Alle inzendingen over kinderen

Van de snoepketting (wist niet meer dat ze nog bestonden) beet ze voorzichtig alleen het roze af. Wit en blauw bleven achter en toen ratelde ze de zaak van haar hals en kletterde het op de houten vloer. Daar plakte het geweigerd snoep wat aan elkaar. Spuug. Men liet het er maar liggen. Ze is niet normaal, zei men. Wat blauw is en wit…

door de kamer klinkt het stemmetje van een peutertje iemel iemel iemel enthousiast klapt ze in haar handjes een stralende glimlach opent charme offensief hoe kun je nu boos worden op zo’n klein prulleke van nog geen twee jaar die van haar zusje wat woordjes leerde “piemel” zegt de zevenjarige iemel klinkt de echo terug…

Kleine kinderen worden groter ook hun mondjes groeien mee als je vriendelijk vraagt te helpen krijg je als antwoord steevast :nee Je hebt toch zelf ook handen nou, doe er dan wat mee laat mij met rust, en je handen wapperen want ik doe niks, ik kijk tv Kleine kinderen zijn eerst engeltjes en later komt de B ervoor plak je ze het liefst…

Ach mijn schatteke mijn blommeke jij speelt zo lief het zonneke deelt liedjes uit aan vreemden leeft je leven vervolmaakt tussen vier lijnen van de tegels waar je staartjes zijn als vlegels en je ogen dondersteentjes waar je moeder over waakt Ach mijn zoeteke mijn polleke je rent je lieve bolleke met een glunder door de wind…

nooit heeft een kinderhandje mijn gezicht betast verwonderd mijn lange fluwelen rok gestreeld onder de preek met mijn kettinkje gespeeld mijn koud lijfje met zijn warmte verrast waarom heb ik nooit die stap gezet zo'n dromende dreumes het leven gegeven de gedachte enkel deed me beven ontkenning groeide uit tot stil verzet en toch voel ik…

Dit wonder is van mij, van mij alleen. Dit kind is echt en beter dan in dromen en kan slechts mij hier overkomen. Vandaag ga ik naar buiten lopen overal en onbekenden op café tracteren of geld spenderen in een tournée générale. Van nu af aan zit het vooraan: op alles heeft dit kind een klare kijk. Het duwt ons vrolijk aan de kant, gewoon…

Moeder borstelde nog eens mijn altijd weerbarstige krullen. Trok me nog voor de zekerheid mijn grijze manteltje aan. Ze inspecteerde de rest…naar tevredenheid. We konden gaan, het werd tijd. Het was zondag en we gingen zoals iedere week naar het kleine katholieke kerkhof. Ik stelde geen vragen, vroeg me nooit af wie we daar gingen bezoeken…

Vergeten ben ik je niet, Caroline. Heb zojuist je zwart-wit foto gezien, van jou dralend op het schoolplein. Hoe verloren kan een kind toch zijn? Met hinkelen of elastieken kan je niet met de besten mee, je ziet in je zwart-wit ogen dat het speelkwartier een kwelling is, en op de foto verlang je hier elke seconde naar de bevrijdende…

Winden om haar slapen, haar hoofd baadt in glanzend licht en in de schoot van wilde zwanen, haar ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van…

roekeloos roffel ik op het lege petroleumblik tot buurvrouw een schreeuw geeft en al mijn stokken breken…

De kinderen van nu, hebben teveel, de kinderen van toen, hadden te weinig, toch zitten de kinderen van nu, altijd binnen?…

Gevangen in de klauwen van de horizon uit de armen van kinderen gereten de schreeuw van een gewonde vrouw verdooft de ziel. Bangkok, London, Barcelona Los Angeles en Istanbul. Kleurige tapijten, kruiden, zonlicht, sneeuw en overal verlies. (Hoe kan ik de blikken in mijn hoofd vermijden: als ik mijn ogen sluit zie ik ze meer!) Vliegveld…

Breek dit wrede zigeunerhart uit mijn ribbenkast. Ruk deze giftige sax-serpent uit mijn trillende handen. Laat me hier zitten, naast dit klein bed, met een bloederig gat in mijn romp, met zwerende vingertoppen. Laat me hier zitten, starend naar het licht dat roze door de oorschelp van mijn zoontje schijnt.…

