Alle inzendingen over toneel

als de ruggen gestrekt beklijven als ware zij een en armen, deux à deux langzaam zijwaarts omhoog rijzen zien zij handen strelend even naar de verte wijzen vinden hoofden in andante elkanders wang en stromen zij beiden op de golven van lyrisch gezang hun frêle benen iets gespreid tot paar geworden steunen op een…

Aan 't Sint Jorispad te Naaldwijk woont de lieve zuster Sonnetien in de kunst bekend zeer gezien als dichtend heel puur natuurlijk Haar grote voorbeeld Shakespeare maakte van die prachtige sonnetten allemaal volgens d'antieke wetten de ware kunst scherp in haar vizier William’s drama’s meer nog passie ’t jaar rond geduldig is haar wacht…

In een grillig verloop, via hoogst ongewisse wegen, ontrolt het leven zich, in vele actes en iets minder delen als een toneelstuk waarin je wel een rol moet spelen, ongeacht het talent dat je van huis hebt meegekregen. Even is er applaus, dan slaat het noodlot toe, een vreselijke wending en door angsten geplaagd, meedogenloos de bühne, voort…

de mensen die je tegen komt gokkend aan een ongegeven kast die je, opzijkijkend verrast met een spel op tafel, biljart ik een vriend tot op het bot wij kennen elkaar de gokker is afgeleid wil eigenlijk ons spel spelen ik houd hem af, speel het grof wil niet mijn spel delen ben daarna wel verrast mijn vriend speelt alles uit de kast de…

Gisteravond naar Beckett geweest. Dat gaf te denken.. Als je uren tot aan je oren in een moeilijke materie zit, is een pauze geen luxe. Om kwart voor elf stonden we weer op straat. Tot vier uur doorgezakt en met een taxi naar huis. -------------------------- uit: 'Totale poëzie', 1981.…

De danseres Staat voor paal, Stringent Wringt zij Lijf en leden, Muzikaal gestangd, glijdend, Geeft maximaal Zichzelf in minimaal, Onderworpen lijdend.…

woorden vol magie de lucht met schittertjes echo's luisteren niet stilte flitst in tover neem ogen mee steel gedachten open maar lach is een ontlading waard hemel wordt voor eventjes geaard…

we sliepen buiten tot het ochtendgloren het zand nam onze lichaamsvormpjes aan een koele, rode gloed verdreef de maan de opening, een ademtocht, herboren de achtergronden schoven langs in banen bouwden samen een levensgroot decor de zee zei fluisterend de woordjes voor en kluisterde de zinnen, ving de tranen wij speelden niet de hoofdrol…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde en bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

De koning loopt naar zijn eind De kroon weegt Tijd voor een verdiende oude dag Het rijk ligt naar zijn drie dochters te lonken Als een slagroomtaart met twee kersen Te gulzig verslikken ze zich in zijn vraag Hoeveel precies houden jullie van mij? En wie het meest? De koning lokt de leugen uit Zoeter dan de taart die hij uit de oven haalt…

je melodrama is compleet ik mag niet eens meer weten hoe je heet jij liet me liefde smaken wist mij te raken dieper dan mijn ziel omdat ik voor je viel je sprankelt nu op podia met vrienden die je kiest ze weten niet dat jouw magie ook hen bevriest je hebt geleerd daarmee te spelen uitnodigend voor velen mij kon het niet…

je schraapte emoties uit liefde bijeen raapte wat woorden stond er ineens wist je meer vrouw dan voorheen toch was er geen keuze het zorgen ging door hij was je partner ik pas een starter ja, voor de passie daar ging je wel voor ik heb je geopend jezelf laten zien jij rechtte je rug vond de weg snel weer terug in de rol die je…

Een groepje acteurs nabij Schwanken Bracht tragisch toneel op de planken Zelf vond men het echt Als stuk niet zo slecht 't Publiek vond het zelfs om te janken…

de dichter had de plaats genomen vanwaar hij hen overziet geaarzeld had hij was toch gekomen groot spreker was hij niet menig vertrouwd gezicht ziet hij stil verwachten dat is hem nu veel waard aan de bar onbekenden zacht sprekend, of in gedachten achterin wordt gekaart zo begint, onwennig verlegen hij aan zijn beste werk iets te zacht…

Een oudstrijder met een woekerend geheugen Een vergane edelman Het vernuftige is vervlogen Hij troont op een kreunend paard De prikkels van nu maken hem dol Spinsels nestelen zich in een verweerde kop De ontspoorde droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen…

Gevochten zwaard waar zijt gij mee ontdaan? Gestold bloed aan uw gesmeden ziel. Vrijuit kunt gij niet gaan, de heerser wekt de slaper. Noch zo fragiel, laat u niet verassen. Hij bewerkt zijn zwaard met precisie en zal u bekomstigen met het element van verassing. Sla daarom uw machtsijzer richting de oostelijke oever, toonbaar voor de slaper…

