Alle inzendingen over bloei

Daar liep ik in een luchtaanval tinten grijs niet te vermijden Deze wolken als nooit tevoren vlogen me met hagel om de oren Het werd nog voor er iets zou bloeien een gevecht in plaats van stoeien…

Hoe bloemen bloeien, hoe een vogel leeft en waarom water van de zee beweegt. Er komt een vlinder even zitten op een bloem. Ik plaag hem met het puntje van mijn schoen en sta weer op: ik moet nog huiswerk doen. ----------------------------------------- uit: 'Vannacht zijn we verdwenen', 1993.…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn harten bloeien steen in dierbare herinnering…

je bloeide kleuren uit het zwarte van de nacht tot helderheid van zon op een eerste lentedag maar ook het onkruid voelde zacht het openen van je gulle lach rukte op verstikte jou stal je warmte en gaf kou je hebt de borders weer geschoond en weet je wortels nog intact jij gaat weer bloeien het zwarte onkruid van de nacht…

ieder legt zijn mozaïek de steentjes heb je meegekregen patronen echter niet we voegen ze met groeien laten kleuren bloeien in geluk en harmonie tot de steentjes breken wij het geëigende patoon vergeten niet kunnen volgen onder kritiek worden bedolven door af te wijken van wat gangbaar is ja ook jij wist weet dat jouw patroon…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

In het voorjaar zijn wij zoals de knop die ondergronds naar boven, ook iets dat wil groeien bloeien nek uitsteken…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

Zoals ik zeer lang geleden bij het maaien de bosjes madeliefjes spaarde op dwingende vraag van mijn jongste zoon, zo rij ik nu nog altijd om de enkele viooltjes heen -wit, blauw, paars- die ooit verdwaald, van tussen het liggend hertshooi en het klein vogelpootje, spontaan aan het bloeien zijn gegaan.…

het leven is koud te oud om nog lente te bloeien adem tekort krachten verloren bloed lijkt bevroren het wintert te lang in donkere luchten tijd lijkt te vluchten kiemen zijn op het groen is te klein om te groeien ik koester nog kleur uit voorbijzijnde zomers proef steeds hun geur kom maar mijn bloem die zon weer laat schijnen…

En langer dan een leven wil ik je eeuwig vereren in mijn liefdesgedicht waarin de rozen bloeien de nachtegalen zingen onze namen in een monogram. .…

je stoel is leeg gisteren ligt in kruimels op tafel bloemen liegen lente bloeien uit voorbij je kraakt in de vloer zucht bij het sluiten van gordijnen laat jezelf verdwijnen als ik je nodig heb je leest vragen in mijn ogen ziet het onvermogen om met jou te leven ik kan je niet meer geven je hebt vandaag mijn beeld gebroken…

De politiek wil dat we groeien, straks voor iedereen een huis, onze welvaart zal meer bloeien, als je stem naar hun partij verhuist. Enthousiast wordt er gestreden, maar hoe treurig was het wat ze deden.…

je lijf Je zegt dat de stilte nader is dan de troost in mijn armen, dat mijn adem muren bouwt tussen verdonkerde dromen maar als ik nu zeg dat morgen weer zal komen, dat droefheid en intens gelukkig zijn samen horen maar als ik nu vraag of je mijn lichaam wil bewonen, of je weer naast me in de zon wil lopen kan je dan weer bloeien…

Ik heb de waterkruik niet laten vallen hoor maar laat soms graag de scherven bloeien mijn zinnen laat ik met het water stoeien dat ik op de trappen heb gemorst dan wandel ik op blote voeten op de stenen boorden langs de dijken van de polder langs de rand van de grijze zee de blauwe lucht de groene weegbree waar…

tot de maan overdag schijnt de bloemen 's nachts bloeien sneeuw in de zomer valt en de rozen stoppen te groeien Ik hou van jou... tot mijn dagen zijn geteld mijn laatste uur heeft geslagen ik mijn laatste adem uitblaas en de tijd kan vertragen Ik hou van jou...…

Het zijn onze herinneringen die bloeien en verdorren."…

Gelukkig is het bijna zomer bloeien rozen in de tuin ben dan even de dromer met wind rond mijn kruin. In het najaar hoop ik dan te vinden wat ik zocht wat helaas gebeuren kan dat de zin is uitverkocht.…

langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare zolen wordt het bloeien…

in mijn tuin omringd door bloemen Fladderende vlinders en bijen die zoemen Ik zit onder een boom De bladeren wiegen Zie tussen de bladeren Zonnestralen vliegen Ik geniet van dit geluk Uren kan ik me vermaken Gewoon in mijn tuin Met kikkers die kwaken Vogels die fluiten Met katten die stoeien Hiervan geniet ik zó Hier kan ik ook bloeien…

ik zie hoe kleuren in haar ogen ongewenste gedachten leidden naar een harmonisch model hand op de schouder vertrouwelijke woorden in het samen zoeken naar compromissen waarin niemand zijn eer zal missen lach en humeur bloeien op waar emoties hand in hand gaan op weg naar het gezamenlijke perspectief jouw ja en niet mijn afwijzing…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

stralende sterren aan een gitzwarte hemel - om als een orkaan telkens weer op te laaien - een worsteling met integriteit en loyaliteit - het juiste moment is vaak moeilijk te bepalen - bang om te verliezen luisterden ze naar de stilte - vonden elkaar in het einde van de tijd - de jeugd vervlogen - maar liefde maakt blind - hun liefde kon bloeien…

Het wordt al nacht en toch blijf ik ik ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken…

In het heetst van mijn zinnen brand ik er vurig op los Zonder mezelf te verliezen stijg ik naar de hemel Wolken wijken uiteen de bliksem raakt mijn verhitte brein innerlijke fonteinen bloeien op De mist vervaagt heldere blikken vangen ieder detail schrijven de kern In kleurige regenbogen ontvouwt de droom en spreekt…

In het heetst van mijn zinnen brand ik er vurig op los Zonder mezelf te verliezen stijg ik naar de hemel Wolken wijken uiteen de bliksem raakt mijn verhitte brein innerlijke fonteinen bloeien op De mist vervaagt heldere blikken vangen ieder detail schrijven de kern In kleurige regenbogen ontvouwt de droom en spreekt…

mijn is hart een bloemenzee jij mag er alle dagen komen jij mag daar zelfs wonen en ze plukken elke dag knap mijn steeltjes niet af verzorg ze met heel veel liefde want dan zal ik voor je bloeien en geuren elke dag streel me blijf die bloemenzee neem me overal naar toe want jij bent die bloemenzee diep heel diep in mijn hart…

in het overzeese veen bloei je in hoge zon de wortels ondergedompeld een getande schelp glanst van parels de kleffe stroop die opwelt uit een vangarm verscholen in een vouw trildraden verraden dat ik nader en de val klapt in een wenk dicht randen sluiten naadloos aan ik spartel weerloos maar gulzig in het sap tot je me weer ophoest als…

Ik zag haar bloeien in een mei, toen wij nog zingend waren, floten. Zij was zo lieflijk, de devote. Hoe zeer wou ik haar aan mijn zij. Maar zij liep steeds aan mij voorbij en aan mijn hart in duizend moten. Heel vaak heb ik mijn neus gesnoten.…

In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift. Dan treft liefde ons beider hart, smelt de rozengeur van overgave.…