Netgedichten

netgedicht (nr. 20.967):

Ommekeer

Uitersten, ver of dichtbij
laten alles in het midden
zo ontstaat de mistvallei
waar stil de wijze uilen bidden
de duisternis gebruiken zij

om plooien in het licht te vinden
wild zigzaggen zij door tijd
waar al die helder zien verblinden
het verleden van de spijt
zal heden met berouw verslinden

pas wanneer de klok gaat preken
en de kerk voor het altaar knielt
zal hoop de droeve klepel breken
die grote wijzers voorwaarts hield
een traag bewogen warme deken

verspreidt een frisse wind in kleur
het spectrum blaast vanuit het midden
geen grens zal meer zijn, ook geen sleur
waar stil de wijze uilen bidden
vliegen vogels door de deur

zij trekken voort naar de oase
waar uilen uit de luwte drinken
vluchtend neergestreken in extase
zal de rust nu uit de stilte klinken
een teken van een nieuwe fase

waar zich de ommekeer voltrekt
zwijgt de spiegel achter gewaden
in doorzichtigheid, een traan vertrekt
naar de horizon van onze daden
zij verdrinken in de vloedgolf van respect