Alle inzendingen over schijn en werkelijkh

Gecamoufleerd in beweging op het pad door de tunnel van het perspectief schijnen zijwegen in een ander daglicht voor de hersenspinsels van het moraal.…

vrije dag een glimlach in de agenda diepere betekenis verloren vrije dagen geboren Als kind wist ik van varen op de wolken een geest die brandend in mensen hun passie zou vertolken Zonder passie als drijfveer Blijft een onvervuld verlangen Knagend, meer, steeds meer verstillen onze innerlijke zangen Het zonlicht zal over de dagen schijnen…

Inspirerend inzicht informeert en eloquent geformuleerd gegoten in hongerend gehoor een bijeenkomst op het forum van wijsheid, zich lavend aan deze bron, een revelatie als een rijzende zon, velen zich koesterend in diens schijn. Ja, zo zou het kunnen zijn. Een man, een vrouw, alleen een stem om te boeien, die zet hen klem.…

ik kan niet voor je denken je zekerheid en al mijn liefde schenken dat is vertrouwen tussen twee in ontmoeten las ik meer dan groeten je warmte nam me mee we paddestoelden snel ons huis en voelden ons er eindelijk thuis nu hangen er gordijnen die slechts de late avondzon laat schijnen de bosrand wordt te druk want als…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

Winters ochtendgloren Een sfeer van rouw Een nieuwe dag zojuist geboren Een laagje ijs en soms wat dauw Een dode boom ligt er te kwijnen Natuur dirigeert de afbouw Als het zonnetje gaat schijnen Walmt het hout al gauw Zon en kou strijden In de harmonie van Zen Walmen die zich vanaf de stam scheiden Natuur dirigeert en ment…

Eérst Taida weg, een prachtig precedent. Toen Rita riep: “Wij kunnen niet gedogen dat over het verleden wordt gelogen” was haar Ayaan’s verhaal allang bekend. Eérst Taida dus, want eens dat pleit beslecht kon ’t ook mooi van Ayaan worden gezegd.…

Ik word wakker van 't eerste ochtendlicht, stap uit bed en open de gordijnen om de zon in onze kamer te laten schijnen.…

Zon, zon Gouden bol Laat de bloemen bloeien Zon, zon Overal Doe mijn wangen gloeien Smelt het ijs In mijn glas Laat je stralen Stralen Schijn je licht Op mijn hoofd, Op mijn huid En haren Kom, Zon Laat je zien En jaag weg Die regen Kom, Zon Warme bol En straal Aller wegen…

De zon heeft nu geen schijn van kans.…

Eens zal toch de zon weer schijnen, ook in jou mooie jonge leven, zodat je weer zult lachen en jezelf weer vreugde geven.…

LAAT ZIJN STRALEN OVER JOUW GEZICHT SCHIJNEN. MIJN HART JUBELT VERBLIJD. LIEFDE HEEFT GEWONNEN VAN DE TIJD ! DE TIJD DIE MIJ STEEDS IN HAALDE. TIJD... WAARVAN IK BAALDE. NU IS DE TIJD WERKELIJK RIJP. EN GEEFT ME DE KANS.... DIE IK GRIJP ! ZACHT NESTEL IK ME NOG EVEN TEGEN JE AAN. EN VOEL ME WARM WORDEN VAN BINNEN.…

Mevrouw, ik zie jouw ogen Zo bloeddoorlopen Dat zelfs het breken van de hemel Boven onze hoofden Een rozenregen is Mevrouw, ik zie mezelf In de glans van je traan Staart een kind naar mijn blik Ziet de verbazing als ik schrik En sluit schichtig zijn ogen Mevrouw, kijk naar mij Achter de droefheid, het verraad En de schijn…

Soms wil de zon nog even schijnen. De warmte voelt weldadig aan. Voor even zal de kou verdwijnen, maar langzaam sluipt in haar bestaan de winter haast onmerkbaar binnen, knaagt de tijd zich ongestoord verder in haar voort, slaat gaten in haar zinnen tot ze verzucht: "Ik ben zo moe". Dan dekt de sneeuw haar toe.…

Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën en verdwaal als licht in de verte.…

vannacht voor het eerst heb ik ontmoet en begrepen de lichaamstaal van de merel hij zette zich voor mij neer ineengedoken en brutaal bij het schijnen van mijn lamp hij ging niet aan de haal vertelde zonder fluiten in stilte zijn verhaal leidde mij van zijn nest waarin de schalen barstten beschermd door ma ik begrijp je merel kerels…

