Alle inzendingen over verdriet

Rood licht ... Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt. De waterspiegel…

Het brein weekt zich los van oude stofnesten waar de vuurvogel ingeslapen ligt Gedachten spinnen kaders om het smalle weten in doodlopende praatjes Het leven neemt geen keer, de dood evenzo Bij elke stap draaien voeten om de hete brei Jij bent galeislaaf en meester ineen die op het kruis varen van het naoorlogs onvermogen De ziekte…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn. Dat was niet de bedoeling, Er was geen evenwicht meer, de balans was…

Je doolt rond in een wereld tussen licht en schemer ontwaken niet te vinden uiterlijk stil en onbewogen geen herkenning is in jouw ogen meer te lezen man, vader en zoon in de bloei van het leven gevangen in je lichaam.…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…

nu er niets meer tussen ogen is dan weten, dat jouw overgang aan zielen klopt stopt krampachtig klampen aan een leven dat niet langer wil jouw dagen zijn compleet jouw lichaam schept het einde en mijn tranen dragen slechts mijn hart ik zie en zwijg want zeggen heeft geen kracht meer enkel nog jouw mooie tijd verbeeldt het troostwoord…

Verbijsterd Langzaam Tot mezelf gekomen Dicht ik over De onvoorstelbare dood Hoe onwerkelijk is het Om levend dood te zijn Zo voelt mijn voortbestaan In het oog van deze orkaan Zware depressie - leven Langzaam vervagend tot nevel Nauw'lijks zichtbaar nog Gordijn van de dood Een mens levend dood gemaakt…

beiden dragen we een leeuw in ons hart de dood sluit jouw ogen al als nachtvlinders zweven ze, langs onze blikken heen, tot verre stergedragen vlaktes ik zie hoe jij dit draagt jouw afstand in mijn handen legt maar in liefde zo dichtbij gouden uren in dit stervenshuis we beleven meer dan witgestreelde haren immer zijn we samen thuis…

Er was een kind, dat niemand wilde - of wel wilde, maar niet hebben kon, en dat daarom een vlucht verzon, wanneer men krijste, schreeuwde, gilde. De kleine kinderblik verkilde, paste zich aan, kameleon, vervloekte zwijgend toen de zon. De kinderlach verdween, verstilde. Daar niemand om die kleine gaf, - want druk met eigen somberheid -…

Mijn kinderhoofd, mijn kinderhoofd. Oh wat een mooi kinderhoofd heeft God mij beloofd. Het was altijd in zaligheid gehuld En met de zoetste gedachten gevuld. Mijn kinderhoofd, mijn kinderhoofd. Vol groenblauwe ogen, speels en wonderlijk En mijn hoofd en hart waren nog tezaam Ik droomde en dacht ermee totdat ik in blijheid ermee in kinderbed…

benoem me eens je heftig verdriet of vertel hoe je hete tranen voelen stamel me snikkend over je machteloosheid zeg zoekend de woorden die je tekort komt praat tegen me, over jouw leed en smart ik wil zoveel mogelijk van je horen en weten... Maar helpt mijn luisteren en meegevoel mijn aandacht en mijn troostend woord mijn aanwezigheid of geschreven…

Vandaag wil je huilen maar je keel zit op slot toch proef je het zout en bitter, veel bitter Vandaag wil je troosten maar ontbreekt je de kracht je hebt slechts een schouder die langzaam verrimpelt Vandaag smaakt naar zout en bitter vragen als waarom en waarom weer waarvan je eigenlijk al weet dat er geen antwoorden zijn Gisteren nog…

Pijn om niet te weten wat er gebeurd is Vragen stapelen zich op Antwoorden blijven weg Hersenen kraken Tot men hoofdpijn krijgt Om oplossingen te vinden Om rust te geven Een traan te laten vanwege verlies Maar om eens een lach te laten bulderen om dat er gevonden is.…

Op de grens van weten en vergeten woont ze bij ons maar is er dikwijls niet. Ze kijkt me aan, maar weet niet wie ze ziet, of hoe haar andere huisgenoten heten. Als ze het merkt, gromt ze wat verbeten dat ze ‘t geheugen heeft van een vergiet. Maar vaker kleuren haar ogen van verdriet, als wij haar moeten helpen met het eten. De wereld schrompelt…

