Alle inzendingen over literatuur

Zij leest mijn versjes en ik huiver. Haar taalgevoel is scherp en zuiver. Ze legt de vinger op die feilen die ik probeerde bij te vijlen of te onttrekken aan ’t gezicht, maar niets ontgaat haar streng gericht. Ze laakt gemakzucht, rijmelarij: bij ‘n ander mag dat, niet bij mij! En je zult zien, als ik mij inhoud, verwijt zij mij gebrek aan…

Daar liep een dichtje in mijn gebed, en 'k wilde 't aan de kant gezet, maar, niet te doen, het wilde en 't zou mij plagen, als ik bidden wou! En nu is mijn gebed gedaan, en 't dichtje is 'k weet niet waar gegaan: vergeefs gezocht, vergeefs, o wee, 'k en vinde noch rijm noch dichtje meer!…

Georg Trakl had ook geen duurzaam verweer tegen de onbarmhartige luchtslangen, de wraakzuchtige gieren door menselijke ratten uitgezonden, om van zijn verlaten vlees te vreten. Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn witte bloed…

Zou de Joodse voorzanger zich draaien In zijn verre massagraf misschien Als hij nu zijn bedehuis kon zien: Handen die verwoed in schaaltjes graaien Rode sterren die de boel verfraaien Kaarsen, zielencake van Halloween Wijn waarvan ook ik mij graag bedien (Net als indertijd Paul van Ostaijen) ‘k Huiver in de opgeknapte Sjoel Op een zondagmiddag…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Als een rotsblok lig ik op de aarde Sinds Jean-Samuel ’t contact verbrak Ik vind bij Cagliostro onderdak Hij hecht aan Mesmers theorieën waarde Magnetiseert, iets wat mij zorgen baarde Maar tegelijkertijd een halm toestak De wetenschap hangt aan de wilgentak Zelfs Newton is niet meer van deze aarde De graaf, genezer, ziet mij vorsend aan…

(voor Bert Schierbeek ) Natuurlijk was hij een dichter van groot formaat, al liep hij er niet mee te koop, wat hem zeker extra sierde. Hij deed alsof hij een boer was, die schreef met koeienstront en paardenmest, maar achter dat ruwe masker verschool zich een ware engel met een scherpe zwanenveer. Er zijn maar weinigen die het mystieke geheim…

Glibberig nat kleeft het bladeren tapijt bleek onder mijn voeten ik huiver van kou terwijl de winter nog moet komen zij beiden dreven mij storm en schuimbekkende woede van zee in stilte van nacht schrijf ik over het verzamelpunt van geverfde krijsende papegaaien met stinkende kromme snavels een tortel vastgebonden aan een boom bloesem…

Woest kapt ze de lianen Haar missie is een doel Zij, een al gevoel Wil zich koelbloedig wanen Haar witte vendelzwaaien Ontvangt de meute koel Ze heeft, zo denkt ze, smoel Zij zou niet overwaaien Als zijnde vis nog vlees Hoe kon ze zich verklaren Tekort schoot elke taal Toen het voor haar verrees Het simpelweg bedaren Had ze haar heilige…

wie heeft nog nood aan poëzie als het gaat om zichzelf aan de hand slaan en de lichtvaardigheid zwaar over de rand tolt wie wijst me het ongenaakbare aan met vingers van vertrouwen en het geweten van de onderbuik van al wat is ligt met de bezwangering op de maag en ook daar is doorgang van moeilijk te verteren metaal trekt zware strepen…

De hemel hangt ontroerd Boven novemberweide Ik wijk niet van zijn zijde De doodsdrift is ontvoerd Met peperkoek gevoerd Niemand kwam tussenbeide Zij kreeg een vrijgeleide Die knibbel knabbel koert Ik voel me, hemel, zo content En kijk u zielsgelukkig aan Skeletten vol ontbladering Staan met mij in omkadering Van grenzen in een nieuw…

Buiten regent pijpenstelen schemert pittoresk de oude straatlantaarn In café de malle molen pronkt een gladiool in zilver dronken van de wijn Rood als karmozijn denkt hij in een schommelschuit te zijn proost op kotters en galjoten…

Het staat nu zwart op wit Geschrapt wordt het verbod Op lastering van God Wie delft het onderspit Zou ’t goddelijke Licht Even hebben geweend Of even zijn versteend Schreef het soms een gedicht Van Goliath op klompen In ’t Alziend Oog een muisje? Op een piepklein planeetje Verzuipt het en blijft pompen Negeert zijn bedehuisje Voert…

( voor Jan Arends ) Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde, dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld dat we daar eens wodka van maken en klinken met God op zoiets als de genade voor allen en het temperament in volle extremiteit. Het moeras van de waanzin ligt besloten…

onweerstaanbaar zijn mijn helden Gallisch zijn zij door en door ze gaan de barricaden op verpletteren die rare jongens Asterix, genie in plannen maken Obelix, zijn trouwste vriend vijftig jaar geleden viel hij in de toverketel van kracht. op hun verjaardag veroveren zij Lutetia. Bij Toetatis! Abraracourix , de druídenhoofdman nodigt ieder…

