Alle inzendingen over TOEKOMST

Hij wil zo graag zichzelf laten zien stenen zagen, een huis voor mij bouwen met divans en tuinen om me neer te vlijen mijn schoonheid te vieren met zijn liefde en mij weg laten glijden naar de zevende hemel hij wil zo graag met mij wonderen ontdekken in de wereld waarvan hij droomt (nergens ligt er iemand in nood of in tranen)…

Mijn focus ligt in de toekomst. Een nieuw begin wil ik maken, maar ik moet eerst mijn verdriet en gevoelens een beetje zien kwijt te raken. Een glimlach en wat liefde zou meer dan welkom zijn. De tranen, die ik nu bij me draag zijn zwaarder dan ik dacht. Als de zon schijnt geeft het mij voldoening, liefde en veel kracht.…

De dood is de toekomst het leven het heden de jeugd het verleden Alleen aan het heden kun je wat veranderen de dood komt toch wel en de jeugd kun je niet meer terug halen Als je er iets mee kunt als je er iets mee doet biedt deze conclusie best toekomstperspectief…

Als je wereld harder gaat dan je eigenlijk bij kunt houden kun je zelf blijven versnellen tot je uiteindelijk af moet haken Of je kunt bewust vertragen tot je wandelt of bijna stilstaat om je heen kijken en constateren dat er ook andere dingen bestaan die wellicht de moeite waard zijn Soms heb je die keuze of moet je die maken…

Zomaar opeens als mens zonder plan zonder idee zonder gedachte vond ik geloof in de toekomst in mijn later.…

Expats, gastarbeiders, mensen die geen kant op kunnen en blijven dromen van een vrij leven als herders en veeheren in een eigen land van grazige weiden, melk en honing de oude belofte De jonge mannen verlangen naar de mooie meisjes van het noorden terwijl zij hier het werk doen in de delta, waar ze zich thuis voelen in de verhalen…

jij woont in de stilte van thuis danst in de stofjes die dwarrelen in de zon kleed je in passende kleuren spreekt zonder stem een welkom in jouw zoete geuren zacht zijn je handen vol passie je tanden als je bijt en je nagels mijn lijf doen ontsporen weer dendert de trein vol liefde in mij want jouw huis is mijn laatste station…

vraag de dagen naar hun doel werk de weken ga vergeten hoe de maanden zijn alleen de jaren tellen als groeven in je handen het plooien van je huid rimpels in je wangen zo leeft de tijd zich uit…

mijn vingers dansen zacht over je huid voelen het geluid van diep intens verlangen ik stuur ze niet maar lees de melodie in ogen die begrijpen die ik nooit meer kan ontwijken omdat ze onze toekomst zien nog is vandaag de dag dat we genieten gisteren is voorbij in wat de anderen voor ons lieten dat ging niet tussen jou en mij zachtjes…

ik wil het zachte goud van jou gaan gieten tot een beeld de klompjes hebben we gedolven in de mijnen van je hart zo onbereikbaar door de puinhopen van jaren de vele instortingsgevaren zal in vuurvast steen je evenbeeld gaan baren we breken het in samen paren je karaatgehalte is zo hoog dat sommige delen vloeien daarin…

hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist condens drijft af, vliedt en vlijt zich neer, teneinde aardse laagheid te raken strenge structuren, voorboden, louter stijlloos vooruitlopen op kataforen; tot aan weerbarst de bron van ruimte en tijd, van ergernis en razende orkanen blijkt een lullig fluitsignaal toekomst…

Even is het stil als wij horen van een kind dat geboren in een stal, wereldwijd verraste met nog nooit gehoorde woorden, ook het nieuwe jaar breekt weldra aan in de dagen die gaan komen stijgt de zon tot in haar hoogste baan, om weer te keren naar de vaste plaatsen. Mijn wens is: moge het zo zijn, dat alle dagen in dit jaar te gaan als…

vooruitlopend op een zon die ook toen scheen op bladeren die zich destijds ook verloren volgens het strijdbare, het tegengas van het tegenstrijdige dankzij een verlate kennismaking, het voedzame van een maaltijd die wacht dit zich neerleggen in eerste aanleg, nog voor het voltooien dat alles achterhaalt…