Duizendtallen oceanen Zijn in ’t eindloos wereldmeer Van mijn bittre weemoedstranen Slechts een droppel en niets meer. Honderdduizend eksterogen Doen de zwerver minder smart, Dan het branden van mijn ogen, En het smachten van mijn hart. Tachtig uitgevaste leeuwen Om het leger der hijëen, Kunnen samen nooit zo schreeuwen, Als ik huil om…

Het woordje nee daar zit ik zo mee het accepteren huilend proberen want nee moeten zeggen is je grenzen verleggen gewoon omdat je lichaam weigert in je hooft het allemaal steigert van woede en verdriet de pijn die men niet ziet weer een stapje naar benee het antwoord moet en het is nee sorry, er komt een hele dikke traan ik weet even niet…

Het lekt, het afdak lekt, het lijkt verdacht veel op een waterklok in volle werking die tijd in druppels uitgeeft deze nacht en elke spat betekent een beperking. Dit is geen dak, dit is wat lossig riet, een loofhut schielijk naast mijn deur verrezen, een tabernakel voor het oerverdriet: de boom ten val, zo zal het weldra wezen. Wij hebben…

Er is een meisje met een traan Een traan van verdriet Veel hulp was er niet Een sterke hand sleept haar overal door heen Terwijl die tweede hand het te druk had met zichzelf Stortte het meisje voor een deel in Ze weet nu wel beter Op de eerste hand kan ze vertrouwen En de tweede hand laat haar vallen…

onze blikken kruisten elkaar, slechts een moment je ging aan mij voorbij zonder enige vorm van herkenning. je voetstappen versnelden…..het regende je lange krullende haren onder een paraplu alsof ik je ooit lastig zou vallen, het idee gewoon te absurd…bloedt je geweten niet? het verleden zo gemakkelijk aan de kant gezet er was een tijd…

Verdwalen in een doolhof, moe gestreden Verlangen naar een ver verleden Het klosje garen zonder begin, zonder eind De ster die in het oneindige verdwijnt Op straat met stoepkrijt, spelen met de bal Geen onduidelijkheid, in geen geval Als een foetus in haar moeders huis Ik wil terug, naar toen, naar thuis Slechts slapen, volledig ying en…

Als ze weer gevangen zit in het niet meer weten schemer haar wil omsluiten nevel helderheid verdringt. Laat haar dan in haar eigen beleving zodat ze met waardigheid afscheid kan nemen van het leven.…

Mijn moeder leerde me wat liefde is. Het ultieme gevoel van veiligheid wanneer je haar een kind ziet wiegen. Jij kreeg daar echter niet de kans voor, want je was er nooit. Maar jij was degene die me leerde liegen. Mijn zus zorgde ervoor dat ik kon fietsen. Zij maakte me dapper zodat ik nu zonder angst mijn wereld verken. En zonder dat…

Ik zie je zijden sjaal nog wapperen in de wind om een gezicht dat ik herken maar door jou niet meer gezien wil worden.…

Mijn hart is breekbaar Het werd beklad Bespot en door het slijk gehaald. Heb ik dat verdiend? Neen, ik deed voor iedereen Wat ik kon Misschien teveel En is dat de oorzaak van het overlopen van de ton Een druppel kan al teveel zijn Heb ik daarom zoveel pijn Bewust hield ik me altijd op afstand Dat zei mijn verstand Maar toch, met alle…

toen dwaasheid bedacht zich zegeningen te tellen en de laatste verboog om tot liefde te komen wist ik weer dat dwang niet keerde naar geluk alleen omdat ik touwtjes strakker in controle trok alles glipte me uit handen, viel stuk in herhaling en ik dwaalde verder weg dan eerder ooit, verder van mijzelf maar ook van jou die…

Lege woorden Levenloze gedachten Doffe vonken In lege nachten Glinsteringen boven Vormen in donker Vrij van blaam Vrij van zonde Zonder zonde Zonder vragen Zo zonde Zonder nachten en Zonder dagen…