Alle inzendingen over vrijheid

Uitersten, ver of dichtbij laten alles in het midden zo ontstaat de mistvallei waar stil de wijze uilen bidden de duisternis gebruiken zij om plooien in het licht te vinden wild zigzaggen zij door tijd waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

een karamellen vers waar niets rijmt en zij zichzelf niet vindt voelt zich uitgevonden gelijkertijd terra incognita een witte vlek op een kaart land nog niet ontdekt een eiland dat roestig de ankers omhoog met volle zeilen lucht hemel en water verwekt…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…

Tussen Maasland en De Lier ligt een veldje zo klein. Dat weet geen mens, dat is alleen maar van mij. Ik verwarm daar mijn lichaam in het prille zomerlicht. De wereld gaat open mijn ogen gaan dicht. (engels gras, engels gras hoe groen ik was, engels gras geeft mijn leven kleur eens was alles grauw en besloten maar mijn hart is nu een open…

achteraf is voorbij je bent nú vrij om te doen wat je tóen hebt gelaten houd dat altijd in de gaten…

Ik vlieg in gedachten met de wind, ‘k zwaai omhoog, voel me even weer kind, ‘k vlieg om de Eiffeltoren langs de Erasmus brug ‘k vlieg met de wind tot de brug horen laat, dat hij eventjes voor wat scheepjes open gaat, de bel klinkt doordringend ik open mijn ogen, de nacht is opnieuw weer voorbijgevlogen.…

Ongehoord en ongezien, voor lange tijd verdwenen. Maar het leven gaat door, misschien, dat zullen we pas later, zeker weten. Als je ooit nog wederkeert op verdwaalde, trage schreden.…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

Bevrijdingsdag, haar hel Daar zat ze iedereen vierde feest voor haar op het dressoir drie foto’s ze huilde was nog nooit zo alleen geweest terwijl de feestroes doorzinderde het blijde gelach vanaf de straat door haar raam kierde begon haar wachten bericht van het rode kruis het kwam niet dag na dag, week na week maandenlang jarenlang…

Het is of we het ruiken de stilte van de dood twee minuten zwijgen we terwijl harten schreeuwen Zelfs de bomen buigen het hoofd en vogels zingen niet het water is zonder golven ook wolken hangen stil En met gebogen hoofden gedenken we de doden horen het beieren van de klokken slechts twee minuten zwijgen we.…

Ik werp mijn anker naar de zon schep deeltjes, zie ze reizen met bloesemwolken over de zee. Ik blaas stof over mijn haven duizel onder het verborgen licht en het diepblauwe gezicht. Ik vluchtfladder uit gedachten rijg een snoer van lente over al mijn eenzame nachten. Ik bewonder de adelaar de magnolia, de vlinder het lentekind onder…

terwijl ik in de verte staar verdwijn ik in de leegte het leven raast mij reeds voorbij geen tijd om na te denken keuzes maken valt mij zwaar geen hulp kan ik verdragen ik wil het eenmaal zel'uf doen geen ander te verwijten vrijheid is mijn grootste wens en niets mag mij verstikken of ik dit ooit vinden zal het lot zal het beslissen…

Ik wens dat je wakker wordt bij zonlicht dat door gesloten gordijnen schijnt vogelzang een warme douche vers brood Werk dat je graag doet…

Zonder naam ga jij geblinddoekt het bochtige pad en de schelpen knersen zonder echo geschraagd door jouw verlangen steeds één tijd, één plaats te zijn. Vluchtiger dan ik wissel jij gedaantes als een hoed en wist geschiedenis voor zij geschreven is. Geen foto draagt jouw beeld en geen steen zal jouw naam torsen, door tijd noch plaats…

Alle spieren gespannen Blokkeert mijn hele zijn Met een onmens groot verlangen Verlost te worden van alle pijn Met gesloten ogen Komt het besef tot mij Ik moet mijzelf niet verloochenen Alleen dan ben ik vrij…

