Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik hoor geluid zonder beelden, maar zie nooit beelden zonder geluid. Ik lees een tekst zonder te lezen, toch ik voel zijn aanwezigheid. Het is altijd donker, donker voor mijn ogen, donker in mijn hart. Het is leeg daar binnen, want mijn ware ik heb in nooit kunnen zien.…

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden; Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn, Zich redden uit hun donker en 't verleden In onze zaalge avondschijn. Weer niet hun dorre handen van de zomen; Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat; Alleen in de' onlust der slaapwandeldromen Benaadren ze onze tastbre schat Met halfbewust en machteloos…

De zon komt op Ik hoor de vogels fluiten En toch is het stil… Ik ben alleen Alleen op deze wereld Ik ben niet zoekende Ook heb ik geen haast Ik ben tevreden met hoe het is En hoe het gaat Ik verwacht niks van een ander Maar zet mij in voor ieder ander En toch ben ik alleen Alleen op deze wereld…

je was er niet, dus bleef de koekdoos dicht en ook de glazen bleven in hun hoge kast vanuit mijn laagte greep ik naar de resten van vandaag er werd geproefd volgens een langbeproefde receptuur- maar toch een goede daad was duur en lege koppen stonden hol hun zwaargewicht te wegen buiten, in de lichte regen buitelde mijn levenslust…

Nu word je dan op handen gedragen en door bloemenpracht omringd Nu de mensen eindelijk zwijgen Horen ze je naam die door de ruimte klinkt Nu eens gaat de aandacht naar jou En luistert men ademloos naar wie je bent Ik zie tranen van verdriet, of is het van berouw Dat niemand jou ooit écht heeft gekend? Ja en nu ineens leiden ze je de weg…

Vanmorgen ben ik bij mamma geweest ze zei: "Goedenmorgen meneer, komt u voor mij" direct kreeg ik een kopje thee ik pakte één van haar vele fotoboeken ze keek mee en zei: "mijn zoon Jorris lijkt op u, die is al weer jaren dood, ik denk veel aan hem" bij het afscheid kreeg ik een ferme handdruk komt u nog maar eens langs, heel gezellig toen de…

een vlakte leeg op gras na er boven zweeft de monoliet zwart als fallische vingerwijzing ver weg dichtbij van hoog dalen vogels om de wijsheid onder naar boven groeit de streng raakt niet geen afdruk wel een eenzame bloem weerspiegeld in het donker…

Terwijl ik naar boven glijd kijk ik naar beneden diep in mijn verleden. Mijn jeugd is helder, lichtvlekken weet ik mijn rug beschijnen en almaar meer verdwijnen in een grimmig grijs, terwijl ik somber stijg.…

Masker op speel maar de clown laat de mensen lachen ook al ben je down Masker op niemand ziet je verdriet maak de mensen blij je pijn zien ze tóch niet Masker op, Masker af de twijfel slaat toe al die lachende gezichten maken je soms doodmoe Masker af je zit gevangen in een val mensen lachen niet meer zien je tranendal…

Zie haar zitten een gespeelde glimlach eenzaam gebroken alleen op de wereld in een groep zie je haar dansend door het leven gaan haar voeten bewegen haar hart zwijgt van ellende tranen van geluk stromen over haar wangen wordt fout gedacht verdriet laat ze lopen in het holst van de nacht zwart net als de put waarin ze gevallen…

Ontwaakt in de wakende kou die de zon doet aarzelen zoekt hij in de stilte naar een zegen en een gebaar dat hij kan geloven of verbergen. Met de illusie van stemmen die weer zingen maar niets veranderen. En hem leiden waar hij zichzelf mag zoeken waar deze dagen hem zullen hoeden en volgen. Pasen in alles dat blijft zwijgen en…

Eenzaamheid is onuitgenodigd gekomen zomaar in mijn waken en dromen hij heeft zijn jas uitgedaan en zich gezeteld in mijn lichaam genesteld in elke traan die ik zo nu en dan pleng in de hoop dat hij weg zal gaan verankerd in mijn ziel laat hij zich niet verjagen zelfs niet op zonnige dagen het staat buiten kijf zo moet ik met hem leven…

Kijkend van links naar rechts omdraaiend en knikkend zijn mensen beminnelijk in het voorbijgaan nu sta ik stil praat en leer begrijpen dit is nu tijdverdrijf snel vergeten nog roepend kom eens langs, nooit nooit zal het gebeuren maar ook zo´n gebaar lijkt medeleven…

Hoewel we dicht bij elkaar wonen zelfs vaak onder één dak ben jij toch dikwijls zo ver bij mij vandaan. Verder dan mensen aan de andere kant van de wereld kom eens wat dichterbij.…