Wellicht als ik nu mijn hand uitstrek, zie ik het licht van het Zuiderkruis tussen mijn vingers door schijnen.…

Zo teer met zacht fluwelen blaadjes het frele aangezicht is uiterlijke schijn Fier rechtop, slechts door de wind gebogen het zwarte hart kloppend van leven wendt ze zich naar de zon De ranke stengel zet zich schrap weet dat hij eens moet buigen Een korte tijd is ze vol leven bloeit in volle pracht In de stilte van de natuur sterft de klaproos…

Oh gij grote warmte verwarm mijn koude ziel laat mij sidderen in uw stralen geef mij warmte en voel mijn lust Oh gij grote donkerte val als een deken over mij heen bescherm mij tegen het kwade en wees mijn waker als ik rust Oh gij grote wereld laat mij een worden met uw natuur maak dat ik voor altijd leven zal en mijn hart zal schijnen…

Waarom ben ik gekomen ben ik naar je toe gegaan terwijl je voor altijd ligt te dromen bleek je lichtje nog steeds aan 'k heb de dood op schoot genomen haar gekoesterd en gewiegd vliegensvlug was zij verdwenen zie hoe schone schijn bedriegt links van mij zat 'n vlinder met de kleuren oranje zwart mooi te pronken als geen ander draag…

Hoe komt het toch dat heel dit machtig leven zo broos en breekbaar is en dat de zon toch telkens weer de moeite doet om over iedereen te schijnen? Geen plaats wordt overgeslagen, geen donkere hoek voorbijgegaan, geen droevige mens die toch niet heel even kan glimlachen.…

De zon begint te schijnen. Ik zie zijn vleugels.…

Hoe lang kan ik nog dagen tellen die zitten in een week hoeveel uren ben ik kwijtgeraakt volslagen van m'n stuk gebracht en zo vreselijk van streek Hoe vaak zie ik de zon nog schijnen die lacht en tegen me zegt geniet maar van mijn stralen want alles komt wel goed terecht Hoe vaak en hoeveel vragen nog liggen er voor mij in het verschiet…

Aan de donkere lucht Schijn je elke nacht, Elke avond ben jij het, Die mij welterusten lacht. We hebben niet veel gedeeld, Veel spijt heb ik daarvan. Maar dan opeens heb ik het gevoel, Dat ik je niet missen kan.…

ik heb alle zonnen aan jouw hemel zien schijnen waar ze ook plotseling verdwijnen in een opkomende bui nog lach je maar de eerste schaduw is verschenen licht bewolkt is je blik in een nog onvoorspelbaar gezicht dat nu langzaam donkert in een stemming van afwezig zijn versluierd voelen wij de levenspijn steeds nader komen…

Glanzende tranen onder mijn huid Onafgebroken zonder geluid Zacht serene rust aanblik van schijn Diep van binnen vervuld van pijn Gedachten scherp malen en dwalen Willen begrijpen onmacht vertalen Lichtgroene ogen broos vol verdriet Zoeken verlangen vinden je niet Mijn hart verdwaald toen jij verdween Bevroren geluk weer alleen…

Is het omslachtig of ben ik wat lastig je wilt me negeren en soms juist waarderen Je voelt je genegen en soms juist verlegen Het is vaak vermoeiend en toch blijft het boeiend Je wilt elkaar plagen en sarren en jagen Je wilt elkaar narren en vreemde dingen vragen Is het liefde en vriendschap of is het de schijn Één ding is…

Als de zon voor jou, niet meer zal schijnen Je mist de warmte en het licht en je hoort zelfs de lach, niet meer van een kind. Als je het mooie niet meer ziet, van wat het leven je biedt. Dan ben je bevangen door een intens verdriet. Het liefst ben je dan alleen, geen mensen om je heen.…

De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs en sneeuw snel verdwijnen.…

de lach is weer verpakt in klatergoud spiegels kaatsen vol de schijn van het uitbundig samenzijn staan bol van holle frasen en platvloerse gein maar het is voorgekookt de bordjes smile weten van geen wijken als wij kijken waar is de lach die prikt achter de ogen voelt als een brok in mijn keel die mijn hart nog diep kan raken…