Alle inzendingen over Voorjaars mantel

Ik zie de vogels vliegen ’t nestje beroeren, af en aan de jonkies van voer voorzien, ze blijven nochtans doorgaan. Ik zie de vogels landen met een flinke klapwiek een precisie die je bij de mens, warempel niet meer ziet. Ik zie de vogels vliegen, Ze vliegen af en aan en ik moet je eerlijk zeggen, daar kan een mens nog aan gaan staan…

Hoelang het voorjaar duurt Aan steen in een zonnige hoek warmen de vliegen zich Samengebalde varentoppen rollen uit hun wintervacht Het speenkruid sluit Ik heb het eerder zien doen Het vest van zware katoen drapeer ik op mijn schouders zoals vrouwen dat doen…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Een vriendin hebben die jarig is op Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

Mooie goudgele zon schitterende gloed Zo strelend en warm goed voor het gemoed En de wereld is mooier een glimlach ontwaart Zomer gevoel raakt je hart en het is nog pas maart Laat haar vooral schijnen kriebelen over je gezicht En koester het moment dat ze het leven verlicht…

Wat zijn dat toch voor bloemen die daar staan te bloeien soms alleen, soms in een groep Zijn het narren die écht sissen? En zo'n K.R.O. kus, komt ie me écht kussen als ik roep?…

voorjaarsspiegeling haar gespreide kracht ontvouwt gans op het water…

de lentebloesem lucht die de koude ontvlucht mijn neus verlucht mijn trilhaar bevrucht zonnestralen dansen door ontluikende takken de ochtend mist glinstert over versluierde velden de herinnering aan die lucht die mijn wezen verzucht naar nieuwe gedachten in lentes liefdesvlucht…

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

nee nee, ik zag hun kopjes staan fier, rechtop, boven de nog winterse aarde van onschatbare waarde voor wie uitziet naar het voorjaar de winter van zich af wil schudden de lepel uit de stamppot wil halen niet langer wil balen van regen en kou oh voorjaar, milde eerste…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…

hoe snel het voorjaar vorig jaar verdrijft, bevrijdt van bange beelden ondanks mijzelf kijk ik vooruit mijn dwalend hart weet weer waarheen…

ik heb witte eieren geraapt ze glansden in het gras, dat dronken van een lauwe dauw nog lichtgebogen was in ochtendkriekend grauw en blauw lag er de morgenstond heel stil voor alles uit te glanzen, wilde ganzen vlogen hoog en ver, ze gingen herwaarts naar die ene ster die hoog en waardevol door niets meer dan een rijk gewelf, oogverdovend…

Lopend maakte ik een mooi gedicht een goed sujet en was alweer gezwicht voor rijm en dacht: 'k wou dat 'k dit onthou 't was ook vanwege Valentijn en jou Toen kwam ik iemand tegen die op iemand wachtte die niet kwam en die een slecht humeur Ik had rode rozen, chrysanten met geel hart tulpen, hyacinten en zette ze in vazen op het podium…

ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen aan mijn laarzen en de broek vervuilt die ik draag alles blijft zich maar herhalen de regen,de boer die klaagt en ik wandel naar het boompje dat om het prille voorjaar…

Roze guirlandes ruiken naar het aanstaande dat zich niet vergist.…

Hij, een wankele gestalte met een koude rug die veel te vroeg naar het voorjaar heeft verlangd rilde van het koude water dat stroomt onder de brug. Blijft hij dan voor eeuwig tussen hoop en wanhoop geprangd ?…

de uren knallen nu champagne flessen vol met schuldgevoel het vuur loeit door de lichamen de drank mist nooit zjn doel het dooft de onlust en verstilt de vragen het brengt het knagen tot een vage rust het leven is te dragen als de nacht wordt aangemaand meer daglicht toe te laten het geweten wordt gesust ga de duisternis maar haten…

Het voorjaar geeft steeds, meer kriebels en glans. De zon krachtig opzienbarend. Fraai geef zij ons het licht wat wij nodig hebben. Vogels hoor je zachtjes fluiten Langzaam nemen we afscheid van de winter Het voorjaar…. een openbaring.…

ritmisch kloppend hart van 't geboren voorjaar omarmd door 't licht…

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Satijn bedekt ons huis met de mantel der liefde…

Een gedicht zou altijd over het voorjaar moeten gaan. Is het voorjaar de nieuwe schepping? Of worden wij door het voorjaar opnieuw geschapen? Opnieuw meegenomen naar dat jonge, onbedorven frisse begin dat ons bemint en bezielt. Waarin we zo vol zijn van de belofte die aan ons gedaan wordt, we er zelf deel aan worden.…

Doch zonder onze vleugels en mantel voelen we ons onbewust van onze engelennatuur.…