Opnieuw moesten wij, noodlot, op een stille morgen in maart elkaar zien staan, de straat waar zij stond achterin, voor ik, de handen langs de vensterbank, voorbij het holle der portieken, haar tegenging, ontving wat zij tot het midden had bewaard: een lachje zijdelings, o god hoe dapper kunnen wij dan verder! Wat rest er echter van ons samenzijn…

stil wereld verkleind ik hoor de zon niet meer maan huilt wind opgesloten verder bouwen kan ik maar niet statisch luisteren leegte verteld hoger ijler draad gerekt tot hij knapt met open hart ogende oren vlieg ik omlaag laat as de as verstrooid…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Ik vul de dagen Sinds jij weg bent Met vals toneel Overal en vaak Gebruik de stiltes Als ze vallen Voor een grap En wat vermaak Doe de dingen Die ik doe Met ogenschijnlijk Speels gemak Acteer in drijfzand Speel het spel Camoufleer Dat ik diep zak Breng hommages Aan het geluk Terwijl ik zelf Vereenzaam thuis Doe geloven Dat ik…

Starend uit het raam zie ik de eerste zonnestralen, bloemen komen langzaam op en de vogels fluiten. Hand in hand zie ik een paartje gaan, verliefd als nooit te voren. En ik.. ik staar door het raam en voel me eenzaam...…

Waar te gaan als de weg gesloten is. zoekend naar een zijweg oh kon ik maar vliegen alsof ik alles maar constant mis constant tegen mezelf loop te liegen En dan? terug of gewoon stoppen? En nu? verder met waar te gaan zonder resultaat? ergens binnen gaan zonder kloppen? of... is het allemaal te laat Ik weet wel dat morgen komt met nieuwe…

Het valt mij op Dat ik de laatste tijd steeds vroeger de gordijnen sluit niet dat het sneller donker wordt integendeel de lente rukt onstuitbaar op de dagen lengen soms al om vijf uur soms zelfs nog eerder steeds vaker blijven ze de hele dag gesloten ze laten licht door ja dat wel, het is dus overdag beslist niet aardedonker toch…

Ze vindt haar gezicht in de wrange spiegel van verloren momenten. De tijd is de dood die wel kan wachten. Wanneer ze zoekt naar sporen die geen gebeden vragen maar haar geven wat ze nog kan dragen met haar laatste trots. Barsten zijn haar littekens van herinneringen die in elke stilte bloeden. En haar wakende gedachten laten vervagen in…

Door de dood Reeds gretig omarmd In de krochten Van deze orkaan Kwam jij uit Het niets Zo maar naast mij staan Verrassend op Mijn weg gekomen Jouw blik, jouw lach Voor mij het begin Van mijn nieuwe dag Dank zij jou ga ik Mijn nieuwe leven in…

want iedereen die dat zou kunnen heeft geen tijd, behoeft zelf hulp Jij geboren in de gore goot, die zoveel zelf verwierf en anderen alles gaf, staat opnieuw met lege handen, zo klauwend naar het licht, zo alleen in ’t peilloos donker, zonder echo van een ander - erbarmen wacht je na de dood…

In mijn jonge jaren niet gekregen, Ze zijn altijd uitgebleven. Toen zag ik jou, Jij hebt mij laten weten wat ik in die tijd ben vergeten, Nu wist ik wat ik hebben zou. Jij gaf mij hetgeen wat ontbrak, mijn leven teruggegeven. Dit ene moment, gezien als gemist sentiment. De seconden die de knuffel duurde, de seconden waar ik mijn leven…

weerkaatst gedicht de dichter wandelt in gedachtengang geplaveid met toverwoorden hij zucht in volzinnen en ademt in de geest van grenzenloos verlangen schrijft ongeschreven woorden in de lucht die vliegensvlug blijven hangen tussen gepleisterde wanden de handen gekruist als traag gebaar voor vreemde ogen.…

Bedolven door geluid Is het in stilte dat ik mijn ogen sluit Nu kan ik je ook niet horen Waar zijn mijn oren…

Na een lange dag van discipline en zes keer zingen in het koorgestoelte, waar de overburen je nauwlettend in de gaten hielden, zag ik weer de tuinbaas pater Vleugel voor me die tijdens het dagelijkse relaxuurtje, waar hij al jaren niet meer kwam, ineens kloekmoedig binnenstapte en mij openlijk complimenteerde met mijn spitwerk eerder die dag…

Als dansende schimmen gaan wij langs gekwelde herinneringen nog horen wij dond'rende vleugels stampende laarzen schreeuwende zinnen kon ik je keren ons lot keerde niet weer stormboot keer je boeg op de slagen der zee droeve geluiden ontstijgen schaduwloos de ruimte de aarde wordt rood als het bloed der doden de golven schuimen…

Je ligt te slapen Ik lig naast je Je bent snel weg Door al dat bier Ik streel je huid Je hoofd, je haren Het bed is vreemd Wat doe ik hier? Voor 4 uur terug Was jij een vreemde Een mooie kop Een lieve lach Wat oogkontakt De eerste woordjes Jouw lichaamstaal Die roept, het mag Ik raak je aan Zoek naar erkenning Je laat het toe Ik mag…