Alle inzendingen over milieu

'Going global' was bij ons op school Een vliegexcursie naar een verre kust Maar maakte dat de leerling wel bewust Van het gevaar dat in die uitstoot school? Een extra lespakket 'Vliegschaamteleer' Draagt veel meer bij aan minder vliegverkeer…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen vergankelijkheid als globale vergane glorie vele diersoorten sterven spoedig uit en we voelen het in onszelf in iedere porie vervuiling vraagt verdwaasd zijn tol de consumptie slaat op hol zelfs in de ruimte zwerft het rond veel te groot is onze mond denken kan niet meer, voor huilen te…

Adembenemend die smeltende poolkappen mag ik een vuurtje?…

'Herinnering aan Volland' Kijkend naar Holland zie ik linten van files stromenderwijs ter bestemming gaan, stuurhutcabines op vier of meer wielen in dampen van diesel aan de einder staan; veen, onder talloze hallen bedolven, varkens in stallen verzurend het land, appartementen- complexen in dorpen, kronen op torens in 't westen…

Witte stenen klokkenklepper, kloeke gouden torengraal, wijze oude schaduwschepper, krijsend nu in kauwentaal, om 't gegekscheer daar beneden, 't zijn de makers van 't fijn stof. Vroeger werd alleen gebeden, was 't enkel de klank van 't lof. En nu ronkt het in de stegen. Wervelend zwerven boven de wegen, kraaien voor de nacht begint.…

Tussen de boomloze vlakte die over de horizon reikt en de rand van het wolkendek, evenwijdig erboven, verdwijnt in blauwe tinten het licht uit het sobere gamma van Opdahl Gelaten hoor ik beschouwingen aan over een duurzaam, klimaatbestendig bestaan - prettig verpakte abstracties, verklaring met sussende data, een slimmigheid, een…

O Aarde!We krijgen je wel plat We maken je tot een Hof van Eden Met onze immer vooruitstrevende rede Vergaarden we macht en middelen zat Er komt een stop op toxische pesticiden We leggen gebieden aan voor wilde bloemen Voor de insecten die we nu zo zeer verdoemen En gaan onze wegwerpcultuur verbieden Slaakt het luidkeels van de daken Er…

De mensen schuiven stil op fietsen door de lanen, een enkele meeuw er boven. In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt. Laag hangt de lucht, is overal grijs, de hemel woont bijna bij ons.…

Geen maaksel was 't van sterfelijke hand: Wetenschap zelf, metalen integraal, Met vlammenkrans en gil van zegepraal, Stormde de trein door avondheideland: Eerst verre wolk van vuur en rook en zand, Afstekend tegen westelijk opaal - Voorbijgedonderd is de orkaan van staal, En steekt in 't oost de horizon in brand. En over 't oude land…

stil eens hoor ik daar de stilte hoor ik de stilte die ons ontstolen is die ons de ruimte gaf om te bezinnen hoor ik de stilte ronddolen de stilte van ooit uit den beginne die ik nu mis hoor ik die stilte op zoek naar een plek waar ze zich kan verholen of droom ik haar slechts voor ons te kunnen winnen door simpel opnieuw te beginnen…

Alles om mij heen beweegt in de onbewerkte grond, onevenwichtig verhaal in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond kinds zonneogen, die net als ik aan het felste licht steeds weer moeten wennen, alleen de aanhouder bouwt op een twijfelachtige zekerheid, het blijft een zware strijd, door ethiek geslecht kern van niet…

Na ons de zondvloed komt steeds dichterbij het poolijs smeltend de zeespiegel stijgt verantwoordelijk is iedereen maar niemand denkt aan schuld Zij die zouden moeten weten en besluiten kunnen nemen denken alleen aan geld en macht verantwoordelijk is niemand maar iedereen heeft schuld Want we zijn vooral bezig met verkwisting en geweld…

De mintgroene dalen omsloten door heuvels van noordelijk Zweden in midzomernacht schijnen als rendieren- reeën te baden in 't gloedvolle magische schijnsel der nacht toppen en kammen verlenen de wanden een tondeldoosvuur als in sprookjes gedacht de jeugdige Thunberg zag met lede ogen het slinken der sneeuwranden als het bewijs…

Mijn hart klopt in een rustig tempo voort, En lucht dringt langzaam binnen in m’n longen, Maar meer en meer raak ik ervan doordrongen, Dat dit niet past in het klimaatakkoord. Nee, dat ik adem is een slechte daad, Door al die CO2 die mij verlaat.…

Bomen schetsen ragfijn aders op het huis. De bomen worden omgehakt, verschrikte vogels vliegen weg. Het huis ziet nu grijs en grauw. Gestapelde stenen. Na een aderlating. Het lijkt in rouw. De bomen, immer goedschiks, tonen medelijden met het huis. Zij nestelen er zich als meubels in, schenken comfort en warmte. Vergeefs, het huis…

