Alle inzendingen over ziekte

Ze weet soms nog waar ze is, als ze voor haar huis danst meestal, na het dagelijkse voeren van de duiven maar hoeveel mannen ze zoende, de namen van haar familie, haar vrienden, haar vriendinnen - ze verdwenen, zoals elke ochtend de stukken brood die gulzig hemelwaarts worden gevlogen. Elke avond zit ze op haar bed en luistert naar het…

Wordt er ná zondag aan uw deur gebeld, Dan is dat geen Jehova of een sekte. De Hersenstichting houdt weer haar collecte, Misschien ben ik het wel die zich daar meldt. Het geld, dat door de lockdowns is ‘gespaard’ Wordt dan door ons in grote dank aanvaard.…

Piepende machines Lange slangen Knikkende hoofden Schuddende doktershoofden Mensenlichaam net een lijk Alsof hij onder al de stress bezwijkt Gaat hij verder of is dit het eind?…

Subtitel: Leven met jouw dood Het was uiten, aanpassen en dus wennen Totaal onverwacht was jij er niet meer Jij uitgeschakeld, kijkend op mij neer Slecht deels nog dit leven, zal ik jou kennen In een totale rust was 'k toen ontwaakt Op 't leven heeft 't invloed, word ik geraakt (Hoe een coma ruïneert/kan ruïneren), maar daarnaast (ergotherapie…

onzekerheid waart door de gangen waar geen één hetzelfde lijkt, verdwaalde boterhammen vinden de weg naar onze magen, blauwjassen wijzen de weg, naar daar waar wij nog nimmer zijn geweest ogen kijken steevast naar het tafelblad waar het leven uit sijpelt, ongemerkt evenals onze mooiste glimlach die gestolen werd in de nacht…

Alsof ik oud ben, begraaf ik vrienden uit het ziekenhuis Wie er nog over is, vergelijkt het ritueel met beelden van bovenaf (en jezelf als toeschouwer) van het afscheid waar je zelf niet bij bent na de anticlimax die eraan voorafgaat J e w i l t h e t n i e t w e t e n Nee, niemand wil het weten (niet van zichzelf, niet van een ander…

Hij wou een kijkje nemen in mijn blaas, Dus ging de uroloog mijn plasbuis binnen. Het duurde even voor hij kon beginnen, Want ‘kleine Wim’ had zich verstopt helaas. Voor artsen een mooi meegenomen gave: De kunst van diep te spitten en te graven.…

vertellen zwijgen spreken luisteren geen verandering in de toon geen hapering in de stem ging het wel over jou toen jij de donderwolk regenloos inkleurde…

Vandaag is alles anders. Het is een vreemd gevoel. Alsof er telkens tranen komen en wist ik maar waarom. Ik woon hier bij bejaarden, omdat ik er zelf één ben. Er is er eentje heel erg ziek, één die ik heel goed ken. O, eigenlijk weet ik wel waarom. De dood heerst immers nog als koning. Ze volgt de weg van al het aardse, de weg naar haar…

Nare dromen ontwikkelen zich in mijn brein. Door de capsule die ik kreeg, tegen de pijn. Ik lig in mijn bed en wil opstaan. Mijn hand tast naar de rollator voor mijn bed. Hij staat er niet, wie heeft hem weggezet? Eerst het licht maar aan. Ik trek aan het touwtje boven mijn bed, geen licht. Ik trek nog weer, geen licht, alles is donker…

gehoorzaam zijn vragen wij onze kinderen geen weerwoord duldend tegen ons het beste weten gehoorzaam zijn is vaak veel te veel gevraagd als de samenleving vraagt geen weerwoord te hebben gehoorzaam zijn vraagt een beetje discipline gewoon wat inschikkelijkheid die wij ook de anderen vragen gehoorzaam zijn is niet doen zonder te vragen…

Vroeger waren de mensen bij de geestelijke hulpverlening mensen met een luisterend oor en waardering voor de klant tegenwoordig zijn het mensen die het liefst zelf praten niet meer luisteren en regelmatig denigrerende opmerkingen maken ze hebben geen belangstelling meer voor de zielenroerselen van de klant alles draait om hun eigen…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

Ik huil van ellende, van binnen zak ik in elkaar, weer, weer moet ik mezelf aanvuren om door te zetten De tijd is kort en gaat zo snel maar ik moet naar bed bij mijn tijger gaan liggen en ermee opstaan Huiselijk gebabbel in de keuken de soep begint al te geuren en ik weet dat er kaarsen branden Kon ik maar slapen Ik ril bij het terugslaan…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

Daar stond op een teedre Bloem, Van God op aard' geplant, Om tot zijne eer te bloeien. De vruchtbre morgendauw Droop mildlijk op haar neer, En deed haar welig groeien. De wandlaar, die haar zag; Die hare scheuten zag; Gaf dikmaal haar zijn zegen: "Groei" sprak hij "Bloemtjen groei; Voor zeis en storm bevrijd; Gedrenkt…

