Alle inzendingen over voorgoed

Wij hadden immers iets cadeau gekregen: kopij, kopij, o en voorgoed kopij! ----------------------------- uit: De Gedichten (1991)…

In de herfst van je leven, wanneer die precies begint dat weet ik niet, krijg je te maken met liefde, ellende, smart en ook veel verdriet, want in de herfst van je leven verdwijnen de vrienden voorgoed en niet meer "voor even", je moet ze laten gaan, omdat ze het leven laten, voor wat het is.…

De oude kat is dood, de spil van het gezin heeft ons na eenentwintig jaar voorgoed verlaten. Het kattenluik, daardoor ontdaan van alle zin biedt slechts nog toegang aan zijn ongenode maten. De oude kat is dood, dat bracht me wat teweeg.…

schuift de rivier, een koude voorjaarswind waait door het raam anders dan toen het nieuwe seizoen; donkere holen geheimzinnige bomen exotisch gegeurd de vogels gekleurd; een zeurend lied is aangekomen och, arm zwijgzaam murw gemaakt besmet volk dat naar adem moest hijgen meegesleurd in de corona draaikolk we zullen hem met z'n allen voorgoed…

Haar ogen drinken het tot zij ze topzwaar sluit: dronk zó een ander haar nu tot den bodem uit, of doofde hij voorgoed de bloemen van haar bloed… Zo wondbaar is de snelle ademende flank, alsof een hert in haar de pijlen wederstreeft. Zij is te moe om nog een deur te sluiten, leeft als bloedend hert tussen haar eigen bloemen.…

Geluk is langzaam naar beneden gaan en daar zitten wachten op stappen, tussen muren bedekt met tekeningen: vaders, moeders, kinderen, tafel, huis, voorgoed aan het ontbijt. En ik was één van hen. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2006. Clementi: 18e eeuwse Italiaans-Britse componist.…

Het leek voor ons een hemel op aarde Tot die dag dat ik het ontwaarde: Jij verdween toen plotseling uit mijn leven, Zodat ik mijn geluk voorgoed op moest geven. Maar die keren dan, dat je weer terug bent gekomen? Mijn God, die momenten zijn mij dierbaarste dromen!…

Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep?…

Vlucht dan dat éne ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens-roep?…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

wensen hebt gekend je geduld is legendarisch en je haar golft witte pracht, hilarisch wordt er over vleugels nagedacht ook zijn er donkere exemplaren die heersen over nacht en hel, vooral als je ondeugend bent herken je ze vaak wel je hoort bij ons als een bewaarder die kennis heeft van goed en kwaad, waar blijf je als het leven ons voorgoed…

als d’ ogen voorgoed zijn gesloten en al ‘t aardse licht is uitgegaan de toekomstdromen zijn verbroken en wij zonder jou moeten verder gaan wie zal die donkere nacht verdrijven die zich pijnlijk over de dagen schuift wie zal ons van de tranen bevrijden wanneer ons hart ononderbroken huilt de leegte is zo diep, het gemis zo groot de stilte…

Geen verhoopte schat bekroont hun verlangen; de speurders treffen een schouwburg, voorgoed, dankzij Panda 's hulp, vrij van zelfbelangen.…

Liever had ik gezien dat het Echt voorgoed in de doofpot zou zijn gestopt Geschoten Is er des- tijds op de ver- keerde persoon 't Raakt Samen door Horten en sto- ten 'k Ziek, uit coma met een hart Dat toentertijd zijn tijd ver vooruit was daar het Onverdroten* Volhardend & IJverig 'k Kan het gewoon maar Nooit beter (=)…

eindstreep is behaald zal zij stil haar adem sparen voor dat ene hoge woord dat als zand haar hart zal schuren totdat jij het hebt gehoord als woorden niets meer zeggen en zielen zijn bekrast zal zij niet meer naast je liggen als jij naar haar lichaam tast zul je steeds weer terug verlangen naar de luwte voor de storm blijft je geest voorgoed…