Er liep een dronken sjamaan door de straten van Lissabon, kijk eens aan, hoe profaan deze man zijn hel overwon. Pijn was niet te tellen als de steken in zijn rug, nu kan niets hem kwellen en komt hij in mij terug.…

Stormachtig is mijn ziel, bij vlagen gegrepen slaat het leven op mij neer. Al ver voor het eerste blad viel knakte iets mijn diepste wezen. Als een losgeslagen boomtop die voortgedreven door de wind voor stormschade doet vrezen.…

(voor Lucebert) Ik zie het lege pad, de keurige graven met hier en daar een oude bloem. De doodgraver rolt een sjekkie bij een pas gedolven graf. Hij fluit een wijsje zonder ritme of gevoel. Hij groet me alsof ik een feestpark betreed. Ik knik hem somber toe, zo doe ik dat met rouw en daarbij hij lijkt in trouwe dienst. Aarzelend…

Wanneer bomen zijn ontbladerd dagen bleek in grauwe ramen staan zit zij het opgejaagde hert verscholen in de stilte op haar taboeret voor haar bonheur-du-jour Zij schrijft niet fragmentair houdt van fraicheur en franchise Een gedicht met licht in het land van de eenzamen. Een vrolijke noot een dans als een Franse quadrille.…

Vierentwintig stappen, toen ik verkleumd was drie er bij, groter geworden, één stap minder. Vandaag ben ik een half uur vrij. Ik graaf naast moeders graf mijn colablikje in, het opgerolde briefje gaat over oma’s Bijbel, mijn vraag aan God en wat ik mis van ons gezin. Hoeveel adressen heb ik nu gehad, hoe vaak ging ik als slak met mijn…

Voor Maria van Royen Zij zeide langzaam verzen, en het was Een zoet geruchten als van zomerregen In windeloosheid, en het zeer genegen Aarzlend verwelkomen van wachtend gras. Koelte doorstreek haar stem, alsof een glas- Kralen gordijn klaar ritselde in ’t verlegen Bewegen van een hand; dan beefde tegen De vochte grijsheid plotseling een…

(voor Bob van Tiel) Blind en te broos zijn wij voor de ware vruchten van de geest, nieuwe heelallen doemen op in jouw onbevangen oogbollen van profetessen uit een ver, onzichtbaar gebied, blind ben ik, om te zien waar jij uit voortkomt, grens ik wellicht, maar kan niet spiegelen wat op zich te breekbaar is, te zacht, of het kan in stilte…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

GEHEUGEN SPREEK* De waarheid. De waarheid Geen quatsch. Geen leugen Slechts eerlijk spel GEHEUGEN SPREEK Mijn speurtocht. Mijn queeste Gesmoord in fabel Verworden hel GEHEUGEN SPREEK Verzinsels en sprookjes Verdraaiïngen ook Echt lekker stel GEHEUGEN SPREEK Dat jullie in mijn plaats Het archiveren Moeten laten GEHEUGEN…

in de balzaal van de hemel drinken saters met goden scharlaken rood hun dijen van kletsen met de katers ridders en rapalje vechten om de verloren eer van liefdesgodinnen die hun hongerige lijven in naakt verval draperen rond de noeste appelboom zijn vingers geschikt voor huiverend begeren petrus sluit ontluisterd het hemels café…

Er is een land waar illegalen thuisgekomen zijn, verdreven overlevenden, eeuwig onderweg, drijvenden die wilskrachtig streden in de golven van de ruwe zee, zoekend naar houvast hoop zagen varen, zingend ten onder gingen in het tumult van water, wind en regen, door smekende blikken gedrevenen die grensoverschrijdend streden vasthoudend…

(voor Jotie) Een lange nacht in Gent om een dode vriend te eren wat god wat een dwaasheid is maar de armen doet groeien in een slagveld met de duivels die verloren wordt opnieuw zoals hij openbaarde en ik een in memoriam er achterna uitvecht niet ver van Oudenaarde gedeeld in bloedende letters.…

Om te lezen Om te zeggen Om te kijken Hoe mensen Erop reageren Als de mensen Je gedichten goed vinden Dan ben je blij Je wordt begroet Je wordt beroemd Als de mensen Je gedichten niet goed vinden Dan word je boos Je zegt dan dat het de schuld is Van de mensen -------------------------- van: www.kurtdeboodt.be…

( voor Adriaan van Dis ) Adriaan, mijn zoon, wat kan een mens diep wegzinken in zijn ellende in zijn schrijfkamer, de zeewind giert door de holten in je hart, naar de bossen van Indië, waar ik mijzelf heb verhangen of ben jij het? Ja, mijn lijdzame disgenoot, trouwe viervoeter, nu ik je edele kop weer zie op die ordinaire kijkkast, vermoed…

n.a.v. 'Nadja' van André Breton Voorbij de Nôtre Dame... De klokken zijn gebroken en Quasimodo ligt verpletterd weg - zoals een ieder die geen liefde krijgt. De aarde wankelt als een dronken danser door de piste van vermaak. ...haar ogen zijn de oasen waar mijn hart in juicht om een hand die mij beroert een hand die mij bemint…