Mensen zeggen soms schelden doet geen pijn, maar een geest voelt zeker wel venijn. Spirit kan worden gebroken, soms door een enkele zin. Een wond is dan geschapen en bloedt dan binnen in. Hartjes kunnen helen maar soms wordt een geest nooit echt meer dezelfde, als hoe hij is geweest. Kindjes in de wereld, als een ervan dit leest,…

Ze droeg een bonte lange sjaal en grote bellen in haar oren een zwarte panty met een haal haar blonde pony recht naar voren Ze droeg een roze zonnebril en een olijfgroen hoepelrokje op die zonnige lentedag in april nam ze genietend nog een slokje Ze droeg het haar los in de wind die danste met de gouden draden zo zat ze daar het zondagskind…

jij boezemt vertrouwen in ver bij de reizende zon sprenkelt een verfrissend bad vliegend gaat het met jou mee lijk jij in het blauwe hemels ver weg te zweven voor even als vogels in de lucht zelf die vrijmoedig zwaluwen in kolossale vluchten vol nieuwsgierigheid tegemoet vlieden zij heen en terug met wijd uitgestrekte vleugels zeker…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen kinderen even zovele gaten in de gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in…

Jij bent mijn alles jij bent mijn gevoel Jij bent waarom ik adem jij bent mijn doel Jij bent het mooiste wat me is overkomen Jij bent waarover ik wil dromen Jij bent voor altijd in mijn hart en in mijn gedachten Jij kan met een lach alle pijn verzachten Jij bent het allerliefste mooier dan zon en frisser dan wind Ik hou zoveel van…

Zo prachtig dit meisje klein met heldere oogjes lief en fijn donszachte haartjes lieve lach ik wens dat deze vlinder met liefde omringd en in gezondheid leven mag…

het lichtje ver- schijnt uit het niks, is boven geel en onder blauw vlug stop ik 'm terug in m'n jas- zak voor- dat mees- ter het ziet.-…

pruilende mondjes mollige beentjes natte kontjes zuigende speentjes allemaal eigen willetjes in een broek vol bruin om hun schrale billetjes…

als wurm van twee werd haar wil in zichzelf gekeerd door spanning geblokkeerd was zij al verleerd wat haar toekwam aan te pakken haar belang niet af te zwakken grenzen aan te geven niet slechts voor anderen te leven gevoed met druk almaar rationeel en zacht te zijn onbemerkt en zonder eigen streven hield zij haar behoeften klein…

ik heb die ogen gezien, groen als de zee ze had geen been om op te staan maar danste met schelpen in haar hand en in de diepte van haar ogen zwom een zeemeermin naar sprookjesland…

hoor, een zomergiebel een blotevoeten meisje rolt door de ochtenddauw van miljoenen grassprietjes kevertjes en torren kriebelen haar armen boterbloem en klaver plukt ze met haar handjes vogeltje, hoog in de lucht kom je met me spelen?…

Toen ik heel erg klein was, was mijn moeder heel erg groot, daarom zat ik op haar arm en heel vaak op haar schoot. Dan kon ik haar haren strelen die zacht waren als satijn en haar ook even knuffelen dat vond ze fijn! Ik kon haar hart horen kloppen, dat gaf me veel plezier en daardoor weet ik: dat van mij zit hier... Dan voelde ik haar…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

elk jaar weer opnieuw die lege vogelnesten bij het zomersnoeien alléen mensen hebben last van het nestsyndroom als hun jonkies vliegen leven, paren, voeden kinderen worden groot vinden hun eigen weg…

Oma’s zijn leuk, oma’s zijn lief… Ik heb er twee en ik ben voor allebei met trots hun hartendief… Lekker spelen, knuffelen en vooral gezellig samen zijn… Mijn liefde voor mijn oma’s is enorm groot ook al ben ik nog heel klein… Oma blijf je nog heel mijn leven leven? Ik wil met jou nog vaak kletsen en veel plezier beleven!…

Kan nog steeds niet wennen, tijd gaat te vluchtig, vermijd dat ik blijf hangen, aan dit getij, te luchtig, onvoltooid, dragen kinderen hun zomerzon, getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen…

ik had niet op moeten groeien niet volwassen willen worden, waar is het kind dat ik eens was stuiters en knikkerpot kaarten met sigarettenmerken bedeltjes werpend busje schrap, de laatste buut alles, vrij en nu ben ik gebonden, te groot geworden ik mis die step de luchtbanden sjezend om de hoek…