Dit vreemde gedrag werd opgemerkt door een mol in de Ardennen Die zei verdorie dat wist ik niet dat een slak zo hard kon rennen Maar de mol had best wel trek in een sappig slakkenboutje Daarom spande hij over het bergpad een dun doorzichtig touwtje Daar knalde de slak in volle vaart luidruchtig tegenaan en even later was het dus voorgoed…

echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand ooit had gemist nog ken ik de woorden stralen en gloed maar het licht wist niet meer hoe dat moest met die lange zachte haren ja dat was altijd moeders groet maar die geboortewarmte was weg voorgoed…

voor wat hem overkwam is wat hem roerloos blijven doet terwijl de dag aan hem voorbijglijdt net als het leven de lijnen in zijn gezicht lijken dieper gegroefd als het vale schijnsel van de maan op zijn bleek leeg gezicht valt er zit een man op een bank in het park in zijn samengevouwen steenkoude handen ligt zijn hart gebroken voorgoed…

smeulende roetvlek op de lens Dan volgt een tinteling in de ader Tot ik pruilend met mijn baas vergader Over naakte, glasheldere cijfers Hoe zij ook lonkt Met haar gevaarlijke wimpers Een subtiele buiging van haar stem Van haar zwanehals Woelend met de snavel in het verenkleed Hoe haar liezen ook glimmen van zweet De klomp van was is voorgoed…

' Ik ben het zat dat niemand me met rust laat, ik schijn toch echt de enige te zijn, die jou uiteindelijk voorgoed verlaat, en dat doet me teveel pijn. Niemand krijgt meer recht van spreken, ze luisteren toch ook niet naar mij? jij was er al om mijn hart te breken, al viert de liefde daar nog altijd hoogtij!…

of is dit ideaal nu voorgoed voorbij.? Het kan en mag toch niet zo wezen, dit kan nu toch niet waar zijn? Hebben wij dan al gelezen, en doen toch elkander pijn? Wat voor waarde heb je dan als mens, is dit niet ieders wens. Een leven zonder haat en nijd, Heus probeer je krijgt geen spijt.…

Ook de gelukkige worden droever, Want zij zijn voorgoed voorbij: Kussen, weelden, woorden van vroeger Zijn als een dode vrucht in mij.…

Vruchteloos probeer ik, uit mijn kille alleen zijn, terug in jouw warmte voorgoed te vluchten. Ik walg van de nieuwe zich aandienende dag vol pijnlijk verlangen. Blijven liggen wil ik, onvindbaar weggekropen. Gesloten mijn ogen, dodelijk vermoeid tot het eind van de pijn.…

Zijn vingers grepen Wild om de spijker toen 'k de hamer hief - Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief -' En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen.…

had ik je maar liever schim of wolk gelaten blauw-blauw voorgoed vanuit de verte niet telkens elkaar vragend hoe het met ons gaat ik ken geen taal waarin wij moeten praten ik had een mooi grijs schimmenspel ergens op zolder van je staan tussen een lappenpop een doos vol ongeschreven brieven een snoertje krokodillentranen en gedroogde kindergrieven…

Anders zijn al je gedachten, Voorgoed bijna kwijt. Ga maar slapen oma, Er is niets aan de hand. Je kunt me wel vertrouwen, We hebben een goede band. Ga maar slapen oma, Sla je ogen maar dicht, Je ziet er prachtig uit, Zoals je nu ligt. Ga maar slapen oma, Droom maar heel erg fijn.…

Weg, weg, voorgoed weg! Uit die verschrikkelijke wereld, vol mensen waar de springer niet meer wil zijn! Springer wat doe je ons aan? Je vergalt zonder het te beseffen met jouw sprong voor vele gezinnen het bestaan. Jouw bloed springer aan de machinist zijn raam.…

mijn hart voorgoed verloren Wil diep in je wegkruipen Je voor eeuwig bekoren Ik kijk naar jou....... wil je voelen beminnen Verstrengeld vol passie steeds opnieuw beginnen Ik kijk naar jou....... en voel de warmte stromen Jouw liefde is voor mij ik hoef niet meer te dromen Ik hou van jou.......…

Maar ook wij verloren van de overmacht weg moesten wij, weg, voorgoed verloren. Vaak kijken we vol heimwee naar elkaar als we ´s avonds zitten met glazen drank denkend aan andere tijden en aan de tuinen waarin wij toen leefden.…

Hoe heeft het zo ver kunnen komen mijn twijfels zijn nu diep gezaaid Ik geloofde onvoorwaardelijk in jou maar ben jij mijn liefde wel waard Hoe heeft het zover kunnen komen dat ik het helemaal niet meer weet En ik nog wel met je verder wil gaan of dat ik je liever voorgoed vergeet Hoe heeft het zover kunnen komen ik ben langzaam ondergesneeuwd…