Zij speelt toneel voor haar familie vrienden en buren Ze heeft totaal geen plankenkoorts Ze kan perfect haar rol sturen Zij is haar eigen toneelcreatie En speelt dat met verve en gratie Maar wie ze echt is weten we niet Wellicht ligt dat nog in 't verschiet…

De jager Oh helpie daar heb je die akelige jager hemeltjeliefje waar komt die gozer zo plotseling vandaan? als ik hier nou heel erg stilletjes en stijvetjes blijf staan misschien kijkt hij dan iets hoger of juist in zijn kogellager Miesje Meesmuil, Dikkie Ezelstaart en Kokos Apenkop gene stroman was er veilig voor zijn ikkeschietzograag hij…

in jagende wolken zie ik je staan in die luchtkaravaan span ik mijn mooiste kameel om jou te gaan dragen we reizen langs duizenden fata morgana's drinken exquize elixers pleisteren rust en proeven van stilte in groene oases ik splijt alle rotsen voor het vloeiende goud in juwelen laat ik je baden wacht tot een huwbare nacht als sluiers…

handen klapten applaus tegen muren ze haalde nog eenmaal fel uit intieme suggestie van heupen borsten voluit schreeuwen werd stil staren indringend adem ging stotend hijgen werd dwingend ze keek in hun ogen lachte laatdunkend hun onderbuik uit…

Het leven is een leugen, een wereld van toneel als een kleed wikkelt het zich om me heen verstrikt en bang zit ik gevangen gevangen op de wereld gevangen in mijn lichaam ik ben zo moe in mijn hoofd en in mijn lichaam ik wil praten, maar ben bang steeds dieper zak ik weg de bodem van de put is in zicht ik zit vast en kom er niet meer uit…

je verschuilt je als het giet droomt zon in het verschiet je schaduw speelt de hoofdrol ook al wil je dat vaak niet jouw gevoelens zijn decor ze kleuren met verschijnen in belichting zullen ze verdwijnen dan gaat haar stem weer voor ze spreekt van echt terwijl jouw emoties figureren de sterkste zal triomferen ze weet van goed of slecht…

ik hoor wat scheuren in jouw theater stem die overigens warm het luistervolk omarmt ik zie je woorden spelen de aandacht van de zaal haal na haal naar je toe bewegen ik zie de krop in de keel bij menigeen verschijnen en ik slik zelf emoties door ik hoor ook het ritselen van dorre bladeren die je vertellen dat hun bruine nerven…

de stilte valt omlaag als het licht verdwijnt en het podium grijnst de gordijnen open, traag een zwarte stoel troont het gevoel in een leeg decor hij wacht alleen gelaten en verstomt het praten even ... dan komt de monoloog naar voren, zet zich en staren vele ogen hun monden open zo klinkt de luister soms onderbroken en kucht…

Statig stapt hij heen en weer, de spiegel toont zijn eeuwigheid, jeugd verdween al reeds lange tijd, tegen de tand des tijds is geen verweer. Zijn lange baard verbergt de lijnen, van een ruw en oud gezicht, en in het schemerige lampenlicht, lijkt hij stilaan weg te kwijnen. Toneelspelen zit in zijn genen, rollen leerde hij met engelengeduld…

hij gaf hen alles wat hij had zijn lach klonk door de zaal en ook voorbij de laatste rij lichtten de ogen op de zoveelste dacht zij ze was een deel van hem zijn podium en coulissen zij souffleerde zijn verliezen de tekst was haar bekend hij was haar wettelijke vent ze zag gebaren achter glas en kon uit zijn mimiek begrijpen hoe tragisch…

Zij houdt mijn handen vast ik mag mij niet bewegen zij speelt dat zij Medusa is maakt mij van warme steen Twee minuten vindt zij te lang voor bewegingloos, het is maar een bedacht spel Langzaam wordt zij bang op mijn knipoog geeft zij een lel Ik hou mijn handen hard in die van haar ik mag mij niet bewegen weet dat zij Medusa…

je gaf me een kus en woorden die raakten zonder geluid koud op mijn huid je oogde zo klaar maar schuld hing verborgen in stilte ving het beladen gebaar het afscheid gaf hand aan de leugen passeerde de waarheid ging zonder spijt ik struikelde over je lach in een waas van verbazing begreep ik pas later hoe jij mij in de tang hebt…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

Hoor! stemmen zingen tover gezang tussen het lover in het oude sterrenwoud schitter kranst mijn aangezicht het is een magisch onweerlicht geboren tussen elfenkoren gezeten op mijn troon vannacht staar ik onbewogen naar gezichten die mij smeken met stemmen zacht en groene ogen die fel oplichten ik ben de Oberon van Avalon de elfenkoning…