Netgedichten

netgedicht (nr. 58.915):

de reiziger en ik

zo draag ik schelpen
achteruit

een zelfduel
met geruis
in oren

wie hoort het waaien
het zand

dat in een laatste dag-
gezicht valt

het eiland langs mijn voeten
gekneld tussen stenen

meeuwen schreeuwen
op natte vlekken

schreien om de vuurtoren
die langzaam uitdooft

overspoeld door ijle woorden

... voor ingesproken versie, zie link ...

Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=_Uiia-eOmfE

Schrijver: kerima ellouise, 19 februari 2016

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

de reiziger en ik

4.3 met 13 stemmen

317

Er zijn 11 reacties op deze inzending:

Claire, 9 jaar geleden

Al valt alles in vrije val, zinnen doen de stilte breken en tijd verzachten. Opdat de stem tussen woorden opbloeit. In het denken weerspiegeld het gevoel, van herfst, van winter totdat de lente open bloesemt - een zomer lang.

Leonardo, 9 jaar geleden

Gewoon: prachtig!

Inte Feelders, 9 jaar geleden

Wat een intens mooi beeldend gedicht, Kerima! Prachtig!

Guy Aarts, 9 jaar geleden

Dit is er weer eentje om 'u' tegen te zeggen, Kerima. Pijnlijk mooi. Met de nadruk op 'mooi'.

Dianah, 9 jaar geleden

Mooi maar ook verdrietig Kerima..

geeraardt , 9 jaar geleden

Zo dooft het vuur terwijl je probeert te luisteren naar het ruisen van de schelp overstemd door schreeuwende meeuwen.
Rijk aan beelden en inspiratievol.

wieten, 9 jaar geleden

om de hemel in te prijzen.

Walter Tack, 9 jaar geleden

walter tack
woorden over water,
die wachten op de dageraad. Mooi!

Hilly Nicolay, 9 jaar geleden

geruis in oren en schurend zand
meeuwen schreeuwen op het eiland
laat het licht blijven schijnen
woorden nooit verdwijnen...

Mooi mooi Kerima.

Hans Rauch, 9 jaar geleden

Waarom zijn miljoenen jaren her
apen begonnen mens te worden, waren
de vogels er maar eerder geweest.
Prachtig Kerima E.

Marije Geerts, 9 jaar geleden

ah, weer een fijn gedicht :) graag gelezen!

Geef je reactie op deze inzending: