Alle inzendingen over Telkens

Kijkend naar Holland zie ik een armada van twee maal elf benen ten strijde gaan rijen van kansen maar telkens weer nada als projectielen in een foute baan en in de hete arena ontketend dansen de pluimen van hun paardenstaart met in de doelmond een lenige sluitpost, bezonken, betrouwbaar, alert en bedaard het tempo is laag…

Overal achteraan, telkens net niet. Je was louter ach en wee. En niemand die het zag. En wie het zag, die keek weg. Ja toch?…

Je slaat telkens weer jouw vleugels open, en vliegt dan van me weg, Waar ik ook op blijf hopen, ik heb het me zelf al zo vaak gezegd. Een elfje moet vrij kunnen zijn, net zoals in de sprookjes. Toch doet dit mijn hart vaak pijn, maar in mijn hoofd blijven deze gevoelens gekoesterde spookjes.…

Telkens weer kijken zij om hen heen Kijken zij wel maar zien het niet Liever niet? Gaat de dag komen? Zou het besef ontstaan?…

't Is hollen of stilstaan, telkens weer, te nat, te droog, te warm te koud en dan ook nog onweer. Bliksemflitsen schieten door 't wolkendek heen, de donder volgt er vlak bovenop, wat een geweld daarboven, maar weet je, ook dat... houdt vanzelf op!…

Als ik de liefde met je bedrijf houdt de tijd zichzelf verborgen telkens vergeten wij tot morgen om te zoeken waar ze blijft Zo vaak ik onze liefde beschrijf wanneer ik even dromen mag verspring ik gaten in de dag met niet veel anders om het lijf Dan word ik wakker koud en stijf omdat ik tijden zat te staren in vroeger klok getik…

zelfs na duizend jaar liefde voel ik me bij jou schuchter en verlegen ik heb alle stranden gezien in alle brandingen gezwommen maar telkens zijn jouw golven nieuw voor mij elke nacht is duizend nachten en na elke nacht komt de zon nieuwsgierig en verbaasd hoe ineengestrengeld man en vrouw kunnen zijn onze afgekoelde huid warmt hij vol…

Je komt er telkens bovenop na weken, maanden, soms een jaar. dan ben je van de pijn zo moe geworden dat je denkt; bekijk het maar. Maar ook die erge momenten van pijn, en daarbij je verdriet. Dan blijf je steeds weer vechten met altijd die aanwezige lach en een traan die niemand ziet.…

Besef je dan niet dat mijn hart telkens breekt, dat mijn vertrouwen met de jaren verbleekt ? Steeds heb je er spijt van achteraf, dan kom je met loze tranen, het gaat niet langer meer, ik ben bekaf.…

Ik zoek een nieuwe weg De juiste wel te verstaan Voel me zo intens verdrietig Maar moet wel verder gaan Verdwaalde telkens weer Door verwachtingen misleid Verloren in jouw liefde Raakte mezelf volledig kwijt Het leven lijkt soms zo oneerlijk Vertrouwen stuk gemaakt Geloofde zo onvoorwaardelijk in jou Jij hebt me te diep geraakt………

Ik heb je naam met mijn tranen gewist Jouw beeld met zorg diep verborgen Mijn gedachten aan jou even stopgezet De nacht is stil maar heb angst voor morgen Ik weet dat jij dan weer bij me terugkomt Op mijn netvlies verschijn jij telkens weer Mijn hart is nog steeds voor jou gereserveerd Een plek zo zeldzaam en onbeschrijfelijk teer Mijn dagen…

de weg nog zo lang te gaan het snijdt mijn adem af als ik besef hoe lang ik nog te gaan heb ik moet vechten voor mezelf om opnieuw op te bouwen wat verloren is gegaan de tijd strijkt voorbij telkens kijk ik naar de klok om de tijd terug te draaien want ik ben bang niet wetend wat er komen gaat minuten, uren, dagen strijken voorbij ik…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

En telkens als ik even knikte dat ik het wist, liet hij het water beven en het werd uitgewist. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: Nieuwe Gedichten van Martinus Nijhoff (1894-1953)…

