

soms zoek ik de eenzaamheid de stilte en de rust even niet meegaan met de tijd alleen zijn heel bewust…

de nacht valt als doeken over het hoofd alsof jij in bescherming rust maar de angst is donkerder dan het geloof…

zij liet haar lippen rusten op helder wit papier zes woorden die haar kusten “mijn lief was jij maar hier”…

Wil je echt met rust laten, Let dus maar niet op mij, Maar shit, wat heb ik zin, .............zin in jou, met een lekker roseetje erbij.…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Waar kleurrijke bronnen zich openbaren en eeuwige rust de gemoederen sust, wordt het einde een nieuw begin.…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

de schaduw achtervolgt mij als zij een oogje op me heeft ik loop daarom het liefst in duisternis mijn hersenschim en ik rusten dan, ongedwongen, in de avondgeest…

Nergens gaat er meer rust uit dan van rode beuken je moet er wel naar kijken rode beuken langs je weg…

vort, vooruit daar ligt het, daar, daar ligt het te wachten, te wachten in rust. de rust van ruisen, van niets, van bomen en bladeren en wind, van vogelgezang en vissen die drijven in sloten, kanalen en zeeën van tijd.…

Amsterdam, zondagmorgen "The day after" Het is stil in de straten van Amsterdam het is extra stil waar je maar loopt weinig toeristen wat kerkgangers een enkel baasje met een loslopende hond Tolerant Amsterdam rust uit een verdiende rust na een geslaagde 'Gay Canel Pride' Een stad om trots op te zijn een voorbeeld voor…

je loopt op hakken tikkend doelbewust maar je lichaam straalt geen rust ogen slurpen energie in kijken en ontwijken weerwoord is er niet op dit bodemloos gevreet van lijken uitgeput van uren gaan kun jij niet meer op eigen benen staan en schopt de hakken uit ziet met ogen dicht de carrousel nog één keer gaan de rust van thuis…

Wanneer het hart eens rust krijgt tussen het lommerrijk groen.…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

ben daar deel van Dat geeft me rust Steunt me…

Het dorp ademt rust omringd door vruchtbare velden. De kerktoren waakt. Een kronkelend pad, een huis tegen de glooiing: oase van vrede. De trotse hoeve heerst nog over het landschap. Zal zij verdwijnen? De novemberzon werpt lange schaduwslierten over de akkers. Uit het akkerland rijst de tumulus omhoog. De doden rusten.…

om mijn middelpunt Een weldaad van rust reinheid en regelmaat…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

lentebloeiers in alle rust konden kijken…

Eén dag is (bijna) voorbij, maar de nacht bracht weinig rust. Zelfs in mijn slaap lieten mijn gevoelens mij niet met rust. Ik probeerde wat terug te denken aan de afgelopen dagen, om zodoende die vervelende gevoelens te verjagen. Zodoende deed het gemis niet zo´n zeer. Maar toch voelt mijn hartje heel erg teer.…

Wat losse vlokjes vlos als duivedons, Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank, In veel blank wittig licht... al meer en meer... Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom.…

kan mij nog redden Rust van lichaam en geest Die rust gaat er pas komen Als jij weer bent geweest Pas dan vindt er herstel plaats En is alles weer in balans Als jij mij nu zou vragen Dan pakte ik mijn kans Nooit zou ik jou meer laten Écht nooit meer zonder jou Omdat ik nú, meer dan ooit, weet Liefste, ik hou van jou…

Ik zie de som'bre wolkenstoeten jagen Langs grauwe luchten, zó storm ik door 't leven, Komt gij, vol troost, mij niet de rust hergeven.…

Alleen in het donker Wandel ik door het verlaten dorp Langs het Spiegelende zwarte water De koelte De rust Kalm ga ik zitten Beroer de zwarte spiegel Met de toppen van mijn vingers Het duister duwt me zachtjes in mijn rug Ik laat me vallen Glijd in het ijskoude zwarte water In de rust Een laatste schok Stopt mijn hart Of vult de leegte…

Je hoeft niemand meer te "vervelen" je kan jezelf nu weer zijn in de wereld van de hemel zal de rust voor jou zalvend zijn.…

storm van stilte maak het stil in mijn hoofd geef me de rust na de storm .... geef de woorden rust .. stilte.…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…

ik speel met wolken vlecht stralen zon door nevels van de morgen laag bij de grond dol met mijn schaduw wiek voor haar weg probeer haar te pakken in de rust op de heg ik lok je met kleur tover rood voor je ogen mijn onschuld is wit het roze brengt je tot blozen kom lach om het werk verhonger je dorst vrij met mij alle dagen rust…

In de donkere nacht denken aan wat de wereld ons bracht Vreugde verdriet en pijn alsof het altijd zo zal zijn Ooit zal de vrede en rust er zijn…

de rust en stilte die zich van mij meester maakt zegt mij dat er iemand is die over je waakt je leeft voort in mijn gedachte en geest maar had toch liever gehad dat je er nog was geweest…