Alle inzendingen over schilderkunst

in het donkere mengsel van herinnering en verbeelding ziet ze de vochtige lucht in volkomen onverwachte spetters uiteen vallen roze donkerblauw okergeel ook de kleuren van de lucht en het licht waaieren door de ruimte het lantaarnlicht als reddingsboei een reddingsboei in het donkere mengsel van herinnering en verbeelding…

(Bij 'Renate Olthof' van Henk Helmantel) Naast al zijn loepzuivere stillevens schilderde Henk ook een portret van een schone jongedame in witte kledij. Ze lijkt op een ziekenhuiszuster en een non, maar bij nader inzien is ze gewoon een mokkel in keurig katoen. Ik probeerde haar op Facebook te achterhalen, maar ik vrees dat ik de verkeerde…

Met jouw mysterieuze glimlach verover jij al vele eeuwen menig mannenhart. Blik jij op een nieuwe wereld. Vanuit de donkere middeleeuwen geef jij aan de renaissance jouw eigen sensuele start. Met jouw mysterieuze glimlach claim jij iets van een eigen vrouwelijke identiteit. Geef je uiting aan iets goddelijks, maar verover je voor het eerst…

door weinig ervaren mengden mijn kleuren vervlakkend naar licht in het niet uitgesproken zicht kregen klanken dezelfde toon waaide gelijkmatigheid een doffe berusting zonder sprankjes hoop ik ben gaan retoucheren om de oorspronkelijke pigmenten te vitaliseren tot verbazing helderde juist schaduw het verflauwde licht uit donkere…

zelf koester ik de herinnering aan ijssalon Florencia waar mijn zoetste dromen ooit zijn uitgekomen nooit trof ik later nog het genot van destijds als daar bij het eten van een ijsje in de Torenstraat…

Sterren op het doek. Carel Fabritius had er in 1654 te Delft oog voor. Hij liet zich dit maal niet inspireren door fraaie stillevens in voorwerpen of humane vormen; maar een 12 cm bontgekleurd distelvinkje of puttertje mocht het hemel- dom van zijn canvas bestormen. Deze met een fraai gekleurd vederkleed uitgedoste distelvink poseert al meer…

(bij 'Bizarre Duitse paardvrouw' van Otto Soltau) Ze ligt vrolijk dartelend in de groene wei, terwijl ze haar kind de lucht in gooit, het is zo lekker komisch, dat ik meejuich en ik om haar heen zoem als een honingbij, ze is zo heerlijk losjes en verstrooid, geen kritische noot, ontspannen en ruig, terwijl haar schilder, op het Oostfront…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie. daar trekt de kachel aan het langste eind, daar soezel ik de dagen…

je houdt me met een stille blik gevangen en staart me met bevroren ogen aan betoverd blijf ik zwijgend voor je staan in twijfel tussen schaamte en verlangen het lijkt of je heim’lijk om me lacht plezier beleeft aan een hardvochtig spelen een minnaar die je nooit zal mogen strelen en die zo kansloos op een teken wacht je schepper is een kunstenaar…

(Bij 'Suzanna in het bad' van Ferdinand Erfmann) Ze staat enkel tot op haar linkerenkel in een afwasteil met water, terwijl ze met haar linkerhand haar kapsel aait. Ze is vreemd mollig geschilderd, als een opblaaspop en niet van deze aarde, een onecht stripfiguur, maar wel met okselhaar en schaamhaar, wat overigens totaal geen erotiek…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

Vier mooie Vrouwen van Algiers* vastgelegd door Eugène Delacroix lenzen van zijn ogen op scherp Zonlicht spiekt spontaan door een raampje hogerop Terwijl de ene vrouw zeer spontaan lijkt te poseren schijnen er twee in serieus gesprek de vierde lijkt te vertrekken hoewel zij een opmerking maakt Tapijten bezet, maar niet bezaaid de wereld…

op het blinde linnen werd de lucht donker van zwart glanzende vogels hun luidruchtig ruziënd gekwetter stopte abrupt toen de wind veranderde in een zandstorm die het stof de lucht in slingerde de volgende dag zou hij het doek spannen en het onbenoembare verbeelden…

Het rood-oranjeachtig vermiljoen kleurt krachtig Vincent Van Gogh's schilderachtige manier van doen om in felle kleuren post-impressionistisch van zich te doen spreken. Het helder vermiljoen van klaprozen tussen het koren; de druivenplukkers voorover gebukt in de 'rode wijngaard', werkend na het ochtendgloren; een stilleven van rode rozen…

oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

ik zou zo graag een echte schilder willen zijn met een oud en stoffig atelier hier en daar wat flessen wijn een paar gebroken glazen van een bacchanaal in eerdere dagen een flamboyant figuur met grote zware laarzen die pillen slikkend zijn kunstbroeders steeds doet verbazen de baret en zwarte cape die ik mij aanmeet suggereren…