Ik bid voor Het Kind dat blij wordt verwacht op kerstnacht gebracht hemel en aarde verbindt Ik bid voor het kind dat een moeder draagt dat haar liefde vraagt en een toekomst vindt ik bid voor het kind dat ergens verloren in ellende geboren verstrikt in een labyrint ik bid voor het kind slachtoffer van geweld in verdriet gekneld…

Alles staat stil terwijl De wereld verder raast Het verbaast me niets dat Blikken staren, alles ruist En niets lijkt te bedaren Terwijl de jaren doorfladderen Als pas uitgevlogen mussen Die de wereld met liedjes En zachte veertjes Tevergeefs trachten te sussen. Het aanzicht van onheilspellende Dik gevormde rookpluimen boven een Stad waarin…

Hand in hand, verliefd gingen twee Valentijns samen op weg naar een mooie toekomst vol met liefde.…

's Nachts voedde jij mijn dromen die alleen de sterren konden zien en wat in de toekomst voor ons zou komen daarvan was 't geluk niet eens te overzien. Maar hoe en waardoor kwam jij toch plots te sterven spreek jij mijn hart en ziel nu nooit meer aan.…

ratelend bonken uren van de helling minuten springen op in het stof van seconden dagen brokkelen af smelten zonder spoor weken drijven oeverloos voorbij maanden als een zee seizoenen golven in de oceaan waar jaren deinen geen vloed gaat hoger dan de hemel het springtij wacht die ene kans…

Kom mijn liefste kom laat mij je leiden kijk niet om maar voorbij de horizon Er rest je niets dan wat verloren idealen Je dromen komen ooit wel uit Verlies geen tijd aan verbittering of teloorgegane vriendschap Diegene die naast je staat je tranen vangt zaait het nieuw gewas dat de zomer rijkelijk oogsten zal…

Toekomst altijd nu. Leven immer spel.…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

Voorzichtig komen de sporen van het voorjaar door de donkere dagen heen Het is nog fris, maar de zon laat zich zien Mensen komen in beweging als krokussen uit de grond De ster brengt het leven weer op de been Even het warme stralen waar ik mij mee bedien De herinnering voelt herkenbaar gezond Het ontspant na al die nattigheid die even verdween…

De uren vliegen voorbij De dagen slijten Maanden monden uit Jaren gaan voorbij Ook al lijken zij eeuwen Onszelf vaak voorbij gehold Tot stilstand gekomen In een rollercoaster Van het hiernamaals Het heden voorbij Het verleden in zicht De toekomst afgerond De tijd tikt genadeloos Een hoekje af Het hoekje om It’s only rock ’n roll…

zonnestralen aan het ontbijt op aardse gronden mist stijgt van de ronde vijver lijkt boven een spiegel te hangen verstillend in een droom gevangen Een mystieke witte vlinder danst voorzichtig in het ochtendlicht intensief om gedachten te vertederen een vrolijke balletles in de ijle lucht glimlach om de ziel te laten glanzen een breekbare toekomst…

in Cheops zag ik jou stenen wentelden in bloed bedolven hakkers zonder moed werden sfinxs gericht in regio's in hun mortale odes aan de farao's jij was erbij ik vond je in eonentijd ze raakten hemelpuntig de slaven vloekten meer dan hel menslevens waren niet in tel gebalsemd en gewikkeld in de lagen van die tijd geschenken kenden…

ontbijt begonnen die zij met liefde heeft gemaakt en nu wacht ik op het liedje “ voor mij “ het leven gaat z’n gang, Carmiggelt schrijft nog steeds in het Parool, niet heus maar het “ vroegere “ heeft mijn verlangen geëxecuteerd naar het heden het verre heden dat eens onbereikbaar leek maar nu is het heden dichterbij dan de toekomst…

Wijst de wijzende vinger naar mijn vinger, dus -- naar mijn bestemming?…

stil viel het filosoferen van het bos met zijn kale bevroren takken geen geritsel van opties en voorstellen zelfs de onzekere pubers waren thuis gebleven om maar even niet na te denken over wie of wat ze zijn of mogelijk worden waar je bij hoort als alleenstaand is de groep bereid zich met jou te binden ben jij bereid ook over…

er eindigt nooit een pad afslagen zijn er vele maar waar we kruisen haaks op de weg is er altijd overleg voorheen was er de paddenstoel die richting gaf maar lijkt nu overleefd in samen delen kiezen wij een pad dat toekomst heeft die wij alleen betreden…

die is nog ongeschreven Als je er aan werkt wordt het in de toekomst alleen maar beter…