Alle inzendingen over literatuur

Woest kapt ze de lianen Haar missie is een doel Zij, een al gevoel Wil zich koelbloedig wanen Haar witte vendelzwaaien Ontvangt de meute koel Ze heeft, zo denkt ze, smoel Zij zou niet overwaaien Als zijnde vis nog vlees Hoe kon ze zich verklaren Tekort schoot elke taal Toen het voor haar verrees Het simpelweg bedaren Had ze haar heilige…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

Buiten regent pijpenstelen schemert pittoresk de oude straatlantaarn In café de malle molen pronkt een gladiool in zilver dronken van de wijn Rood als karmozijn denkt hij in een schommelschuit te zijn proost op kotters en galjoten…

Het staat nu zwart op wit Geschrapt wordt het verbod Op lastering van God Wie delft het onderspit Zou ’t goddelijke Licht Even hebben geweend Of even zijn versteend Schreef het soms een gedicht Van Goliath op klompen In ’t Alziend Oog een muisje? Op een piepklein planeetje Verzuipt het en blijft pompen Negeert zijn bedehuisje Voert…

( voor Jan Arends ) Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde, dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld dat we daar eens wodka van maken en klinken met God op zoiets als de genade voor allen en het temperament in volle extremiteit. Het moeras van de waanzin ligt besloten…

onweerstaanbaar zijn mijn helden Gallisch zijn zij door en door ze gaan de barricaden op verpletteren die rare jongens Asterix, genie in plannen maken Obelix, zijn trouwste vriend vijftig jaar geleden viel hij in de toverketel van kracht. op hun verjaardag veroveren zij Lutetia. Bij Toetatis! Abraracourix , de druídenhoofdman nodigt ieder…

Er liep een dronken sjamaan door de straten van Lissabon, kijk eens aan, hoe profaan deze man zijn hel overwon. Pijn was niet te tellen als de steken in zijn rug, nu kan niets hem kwellen en komt hij in mij terug.…

Stormachtig is mijn ziel, bij vlagen gegrepen slaat het leven op mij neer. Al ver voor het eerste blad viel knakte iets mijn diepste wezen. Als een losgeslagen boomtop die voortgedreven door de wind voor stormschade doet vrezen.…

(voor Lucebert) Ik zie het lege pad, de keurige graven met hier en daar een oude bloem. De doodgraver rolt een sjekkie bij een pas gedolven graf. Hij fluit een wijsje zonder ritme of gevoel. Hij groet me alsof ik een feestpark betreed. Ik knik hem somber toe, zo doe ik dat met rouw en daarbij hij lijkt in trouwe dienst. Aarzelend…

Wanneer bomen zijn ontbladerd dagen bleek in grauwe ramen staan zit zij het opgejaagde hert verscholen in de stilte op haar taboeret voor haar bonheur-du-jour Zij schrijft niet fragmentair houdt van fraicheur en franchise Een gedicht met licht in het land van de eenzamen. Een vrolijke noot een dans als een Franse quadrille.…

Vierentwintig stappen, toen ik verkleumd was drie er bij, groter geworden, één stap minder. Vandaag ben ik een half uur vrij. Ik graaf naast moeders graf mijn colablikje in, het opgerolde briefje gaat over oma’s Bijbel, mijn vraag aan God en wat ik mis van ons gezin. Hoeveel adressen heb ik nu gehad, hoe vaak ging ik als slak met mijn…

Voor Maria van Royen Zij zeide langzaam verzen, en het was Een zoet geruchten als van zomerregen In windeloosheid, en het zeer genegen Aarzlend verwelkomen van wachtend gras. Koelte doorstreek haar stem, alsof een glas- Kralen gordijn klaar ritselde in ’t verlegen Bewegen van een hand; dan beefde tegen De vochte grijsheid plotseling een…

(voor Bob van Tiel) Blind en te broos zijn wij voor de ware vruchten van de geest, nieuwe heelallen doemen op in jouw onbevangen oogbollen van profetessen uit een ver, onzichtbaar gebied, blind ben ik, om te zien waar jij uit voortkomt, grens ik wellicht, maar kan niet spiegelen wat op zich te breekbaar is, te zacht, of het kan in stilte…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

GEHEUGEN SPREEK* De waarheid. De waarheid Geen quatsch. Geen leugen Slechts eerlijk spel GEHEUGEN SPREEK Mijn speurtocht. Mijn queeste Gesmoord in fabel Verworden hel GEHEUGEN SPREEK Verzinsels en sprookjes Verdraaiïngen ook Echt lekker stel GEHEUGEN SPREEK Dat jullie in mijn plaats Het archiveren Moeten laten GEHEUGEN…

in de balzaal van de hemel drinken saters met goden scharlaken rood hun dijen van kletsen met de katers ridders en rapalje vechten om de verloren eer van liefdesgodinnen die hun hongerige lijven in naakt verval draperen rond de noeste appelboom zijn vingers geschikt voor huiverend begeren petrus sluit ontluisterd het hemels café…