(voor Rob Scholte) Waar vroeger de postbodes in alle vroegte de post sorteerden in houten hokjes, terwijl radio drie door de ruimte weergalmde, hangen nu in alle stilte zijn kunstwerken te pronken. Waar men vroeger geld kwam halen en storten, postzegels kopen en grote pakketten versturen, ademt nu de serene sfeer van geen handelsverkeer.…

Een beschadigd voorwerp wil je weer hebben zoals het ontwerp. Een kunstobject is niet gemaakt voor de eeuwigheid, leeft al een heel leven, in een stille bescheidenheid. Ingekaderd of gezet in veiligheid. De restaurateur kan men beschouwen als de dokter van kunstvoorwerpen. Eerst vindt er een onderzoek plaats, dan wordt de diagnose gesteld,…

ik wil de lente vangen maar de bloesem blijft vooralsnog aan de takken hangen heb mijn baret opgezet voorzien van ezel kwast en palet ben ik de natuur ingegaan een oase van kleur waar penselen vele hemels kunnen doeken zonder aan kwaliteit in te boeten overweldigd door zo veel goddelijk moois konden mijn handen geen wonderen maken…

Een mensenstem werd niet meer gehoord. Zijn angstkreet werd in bloed gesmoord. Op de dag dat de stalen Condors boven Guernica het licht hadden gedoofd. Handen die zich opwaarts naar hulp voortsleepten, worden niet tijdig gegrepen. Op de dag dat de dood uit de hemel viel, en niet meer in het leven werd geloofd. Een oorlogsstier denderde voort…

Sinds jaar en dag penseelde hij veel welgevormde vrouwen Met vaste hand verbeeldde hij hun borsten en hun billen Nu hij op leeftijd is, zijn handen meer en meer gaan trillen Ontstaan er op het canvas bibberlijnen, plooien, vouwen Tot zijn verbazing wordt hij nu geroemd, ‘doorleefd ’ is hot Dus schildert hij met verve rimpelhuid en knokig bot…

zoals de schilder zichzelf ziet als koe de weide is het leven waarop hij terugkijkt waarin hij graast en nog iets achterlaat als bijdrage voor de vergankelijkheid de schilder is de kwast en de penseelstreek tegelijk hij klampt zich vast aan z'n expressie geeft gehoor aan drang naar iets dat niet meer is of het moet afscheid zijn…

jij bloeit ondanks de rijp op je bladeren neigt langzaam naar de zon met zijn al warme stralen wiegt op een lome wind om je eerste kleur te halen preludeert met lichte tonen op de zomer die gaat komen met een nieuw penseel juicht jouw ziel bruisend lente in dit fraai tafereel…

ik heb gestreden voor perfectie geleden onder foute kleuren in een vals perspectief heb met mijn penselen gebeden ze het fijnste linnen en de mooiste pigmenten gegeven maar het doek oogt dood en heeft de stilte van een graf onder een vale zon zonder vitale kracht toch hoop ik een dezer dagen de streek te kunnen maken die…

ik zie je portret in licht craquelé uit scheurtjes in tijd lekt de kleur van pigment jouw vitaal moment heeft een waas van vergeten leven gekregen zelfs het mystieke van je lach is in diepte wat uitgevlakt ik probeer met de fijnste penselen iets van die magie te helen in retoucheren laat ik de jaren ontdooien zo dat je…

ik heb vanmiddag in streken het voorjaar opgezet nog niet met groot penseel en felle kleuren maar het pril van eerst verschijnen op het lichte wit van sneeuw gelegd zon wist met zijn koesterende warmte al wat diepte in te stralen mijn schilderij is blond van wind en zon in lentes eerste levensverhalen…

rook sleepte zich uit haar longen pure malt druppelde in haar keel miles blies zijn giftig koper in haar handen er was geen ontkomen meer aan deze nacht ze bood geen weerstand gaf zich over met getrokken borstels regen viel wind stak op vuur in haar zeegroene ogen koningsblauw loste op in karmijnrood ze danste alsof het nooit nog…

Mona Lisa, grote voorname diva. Van het verleden, maar ook van de tegenwoordige tijd. Jouw mysterieuze glimlach is voor de eeuwigheid. Als een verrassing die niet twijfelt aan een eigen realiteit. Mona Lisa, geschilderde Maria. Icoon uit het verleden, maar ook van de tegenwoordige mens. Die vele harten in verlangen heeft gebroken…

Het doek dat ik zag voor mij sprak me enorm aan. De mensen erop staarden, was het naar mij of keken ze naar de toekomst. Ze bleven gewoon staan. Hun gezichten kon ik niet herkennen, toch priemden hun ogen door mijn hart. Hun gezichtloze hoofd had iets, dat ik niet had. Ze waren geduldig, iets wat ik niet ben. De geweven draden hielden hen…

ik was in de ban van vorm en kleur zij inviteerden mij als hun penseel mijn beitel bleek te scherp en agressief claimde teveel ruimte in een brok graniet bij het sierlijk transparante van glas was het de warmte die ik niet onder controle had ik wist altijd al garen te spinnen tussen het witte linnen in mijn schildersatelier…