Alle inzendingen over psychologie

zachtjes streel ik de zorgen uit de tijd die daar semi onaangeroerd liggen nog voordat ze tegen wil stribbelen kus ik haar tot stilte vertrouw op wat er komen gaat al is de blauwdruk daarvoor nog altijd in de maak haar voorzichtige glimlach schildert zonnestralen door een potdicht wolkendek waardoor er glimlachen geboren worden op…

de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal…

We zouden samen naar de Aarde gaan Daalden af in Moeders schoot Maar jij ging er vandoor Na een dag al Hooguit twee misschien Hield jij het voor gezien Ik bleef zitten Om geboren worden Waar ik helemaal geen zin in had Zo alleen Nu zoeken we elkaar langs veilige wegen Nee, ontwijken heeft geen zin Want we komen - ons - altijd…

het hart roept de ziel schreeuwt haar geeuwende nood van eigen loslaten waar praten we? waar liggen we weer hand in hand waar verblijven we boven verstand in aardse woonsten? ach de allerschoonsten blijven haken, in het tussenland van alledag…

Harig lig je hier, Aanraakbaar dichtbij Met louter leegte Om je heen, Leegte die er is Zoals jij er bent Zoals jouw Waakzaamheid Er is, Maar - Slaap nu niet langer, Het is niet donker meer, Het licht roept…

De wind tuurt door het raam en wil naar binnen waar muren stevig rond de meubels staan en deuren achteloos zijn dichtgedaan. Hij wil erin en moet een list verzinnen. Er kiert een kelderraampje waar hij nu zijn felle vlagen tegenaan laat blazen. Hij laat het venster klapperen en kraken, en rust niet totdat het hem binnen laat. Hij slaat…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

Ik ben anoniem, ik moet niet zeuren; over bekendheid hoef ik niet te treuren. Ik kan denken wat ik wil, het leven bekijken door een eigen bril. Mijn mening zeggen is soms riskant. Te zorgen heb ik dat ik nimmer mijn vingers brand. Anoniem ben ik zonder een eigen gezicht. Ik ben een schim in het ochtendlicht. Als een schim heb ik een…

dat ze slingert en eindeloos lang doet de één glimlachen het maakt de ander bang schaduw glipt door beider handen haar omarmen heeft geen zin stilzwijgend vervolgen zij hun reis van het einde naar het begin…

Het donker heeft Gedroomd in mij - Wolken, alleen Maar wolken dreven Voorbij - Nu is daar Uit het niets Het licht dat Zachtjes op mijn Schouder tikt waardoor Ik wakker word - Het is niet donker meer, De avond, de nacht zijn Voorbij…

Vandaag heb ik ontspannen rondgelopen, alsof een ander mij heeft voortbewogen. Vanmorgen heb ik lieve mensen ontmoet, met wie ik niet had afgesproken. Vanmiddag kwamen gedachten in mij op, die ik helemaal niet wilde denken. Vanavond zat ik doodmoe in mijn stoel, en toen borrelden er mooie ideeën op. Vannacht werd ik door iemand overmand…

Ik weet niet Of ik het ben Die door gangen loopt Langs overvolle en dan weer Lege lokalen, Een teveel aan mensen En daarna totale leegte, Ik weet niet Of ik het ben Die door deze Gangen loopt…

met rozenblaadjes tekent hij over haar naakte lijf het voelt alles behalve liefdevol gezien haar lijf dat kronkelt over de vloer zij wijt het aan brandnetels langzaam rolt ze zich op met benen tegen haar schoot gedrukt er volgt een ijzingwekkende stilte die niet te doorklieven valt met welke vorm van liefde dan ook…

Geschreven op de muziek van het Vilja-Lied (uit de Operette 'Die lustige Witwe' van Franz Lehár) Er woont ene vrouwe In 't donkere woud Zij houdt niet van mensen Zij houdt niet van goud Zij leeft met de dieren Heel veilig vertrouwd Haar maan is van zilver Haar huisje van hout Op een dag kwam er een jager Zag haar baden in het meer…

ergens in de ruimte dwarrelen woorden rond de mal van nieuwe vormen er hoort een glimlach bij een frons en twintig vaste regels onder tafel schuift een voet ze raakt mijn tas vol bundels het genoegen van een hart, het vragen in een hoofd de grond van alle dingen wordt geloofd de geur van bloemen kruist oneindig sluit een pact met wit…