Er is een land waar illegalen thuisgekomen zijn, verdreven overlevenden, eeuwig onderweg, drijvenden die wilskrachtig streden in de golven van de ruwe zee, zoekend naar houvast hoop zagen varen, zingend ten onder gingen in het tumult van water, wind en regen, door smekende blikken gedrevenen die grensoverschrijdend streden vasthoudend…

(voor Jotie) Een lange nacht in Gent om een dode vriend te eren wat god wat een dwaasheid is maar de armen doet groeien in een slagveld met de duivels die verloren wordt opnieuw zoals hij openbaarde en ik een in memoriam er achterna uitvecht niet ver van Oudenaarde gedeeld in bloedende letters.…

Om te lezen Om te zeggen Om te kijken Hoe mensen Erop reageren Als de mensen Je gedichten goed vinden Dan ben je blij Je wordt begroet Je wordt beroemd Als de mensen Je gedichten niet goed vinden Dan word je boos Je zegt dan dat het de schuld is Van de mensen -------------------------- van: www.kurtdeboodt.be…

( voor Adriaan van Dis ) Adriaan, mijn zoon, wat kan een mens diep wegzinken in zijn ellende in zijn schrijfkamer, de zeewind giert door de holten in je hart, naar de bossen van Indië, waar ik mijzelf heb verhangen of ben jij het? Ja, mijn lijdzame disgenoot, trouwe viervoeter, nu ik je edele kop weer zie op die ordinaire kijkkast, vermoed…

n.a.v. 'Nadja' van André Breton Voorbij de Nôtre Dame... De klokken zijn gebroken en Quasimodo ligt verpletterd weg - zoals een ieder die geen liefde krijgt. De aarde wankelt als een dronken danser door de piste van vermaak. ...haar ogen zijn de oasen waar mijn hart in juicht om een hand die mij beroert een hand die mij bemint…

( voor Jeroen Brouwers ) De derwisj danst sierlijk door de ruimte, magie wil zijn en niet vervolgd worden. Zoals een donkere vrouw hem krankzinnig kan maken, zo is de dood een wervelstorm die aanhoudt. Jouw liefde voor de onderwatergrotten van de menselijke ziel is buigzaam als natte klei, een vloeiende golflijn van de Indische Oceaan.…

Het is gedaan de pijn doemt op ik zie de mensen voorbijglijden als vissen in een aquarium. Een kapster zit met haar dijen om een jongeman het strakke donker rond haar slanke benen en het haar van de jongeman van dezelfde kleur zwartgallig. In de gotische kamers van het Goudse stadhuis ontwaar ik een trollenfeest en in de priemende…

Als je wordt gegeten kruip je in de waan smaakvol te zijn. Ze slikken je door. Het speeksel rest waarmee ze je bespuwen.…

Ik verlang niet naar een boek Een boek moet naar mij verlangen Om gelezen te worden Telkens weer Dorstig naar oogcontact Doorboren woorden mijn ogen Verstrengeld in mijn ziel/verslingerd aan mij Ze zullen zich zoekend - zelfs zalig zoenend - nestelen Om nooit uit te vliegen.…

(voor Hubert Lampo) Volg de stenen op de oergrond en puur het vuur uit de stappen van het licht. Ik sliep met de vrouwen in jouw boeken en ik kwam weer aan. Droombeelden werden aangewakkerd en in het zand van mijn verleden vond ik magische sporen. Ik lachte naar het kind diep in mijn hart. De zon had zich verdeeld over het blauwe water en…

De lanen zullen uiteenspatten, de mieren zullen mij verdrijven, als de macht niet inperkt, als de wereld niet omdraait, zodat het sterrenstelsel mijn woning wordt, zodat ik kan dansen met de doden, in een trance die eeuwig duurt, voorbij de bomen die mijn stem bewaren, de bloemen die mijn hart verdelen, er is niets wat mijn verlangens…

Deze dichter, volg de wijsvinger onthoudt wat hij geschreven heeft spreekt als de stem van het heelal uit het hoofd rechtstreeks tussen de oren van het bewonderend publiek Deze dichter raakt nooit zoek hij strooit als Klein Duimpje maar dan met woorden en vindt zo altijd de bekende weg naar huis Zijn vrouw en kind wachten op hem ook de…

Bij een belezen weduwe, na een barre tocht over de Alpen, zijn vervloeking weergalmt nog door de bergen ( Klotenmoeder! KutVerlaine! ), zonder geld en zonder hoop, rustte hij aan haar borst, de hunkerende borsten. Er brandde een zon in de straten, die hem week maakte en toen hij viel over de zoveelste steen, pakte zij hem beet, want ze zag voorbij…