Alle inzendingen over Heb het imperfecte lijf lief

Och Leliana! al mijn goed, Die mijn hartje branden doet, Door uw lonkjes, Vol van vonkjes, Vonkjes die van 't lodder oog Kwetsen, als pijltjes van een boog. Schone, waar schuil je hier in 't groen? 'k Moet mij laven met een zoen, Voor de tipjes, Van uw lipjes, Lipjes die, als rozeblaân, Zijn met een zoete dauw belaân.…

De machines staan op nul, geen metertje slaat verder uit, als de tranen onmerkbaar langs haar hele lijf lopen, zij met trillende handen de zo geliefde ogen voorgoed sluit. Vaarwel mijn liefste.…

je keek me aan de glimlach brak het kwetsbaar ogenblik waarop wij nog niet hadden besloten hoe verder te gaan de toegestoken hand een lief entree je nam me mee om tijd te winnen voor het garen dat jij dacht te spinnen waarmee jij de klus wilde klaren van weer opnieuw beginnen jij spon vals verdikte de draad tot de helft…

Sorry dat ik ben vergeten te vertellen aan jou dat ik heb besloten dat ik niet meer van je hou Nooit zul je me nog zien misschien nog in je dromen maar nu moet je weten een andere tijd is gekomen Ik heb je nummer gewist al jouw foto's zijn verbrand voor de laatste keer in m'n gedachten ik zet je vanaf nu aan de kant…

voor dag en dauw gaat dan d’n malle vent vorig najaar als vrijer in bijslaap thuis genood vandaag traant zij tere treurnis bij 't avondrood hij ging - zij werd nimmer uit zijn hart verwend blad’ren vallen bruin vaal van hunne takken op straat de mens kijkt naar donk’re luchten weg van den dromer wie ziet hem zuchten tergend traag zwaar…

zoals ze geruisloos uit haar dag en kleren stapt zo verstrengeld met mij in haar dromen glijdt is zij me liever dan lief…

Jij nam me mee de grenzen over, maar ik vind jou geen echte rover; al stal je wel mijn hart. Jij kon mij blindelings ontvoeren, mijn mond liet zich gewillig snoeren; verraderlijk verward. Langs zachtjes ingestreelde sporen ging ik jou steeds meer toebehoren; ik voel me nu je vrouw. Je armen houden mij gevangen, ik kan alleen nog maar…

steeds dieper beweegt de tijd het gedicht in mij verder reikend dan het hobbelige spoor op mijn hand ik bekleed witte vlakken met eindeloos geduld terwijl het licht de trouwe minnaar in naamloze ogen vangt mijn stem raakt de nacht sneeuwt sterren uit hun lange baan toch laat ik hem vreemd in mijn adem bewegen en wanneer…

door me heen en werd door emoties overmand jij lief, klein, mooi vlechtenmeisje jou heeft de wereld zoveel te geven oud en jong lopen hand in hand eigenwijs en wijs, dat is óns leven.…

als zij nog slaapt streelt hij lichtjes over haar wang blijven haar ogen nog even gesloten maar dat duurt niet lang dan ontwaakt zij langzaam met 'n prachtige warme lach trekt ze hem tegen zich aan en kust hem goedendag kriebelt de zon voorzichtig bij hen naar binnen welk 'n schoonheid zo deze vrijdag te mogen beginnen…

soms lopen de ogen over van wat het hart verzwijgt neem nu een grote liefde een van twee verdwijnt wordt ziek, gaat dood de ander breekt, vraagt waarom ik, waarom jij kan het maar niet vatten alsof de bekende stem er opeens weer is een gestalte in de deur soms blijft wat samen is gedaan en groeit als na een…

dag lief zeegezicht en nee ik kom geen afscheid nemen maar praten met jou talloze keren mocht ik met woorden alles tegen je zeggen zonder dat jij iets kon weerleggen het was mijn monoloog in moeilijke tijden ook al bulderden je golven ik liet me door jouw rust leiden jij wist feilloos mijn stemming te kleuren met vrienden als wind…

Verbaasd ben ik nog regelmatig hoe sommigen met gevoelens omgaan Je geeft je gevoel weer eens aan iemand die jou dumpt om vrolijk verder te gaan Raar toch dat steeds meer mensen andere mensen die pijn aandoen Gewoonweg om niet gekwetst te worden want daar wringt gewoonweg de schoen Door niet te diep te gaan qua emoties bljft het lekker…

en ‘k leg mij in de nacht kus zacht licht in jouw schaduw zing woorden in jouw mond en open ‘t boek opnieuw waar op pagina’s zich een blauw van dromerig slaapstof heeft gelegd en ‘k schrijf met warme zucht niet enkel wat sonnetten op de huid maar met mijn lijf ook ‘t paso doble ga weg en toch blijf ik wachten op cimbaalklanken die uit het…

stratenlang deint zich verlangen nooit eindigend voor mij uit ik lief jou van binnen naar buiten kan nooit meer vergeten vervulling verloren in verten van horizonten verkort jou nabijheid tot niets zon! secondelang herinner ik mij warmte van een huid zij versmelt met mij een deur opent zich en ik ben in ’t wij.…

reeds denk ik me verloren wegvloeiend uit het leven kan niet ontkomen aan ’t altijd brandend verlangen eindeloos wachtend op verlossing door uitslaande vlammen ik lief je, begeer verteer, vergloei en los me op in hete as blijf als wat stof tot de volgende kus mijn zinnen overspoelt en heb ‘k mij in de hand - jou ontzegd - met zon…