Op de dagen dat de wekker gaat Wanneer de zon nog op moet komen Als een mens de deur dicht slaat En nog half loopt te dromen Dan verlangt toch iedereen Naar een ver en warm land Om daar iets mooiers te beginnen Op een goudgeel zonnig strand En om dan geen grap te maken Maar ons leven te verfijnen Kunnen we maar beter opschieten Als we…

Het leger trok verder het veld gewond door klaprozen bleef achter. De orchidee bloeit nu elders. doden begraven stemmen zwijgend toe. In de weide bloeit weer nieuwe klaver gevierd tot honing. Vanuit de verte tjilpt gezang roepend ook te komen. Maar de zon en de zoete geur van bloemen is vele malen lieflijker dan het avontuur…

De bolderwagen rollend langs akker en bos Over zandgeelbelopen pad, stuifstoffig Hoofdknikkend paard, de teugels los Hij weet de weg, sjokkend, sloomsloffig Warme zomernamiddag, loom en klam De bak vol met aardappelen en graan Op de bok zit de boerenknechtenman Heeft zojuist zijn dagelijkse werk gedaan Op weg naar vrouw en een bord met grutten…

Altijd heb ik sokken aan zodat ik dagelijks aan de wandel mijn voeten optimaal bescherm en mijn schoenen goed behandel Altijd heb ik sokken aan zodat ik tijdens nachtelijk waken mijn tenen niet verstrik in het losgewoelde laken In zand zou ik graag mijn tenen hullen koel in de schemer, geen korrel gelijk zou vloeiend gruis mijn wezen…

Als jouw naam in de wolken staat geschreven drijf ik met de zuidenwind mee naar ongekende einders over stille Zuiderzee we overwinnen dan de grootste stormen in ons gedachtegoed en vliegen de ongekende vrijheid tegemoet…

Er was niets te zien, buiten. Binnen ook niet Binnen was ook niets te zien. Binnen waren de muren, en de vloer en het plafond, en dat verschrikkelijk grote raam. Dat verschrikkelijke grote raam, waardoor je naar buiten kon kijken. Je kon kijken naar het gras. Je kon kijken naar de lucht. Maar verder, verder was er buiten niets. Oké, soms…

Rennend met de angst op mijn rug Heb ik amper tijd voor mezelf, amper tijd voor rust Want ik blijf maar zwemmen naar de zeekust Die weg wordt gehouden door de onrust Door misleiding in mijn verleden tijd Sta ik voor de keuzes om weg te rennen of mijn leven te delen met de pijn Het houdt mij soms klein waardoor ik bekend sta als een chagrijn…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Ontmoeten Mij ontdoen van moeten Ont.....moeten Het niet moeten Ont........moeten Vrij zijn in gaan Ont.........moeten Omdat ik het wil Ont.......moeten Nee het hoeft niet Ont......moeten Omdat het mag Ont..........moeten Hoe moet dat dan? Ont.....moeten Is best moeilijk Ont.....moeten Moet vaak zo veel Ont.......…

Wat zegt één kusje meer Dan een bloem Wat is een zoen Mooier dan stralend zomer weer. Hoe is jouw hand Fijner dan chocola Wat doen we vandaag niet Wat morgen ook kan. Momenten van stilte Minstens zo fijn Als jouw stem Bij jou zijn Even leuk Als lopen langs het strand. En de wereld Blijkt weer groter te zijn Dan ik dacht.…

ja, ik ken de schijn en de verlokking van de honingdauw maar ook de schuilplaatsen na het verfijnen van smaak en wat zou ik díe graag willen wijzen zodat ik je weer terug kan vinden als de ergste dorst spontaan is gelest…

De oceaan lag rimpelloos kil te wachten in een grijs gewaad - een onderdrukt verleden dat hij niet af kon leggen - de ijzeren mantel van haat. Zwemmend de overkant te bereiken en uitgeput z'n utopia te betreden verbleekt de waardigheid en de gouden zonneschijn die hij verliet weerspiegeld door de wijdse vlakten die hij gedwongen moest verlaten…

Door magische sferen Zal ik verkeren In een trance Vol expressie Waarin het vuur Der passie Zal branden Uit liefde Voor het ongerepte…