Zoals zo vaak ga ik op reis. Jij brengt me weg - niets aan de hand: 'Tot ziens, tot straks, voorzichtig zijn, gelukkig blijf je in het land!' Iets minder vaak, maar ook niet mis vertrokken we op ons gevoel. Elkaar goed vast en koffie mee, de wijde wereld als ons doel. Maar deze tocht naar etherland, met felle lamp en witte jas, maak…

Anderhalve m., de gewenste afstand inmiddels opgeheven kom dus als eerder, vanouds dichterbij tegelijkertijd hoop ik wel dat je bent gevaccineerd want 't coronavirus blijft, zonder iets te kunnen als echt iedereen is geïnjecteerd inclusief echt iedereen die zegt te vertrouwen op God want hoeveel mensen verloren toch hun leven...?…

de leunstoel kraakt klaaglijk de sprei verspreidt een urinegeur de brillenglazen bieden een morsig perspectief hij zucht ongrijpbare aaneengeregen dagen van samengepakte wolken in een spaarzaam moment van klaarte zegt hij Hodi mihi cras tibi heden ik morgen gij vertaal ik hij schudt nee nee heden gij morgen ik…

De vrije weken komen glansrijk in zicht. Welke rust of reis mogen ze geven? Opgewekte vragen vol drang kleven aan je hoofd als een weg wijzend gedicht. Met een gastvrij, steeds weer ander gezicht, wenkt de verre kust, wil naar vreugde streven. Ruige bergen doen hun uitdaging beven. Toch waarschuwt een strenge, waakzame plicht. Ziekte, die…

de vrouw die mij negen maanden binnenin droeg, zij die mij zo gewenst had mij heeft leren lopen, doen vallen en weer opstaan raakt meer en meer verstrikt in een onontkoombaar web vol leugens wast haar dagen in tranen verdoezelt staar de naakte waarheid gaat ze voort op de tast houdt ze zich vast aan geschreven patronen die ze iedere minuut…

hulde aan het kind dat haar net gekregen muntje van 50 eurocent aanwendt aan al die anderen die geven: lichaamsdelen lichaamssappen en uit hun stam een schat aan cellen hun hart om te overleven aan iemand of gewoon aan niemand wiens eigen hun kwaadaardig kwellen ze doen het zonder winstoogmerk misschien zelfs zonder doel om voorrang te…

De manco's zelf zijn niet zo erg als de herinneringen aan de tijd dat ik ze niet had, maar ach, als dat alles is (wat het keer op keer niet is) Toch vraag ik me af of en waar er een grens is waar ik niet verder wil zó veel wil ik nog: bloemen zien en ballonnen oplaten die de wereld over mensen strelend raken met zachte gedachten…

Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen, Als van de dagen die men heeft verwacht Men zeker weet dat nimmer één zal komen, Luistert men rustig naar 't geruis der bomen En naar de regen. En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt…

De zusjes pijn en kwelling houden zich vlak achter me op, werpen elkaar veelbetekenende blikken toe, onderdrukken hun gegiechel met blooskracht. Telkens als ik van positie verander doen zij het ook, ik kan ze alleen zien met de ogen op mijn rug 'Zullen we?' hoor ik ze denken, 'of zullen we nog even wachten?' Hijgend draag ik mijn lijden…

Niet de strijd maakt de strijder maar zijn vrede met de afloop ....Mijn poorten staan open ....er stroomt energie binnen ....mijn gezicht straalt ervan ....Ik leef, ik leid je niet af ....met gouden haren, ik ben ....kaal en onversierd het leven Niet: hoop doet leven maar innerlijke vrede met de afloop ....Ik verlaat mij niet ..…

Plooi je als een kussen in mijn rug, vorm je lichaam zacht naar het mijne, dan zakt de pijn erin weg, in de omarming van jouw genegenheid, je mag me strelen licht over mijn schouder, dat is alles wat ik je geven kan als je belooft om niet te bewegen, meer kan ik niet aan, mijn open bloem blijft gesloten Soms brandt ze van krampende pijn…

ik hou de pen vast maar de woorden lijken niet van mij alsof ik verraad pleeg som ik op hoe koud eenzaamheid aanvoelt, het einde nadert toch wordt de dood, als een ongenode gast steevast de deur geweigerd en blijft ze ontglippen…

In de tram wordt plaats genomen Door een man, die hijgt naar lucht, En wiens ademen 't geluid maakt Van een diep en zwaar gezucht. In haar Amsterdamse taaltje Zegt alras een burgervrouw: "Uwé schijnt benauwd te weize!" En de man zegt: "Ja, juffrouw." "Jonges, jonges", spreekt ze verder: Wat 'n mins wel geife sou, Om van sou ies…

En toen ze vroegen wat ze later wilde worden zei ze 'Graag invalide' en zag zich al, benen onbeweeglijk in bruin-geruite plaid door toegewijde man en bleke zonen voortgeduwd, geen zegel zelf te plakken, geen brief te schrijven, geen reis te maken. Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn zo treurig kijken als ze wou, in winkels voor haar beurt…