Soms wil het hart iets anders dan wat het hoofd bedenkt. Dan blijft een mens proberen al is hij diep gekrenkt. Dan wil men zich vastklampen om iets écht niet te verliezen. Tot het moment weer daar is dat men voor zichzelf gaat kiezen!…

je vinger die je naar me uitstrekt leg ik voorzichtig in mijn hand, de rechter en trek hem langzaam naar me toe ik hef mijn blik, jij staat daar naakt en neemt mijn lippenrond het topje van je vinger in zich op de blik verloren in een trekken graaft tand om tand in lijnenhuid en tongen strelen nat de beet.…

in mijn armen ik heb het nog geroepen in mijn uur van nood gesmeekt, zelfs gepreveld toen mijn stem schor mij ten lange leste verliet ik stom achterbleef hier houd ik nu de leegte bij het hart vast ik de lange dagen weg nog wat loze woorden te plengen meer nog wat kond te doen in dit heelal zonder ik kijk naar de tijd die rimpels…

Zoals de wind koralen weeft door de gewelven van de nacht Blauwbloesems zacht sluimeren in de boezem van het woud Zoals het leven weer ontwaakt in de zomer van de wereld De gloed van schoonheid straalt in de spiegel van heldere ogen Zo verlangt mijn zijn naar jou als naar een glimlach broos en teder een warme zonnestraal boven een…

droogt als ik net uit de douche kom door me in je armen te nemen voor een spetterende tango in de vierde versnelling zoals je mijn kippenvel wegstrijkt tijdens adembenemende intervallen zinderend weer tevoorschijn tovert met je doordringende blik die volharding verraadt als je me neemt zoals ik ben was en blijf zo ja zo verdomd lief…

er is weer een herder neergestreken die eigen wijsheid verbetert in taal en teken zing zijn lied draag de leiband like zijn kudde jij nu nog onwetend lief hij is de ster hoedt met halfgoden en zijn virtuele leiderschap de volgzamen op zijn pad doodt initiatief miskent het eigene prijst de hype want die maakt iedereen gelijk…

Waarom jengelen of sip kijken, dit haalt geen éne moer uit Tel je zegeningen en je zal versteld staan en glimlachen Mijn tijd is beslist mijn kostbaarste bezit dus goud waard Louteringen lonen; mijn mantra. De tijd van onbezorgde tedere innigheid keert straks weer Met vurige passie die torenhoog oplaait Met lippen die smachtend om elkaar zuchten…

In de spiegel van mijn geest bleken wensen leugens Nu veel successen zijn behaald in vele vellen volgeschreven is dat zelfs niet genoeg geweest voor het stillen van mijn streven Ik vond maar ben al weer verdwaald…

Ik staar naar het laatste teken Dat jouw aanwezigheid verraadt Een afdruk in een stoffig pad Herinnert mij aan het verraad Gekwetst door zielen Gillend in het duister Kruipt ze door kamers Hopend dat er iemand luistert Zwakke woorden Proberen verdriet te overwinnen Je ziel geef je weg Opdat we opnieuw kunnen beginnen Duizend demonen…

Broertje lief. Dag oudste broer, het ging te snel. Ik was niet op tijd voor een goed vaarwel. Gewoon thuis op de bank, gekleed en wel, haren netjes gekamd, onderuit gezakt. Op je eigen plekje, bij je pakje shag. Je gezicht voor het eerst ontspannen, jongens nog aan toe, wat zal jij een pijn hebben gehad.…

ik probeerde stukjes geluid op het doek te penselen in het verhaal van de pigmenten leefden er velen heb tonen gemengd tot een lief arrangement van meeslepende kleuren in dansende vormen kwamen zij langs wervelend onder mijn hand een dirigistisch teveel omdat linnen ging spreken over diepte en liefdevol leven op mijn doeken…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

robijnguirlandes en buig de stekelbladeren op je rug in een gevlecht van passionele smart en zwoele geur van door te lieven nacht een zwaluwpopje takt al in je navel drinkt van het zoete vocht dat langzaam welt en in je buik verliefde vlinders wonen in schild en pantser glanzen kevertonen bespikkelen glanzend bruin je goudhaarwoud jouw lijf…

voorgoed leek je mijn lief toen ik jou die eerste maal op het avondstrand in donkerende ogen blikte maar ‘t moet eruit, mijn lief: nog even tijd slechts om kalm elkander los te laten vaarwel voor mij, uit verwarring gekomen om met jou mijn droom te beleven vaarwel voor jou, je was er, maar ook niet de bitter wordende band moet verbroken…