Jullie begeleiden me Bij mijn wekelijkse gang Naar bewegingstherapie Op elk raam in de gang Een afbeelding van een Vogel die bevroren is In zijn beweging - En toch blijven jullie Op weg naar een onbestemd Einddoel - zijn net als ik Onderweg naar een doel Dat we nog niet kunnen zien…

flamboyant en extravagant wandelt, nee schrijdt hij voorbij neemt even zijn hoed af voor grijze vogels op de galerij van het appartementencomplex tot dat donkere straatje waar hij ooit strategisch was neergezet als een tinnen soldaatje men fluistert, beschimpt en kluistert hem op fictieve gronden hij ronselt en raust, hoereert en smoust…

is er nog een zin een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past…

Hoe de dweil zich in de keuken weet te herhalen met broodkruimels en uienschillen over onbekende voetstappen is een raadsel voor de stofzuiger die werkeloos toe ziet hoe de dweil zich weet te herhalen in de keuken met herinneringen.…

De maan schijnt Haar licht loopt Over het water Naar me toe En biedt me een trap Om naar de hemel Te klimmen…

Doe geen suiker Bij de honing, Ze is zo Al zoet genoeg - Wat nijvere bijen In alle eenvoud maakten Moet door de mens niet Nog eens dunnetjes worden overgedaan, Wat de bijen maakten Is immers zoet genoeg Is immers goed genoeg…

laat ik me overvallen door de schemer die me meeneemt op strooptocht naar daar waar muren oren hebben spiegels vervagen bij één blik gordijnen altijd zullen wapperen in het kaarslicht van de ziel…

Onverlaten hebben De sleutel van mijn Leven weggegooid, Het op slot gezet En daarna de sleutel In de ruigte Van belendende bosjes Onvindbaar weggeslingerd - Wat nog heel goed Bruikbaar was, Staat nu voorgoed op slot, Er is geen redden meer aan - Hoogstens nog is het wachten Op een goedaardige smid Die wat opzettelijk…

zwem je stroomopwaarts zorgvuldig in het ontwijken van obstakels als 't even kan neem je de kleur aan van die kwaliteit is je op 't lijf geschreven leun je lenig als je bent met alle winden mee maar jij, geen vis noch een kameleon noch een blad aan de boom die jou dreigt te verliezen in het gouden ochtendlicht…

Die met handen van liefde Uit kostbaar albast gevormd Het licht doorlaat In zeldzame zachtheid De aderen toont die ook Jou tot leven hebben gewekt Kent een nauw'lijks zichtbare Opening waar zorgen door verglijden Van gisteren Van vandaag Van morgen…

Onaanraakbaar ben je In een waas die je af En toe aan het oog onttrekt Dan ben je er niet, En dan weer wel - Ik hou me vast Aan dat ene, Dat ene moment Dat ik je weer zie, Je verdwijnt maar Neemt geen afscheid Je gaat zonder opzet Om weg te blijven…

Met de handen ben je Aan het plafond, jouw Plafond, genageld - Hoger kun je niet Vooral ook omdat Jouw grens bereikt is Bovendien is het nog Niet eens van glas gemaakt, Je ziet er niets door heen, Weet niet wat er op volgt, En je benen bungelen In de lucht, alle contact Met de aarde Ben je verloren Ongemakkelijke vrijheid…

waar de wind ook gaat, gedachten waaien mee naar ooit en het verheugen op een witte wens elk mens is klein in dit geheel we zetten bomen op verlichten weer die oude stal (de interval van nu) ook als het kindje huilt hij maakt wat harten zachter waar nog hardheid rond de dagen schuilt de bombe van toen sluit stil onze maal - tijd…

stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

In liefde opgedragen aan mijn zus Misschien zin in Cappucino, warme Choco of zo Zeg je, terwijl wij Je duidelijk vertellen Dat we niets Meer hoeven, We zitten al zo vol - Toch begin je Met stramme vingers De plastic verpakking Moeizaam te openen, Zinloos te openen, Want jij weet Dat het erop zit, Dat weet jij net…