Té snel, té veel, té vaak, té meer, ja hoor, we doen 't telkens weer. Zullen we de té maar weglaten en wat meer tévredenheid kweken, kan toch niet zo moeilijk zijn? We beginnen gewoon bij onszelf lijkt me een goed plan, want als er één schaap is over de dam...…

" Het zoeken heb jij opgegeven, hoewel je stiekem toch nog hoopt, dat jij hem vindt, hier in dit leven, terwijl je hem telkens weer misloopt.…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…

Zolang wij dat herhalen, telkens weer, vergeten wij om te genieten van. Wij houden rekening met iedereen, en zijn niet gauw tevreden of content, maar vraag jezelf een af wie dat je bent, en zeg in plaats van altijd ja, eens neen. Het heeft geen zin te streven naar perfectie.…

Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en dat we zoekers blijven en al vragend verder gaan; dat hoop toch telkens weer ontkiemen zal en lente doet ontstaan.…

Zwijgend betaalde zij het hard gelag Een mens te zijn, die telkens wordt bedrogen, Godin met gekortwiekte vleugelslag. Eenzaam keerde zij terug naar het land Vanwaar zij kwam en ik zei, half verlegen, "Het leven vouwt zich open als een krant. Maar is dit niet voldoende, vlucht dan tegen Het ochtendgloren naar het witte strand.…

Als het menselijke wezen Door gewoonte wordt geleid En haar diepste verlangen Voor haar zonden pleit En als dat diepste verlangen Door verleiding wordt gevoed En verleiding door de zonde En gevolgen wordt beboet Als telkens wordt vergeten Dat de oorzaak van genot Niet smeult in onze mond En niet ligt op het schavot Dan is het ook misschien…

stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht het sprankje dat spontaan ontspringt aarzelend…maar toch…’t dwingt het duister dieper in de nacht En ik voed, ik voed, ik voed het telkens…

Ik geef je mijn moederliefde mijn vertrouwen en nog zoveel meer ik zal je altijd terzijde staan en je helpen, telkens maar weer. Je leeft in je eigen verdrietige wereld wilt wel praten, maar kunt het even niet stel je hartje maar open voor mij dan deel ik met jou al je verdriet.…

Want telkens komt ze weer terug maar doet nu eerst een stap opzij maakt plaats voor herfst en winter en komt met de lente dichterbij.…

ik denk nog hoopvol dat het zomer is maar spinnen weven al hun herfstgordijnen ze wachten in de fraai gesponnen lijnen Tot een insect zich dodelijk vergist wanneer een najaarsstorm de kleuren wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg…

Telkens was er ergens iets, waardoor het er weer was Zoals in de winkel (die keer toen op de fiets) Zat het onzichtbaar in mijn tas Zo leken maanden weken en dagen verstreken Met Verlangen aan mijn zij Totdat het eindelijk iets zei Maar ik hoorde het niet En weg was Verlangen Zachte echo’s zeggen het nog na ‘Ik ben alles wat je waarlijk…

Wat jaagt ons voort naar telkens andere dingen, naar talen die we eigenlijk toch niet verstaan? Waar kan ons hart ooit echte stilte vinden, of denken we dat die wel nergens is? We zijn zo haastig, vol van zorgen en weten niet de weg naar de geheimenis.…

Kan je de lichtgloed wel verdragen, het vuur dat hevig brandt en steekt, of blijf je liever veilig wonen in 't huis dat 's avonds luiken sluit en waar je heel vertrouwde dingen telkens weer vindt? Durf je nog kijken met de ogen van het kind dat alles nieuw ziet en de daagse dingen als wonderen ervaart?…

hij is een gebruiker misbruiker als het moet een fnuiker af en toe van zijn talent en hij weet wel dat het went het weten, het vergeten het voelen en het woelen doorheen de tijd hij is een oele al beseft hij telkens hij zijn hoofd ter ruste legt dat de wereld die hij kent enkel ontkenning kan betekenen buiten, daar ligt alles klaar om…

gesteven als op zijn lijf geschreven en schoenen om naast te lopen verrukkelijk leer in repen rond zijn voeten gelooid hij tooit zich met juwelen die haar niet zouden misstaan en misbruikt het hele alfabet om exclusief te kunnen claimen wat een ander reeds heeft gezegd het is echter altijd de stilte die leeg echoot in zijn hoofd die hem telkens…