Netgedichten

netgedicht (nr. 76.525):

Zonlicht

Voorzichtig komen de sporen van het voorjaar door de donkere dagen heen
Het is nog fris, maar de zon laat zich zien
Mensen komen in beweging als krokussen uit de grond
De ster brengt het leven weer op de been

Even het warme stralen waar ik mij mee bedien
De herinnering voelt herkenbaar gezond
Het ontspant na al die nattigheid die even verdween
De vicieuze cirkel blijft rond

Wordt doorbroken door nieuw leven en nieuwe hoop
Het ijzige hart smelt meteen
Gevuld met zonlicht, minder alleen
De buitenwereld lonkt weer als de vlieg en de stroop

Komt de verlichting net op tijd?
Nog voor de begraven strijd
Wordt er weer hartelijk gelachen en zetten we de misère te koop
De juiste stappen zetten, zodat ik weer rechtop loop