Alle inzendingen over VERTROUWEN

bezorgd en beschermend als je bent liet je me zien dat ik heel wat meer ben dan een lijdend voorwerp in een land van kraters en vulkanen ben jij het rustgevende meer als levensvoedende bron geef je meer dan alleen wat groen ik drijf nu veilig op de wateren van eindeloos vertrouwen op zoek naar de kracht om alleen voorwaarts te gaan…

Te vertrouwen op mijn eigen gevoel. Durven dromen van eindeloos veel mogelijkheden. Ik zie de zon! Eindelijk..…

Nada te turba, enkel zijn, aanwezigheid in mededogen, in stilte en vertrouwen, laten gebeuren, laten zijn.…

Liefde is vertrouwelijk en troostend, liefde,dat ben ik. Amber,is de mooiste naam die men kent, ik weet dat jij de mooiste bent. Amber ik weet het leven is hard, maar jij blijft voor altijd in mijn hart (Amber ik hou van jou!!!)…

Ik zie de stilte in je ogen Ik voel de vragen in je hart Ik zie een leven Van een zomer Naar de herfst Ik zie een kind Van lang geleden Krullen dansend in de wind Ik zie een leven En een mooie vrouw Krijgt zij meer vertrouwen In haar stilte's en de vragen Van de ander en zichzelf…

droogt dan de bron van het vertrouwen niet op? rijden we mekaar zo niet in het slop?…

Een grote berg van vertrouwen kijkt uit over kleurige gezichten. Afscheid speelt niet met herinneringen, zij tellen de zegeningen van een leven vol avontuur. De muur is wit, daarachter grenst een wereld van gevoel.…

Vertrouwen op mijn buikgevoel.…

ik zie de vogels gaan zacht ruisen hun vleugels rust en vertrouwen een enkeling lijkt even stil te blijven staan om daarna te duiken in volle snelheid kwaadaardig te fluiten het is met jou gedaan nog sta ik met lege handen wieken zij in vlucht voorbij…

Geen leuning die mij steunt hekwerk waar ik aan kan klampen alleen vertrouwen brengt mij balans onzichtbare, ontastbare hulp mijn enige kans.…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

ik sluit mijn ogen en wacht tot kruimig geruis mij raakt licht gaat sneller dan geluid, ik vertrouw liever op de tast en neig naar een handdruk in luchtledig vlees en bloed straks is het nog te laat en heb je me nooit gezien dan snijdt een witte striem dwars door kalm hemelzoet…

Mijn allerbeste wensen voor jou dit nieuwe jaar al is het pas begonnen en alles nog zo pril; je mag alvast toch weten wat ik zo heel graag wil: veel vreugde, moed, vertrouwen en vrede ook voorwaar. En mocht de liefde groeien, die kracht er steeds weer zijn, en door de zorg van velen verlichting ook van pijn.…

Vertrouwen op mijn buikgevoel.…

zijn patiënten als het hoogste goed hun waardigheid immer bewaard zijn vertrouwen onaangetast hij zal niet ontwaken...…

Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

zachtjes streel ik de zorgen uit de tijd die daar semi onaangeroerd liggen nog voordat ze tegen wil stribbelen kus ik haar tot stilte vertrouw op wat er komen gaat al is de blauwdruk daarvoor nog altijd in de maak haar voorzichtige glimlach schildert zonnestralen door een potdicht wolkendek waardoor er glimlachen geboren worden op…

De ochtendmens heeft vertrouwen. Het is bestaan zoals nog niet eerder bestond. De handen willen graag vasthouden. Ze vouwen zich omdat het leven vrede vond.…

De wateren van mijn diepe gronden Zijn bij lange na niet zo stil Het woeste wordt alleen niet snel gevonden Heb geduld als je het zo graag zien wil Wie mijn wateren wil bevaren Moet dieper in mijn ogen kijken Niet naar het groengrijs blijven staren Maar proberen mijn ziel te bereiken Dat kost tijd, ik moet je vertrouwen Meen je het niet…

ook al waart gij heden de allergetrouwsten en ditmaal wellicht geen draalster toch zijt gij een heuker die als bij een dompige neveling aalwaardig uw grei vergaart genaak mij niet, gij Brutus gij onthoudt zich van gemenstig gedrag ik vertrouw nimmer uw geplogenheid slechts hervallen in uw zwartigheid is uw streven…

Jij bent degene, aan wie ik al mijn liefde schenk Jij bent degene, aan wie ik altijd denk Jij bent degene, waarop ik altijd kon bouwen Jij bent degene, die ik het best kon vertrouwen Jij bent degene, die ik nooit zal vergeten Jij bent degene, die het uitmaakte Zonder reden...…

jouw hart troost het kind wat heeft geleden droogt langzaam alle tranen klopt krachtig door jouw sterke wil huilt om alle verloren jaren verzwijgt niet langer de geheimen durft iemand te vertrouwen geneest door liefde in en om je heen jouw hart dit is jouw heden…

Menswaardig gaan dat was jouw wens geen redden meer aan dat was jouw grens geen hulp op tijd dat was jouw schrik gelukkig een arts bereid met respect en begrip prachtig ben je in slaap gevallen zo vol vertrouwen, zo rustig we weten zeker dat zo dood gaan je goed is bevallen.…

En dat verstand houdt me tegen vertrouwen te hebben in jou. Maar diep in m'n hart weet ik, dat ik nog steeds van je hou...…

In een sluier van verwarring Omgeven door diepe pijn Verlies ik al mijn vertrouwen Het is een groot afscheidsfestijn In ogenschouw genomen Dat deze vriendschap was Ruw verstoord uit de illusie Zie ik je werkelijkheid pas Hoe moet ik ooit weer in iemand geloven Mijn naïviteit is ernstig vervuild En mijn openheid zal steeds meer doven Ik…

Zonder enige angst stak ik de rivier over liep ik op water duurden de nachten het langst Danste ik door de dagen holde ik door de hemel beklom ik de hoogste toppen nooit waren er vragen Vanzelfsprekend vertrouwen aan de jongsten voorbehouden voor mensen nodig om te bouwen Dit gedicht verhaalt zich >>>>>>>>>>>>>>>vertaalt…

Als de chaos is geweken ik mijn verdriet heb aangekeken en mijn gevoel heb laten spreken dan zou ik willen huilen Huilen om de leegte in mij om de eenzaamheid waar ik in glij zonder vertrouwen aan mijn zij want hoe moet ik nu verder? Verder doorgaan, overleven liefde nemen, liefde geven alles weer intens beleven.…

waar molens dwalen in het duistere labyrint van opperste gerechtigheid de oneer gaat schuilen in die prangende vraag van het schuldig waarom zoekt Justitia haar blind vertrouwen in het weken en wegen naar eerherstel velt zij oordeel in bewezen feiten zij hoort de partijen luister ernaar…

Zelf word ik nu gedragen en dat geeft heel veel kracht; vertrouwen kan weer groeien en licht doorstraalt de nacht.…