Februari 2019 had de kolder in z’n kop leek wel niet goed wijs, niet goed bij z’n hoofd liet het klimaat, het milieu een poepie ruiken de warmste dagen sinds mensenheugenis Februari 2019 miste de warme zomers luidde dus alvast heel snel de lente in warm voorjaar, warme zomer, hete herfst nivellering van de kou is ‘t adagium van Februari 2019…

Voorbij aan 's mensen waarnemingsvermogen en aan het zicht onttrokken horizonten, sneeuwbedekte nevelvlakten grenzen overschrijdend en boven schaars begroeide toendrabodem rijzend, lagen tussen brede lagen veilig onder glaciale permafrost fossielen en kadaveren begraven: lang geleden uitgestorven gave mammoetexemplaren -…

Niet te harden stank geeft een onveilig gevoel want wat als echt gif...…

[een 160 is een tekst die bestaat uit precies 160 tekens, inclusief spaties: precies de lengte van een sms'je. Het wordt ook wel de haiku van de 21e eeuw genoemd] Ik weet het niet, groeien. Net boom, komt de bijl. Als kip: een paar weken. Mens wordt niet mooier. Groeien: niet doen! Maar moet het, dan krom, richting aarde. ----------…

Ze willen echt iets dóen voor het klimaat, Vervolgens heeft dat groepje bollebozen, Als spijbeldag voor donderdag gekozen, Het weekend heeft veel minder resultaat. Gelukkig voor de jeugd met haar bombarie, Is het die dag vrij zacht voor februari.…

de verschrikkelijke sneeuwman die elk jaar minder eng wordt omdat hij steeds verder wegsmelt maar toch goede hoop houdt weer echt griezelig te worden als hij eenmaal een skelet zal zijn…

echt fijnstof en grafiet inademen doe je dat liever niet en het is zeker niet om op te vreten maar de oude garde van Wijk aan Zee werkelijk die zitten er niet mee want al jaren voorziet Tata Steel hele families van hun dagelijks eten en een fijn toernooi met bekende schakers dat is toch al met al heel wat helaas de echte verliezers zijn…

Overgevoelig voor een badkuip, gevuld met verlangen naar meer, stijgt diep tot aan mijn enkels. De kraan open laten, opwarmen tot het ijs sponst en bodempje afvalwater kan niet weglopen. Je liep door me heen als door een vergiet en droogde jezelf uit over de jaren, nu vullen mijn mond en neusgaten zich met een zee van plastic, levenloos door…

Grond verzet en bemest. Moedig de doornige struiken gesnoeid. Hard zaad uit de peulen gewerkt. Gedachten aan Manhattan uit mijn hoofd gezet. Nu ziet de tuin er weer keurig uit en ben ik het met al die overdreven geuren zat voor deze dag, de rest komt morgen wel. Hé, tovenaar met grauwe staar, we zijn wel klaar vandaag. Kom mee met deze superdel…

te midden het gescharrel van de eco keurmerkkippen met dito eisprong en het biovergassen van haantjes en net zo te midden van varken en rund houdt de soortmens zichzelf zonder oormerk intensief vee bigt en kalft dat het een lieve lust is zich talrijk tot vlees om den vleze en werpt zich naar de ratsmodee…

Natuurwandeling - gestrompeld over blikjes, die van niemand zijn...…

als een vis in het water omzeilen de bladeren de schitterende olievlekken gevallen maar gedreven worden deze getuigen rood van schaamte…

wat zij in zich heeft alles geeft zij ons moeder aarde dat waarmee wij ons voeden waarmee wij ons kleden en warmen waarmee wij ons sieren en verrijken daarom koester haar moeder aarde haar en haar gaven neem ervan haal af wat nodig is met respect liefdevol proef en ruik die gaven voel en betast ze geniet ze intens maar…

Een composthoop en, erboven, slierten traag vervluchtigende rook. Op het erf een kar met groenvoer. Groene halve staldeuren. En op de strakke, spiegelende beek lichtbruine vlekken, bladerdek. Roerloos wou je zijn, onbewogen blijven. Maar het is het rood, het rood van de klimop, dat, hoe onmerkbaar ook, vijfhoekig blad na blad verliest…

Mensen zijn soms stalen harken. Onkruid in hun perken kunnen zij niet verkroppen. Hun mond - meestal een streep - lijkt voor de ontkenning uitgevonden. Dat u óók leeft, met óók een tuin, zal nimmer in hun gemonkel naar voren komen. Laat staan een milieubewuste vraag. Niemand haalt het bij De Gemodificeerde Kwekerij. Mag u raden welke…