Alle inzendingen over naakt

Zitplaats heeft ze zich gevonden een tuin, een hof, ........met reden? Waarin ze neder zit achter glas waar ik haar-versteend- zie zitten, broos, breekbaar Herfst heeft haar tot op 'r huid ontkleed 't herfstblad is rond 'r lijf gevallen Was zij -voor de kunstenaar- meer dan een model een vrouw van lijf en leden?…

tussen drog en droom rijdt werkelijkheid haar scheve schaats ik wil niet dat mijn hunkering in helderheid op gaat ik neem je hand steel je vingers maar geef jou geen kans kus je lippen roze rood en bijt de smaak van bloed pel mijn sluiers één voor één ontdek de warme vloed door vuur versmelt mijn naakt met jou en dan voorgoed…

ik wil slapen op de steppe op schrale grond in een hut desnoods in een bed pijn bezweren verdriet er uit slaan als vuur uit stenen met lijm en zand dromen helen voor een hemelvlucht naar de zon naakt en dwars met lichte tred door het duister lopen alles wil ik met jou…

"mijn liefde voor jou zwelt aan" waren mijn woorden die onbezonnen mijn grote mond verlieten jouw verbazing was groot moeten nu echt ...alle kledingstukken uit wanneer jij twijfelt aan oprechtheid!…

strand onbegaanbare rulheid handenvol zand naakt alledaags in wit het zonlicht oneervol trotserend gestrand in patat braadlucht verwaaiend broodje knars tussen tanden of, in branding slissen en dollen rollen en tollen verschuimen en schreeuwen de golven plezier kinderen duiken springen en zingen het lied van de trekkende…

In feite zijn er meer vragen dan antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Onder de douche greep hij naar een flesje, terwijl de warme stralen uit de grote douchekop zijn lamme ochtendhoofd masseerden, zodat hij aan de nieuwe dag kon beginnen. Maar het nieuwe flesje shampoo controleerde hij toch even terwijl hij zijn hersenpan opboende. Het rook anders dan normaal. Wat meer kokos of vanille, dennengeur van WC-eend…

ik wil het leer zijn op je naakte huid je ademen in poriën voelen wat er in je schuilt je koos voor zwart het zachte roze-rood verpakt in sensuele plooien uitdagend maakte je me hard ik ken je pijn de drempels tot genieten je opende ik stelde uit tot alle gênes je verlieten je kuste lust in passioneel bewegen ik hitste op gaf je…

En wandel, Naakt of niet bekleed.…

maar de naakte waarheid spiegelt haar uitgelopen masker zonder twijfel of bedenking de andere kant kunnen zien kost geen enkele moeite, wel het geluk samen.. dat uit haar geknepen ogen valt met een traan.…

Ik slinger nu door straten van een naakte stad. Ik knip de snoeren door waaruit gedachten blaten, verlangend naar een zucht, dan zuchtend naar verlangen, knip ik door alles heen. Raak alles kwijt. Jou, ons, het kwijtraken. Alles is naakt. En kinderlijk onwetend geef ik mijn laatste adem.…

Dat naakt Is niet wat ze raakt Zo zijn ze immers geboren.…

verontwaardigd, naakt en rechtopstaand met een spiegel tussen haar voeten staarde ze naar haar... gespleten persoonlijkheid!…

Lang geleden hield ik van zachte borsten ronde dijen en billen de smaak van bloed Zij heeft mij weer ontmoet volstrekt onnodig op zoek naar een Kerstgewaad, dat op elke feestdag past Mooi is zij het meest als staand, gevuld naakt een engel met het geslacht van een ongevederde god Zij heeft mij naakt het liefst Voor haar sta ik met…

Mijn verlegen ligt naakt tussen de lakens ik wacht op hem die mij niet kent en leg mij er bij neer ik bloos…

Laat me, vijver, waar ge ontwaakt, - daar, ten dagerade aan 't rozen, naar uw nacht de morgen naakt, - laat mijn aanzicht, week en naakt, eigen bleekheid tegen blozen.…

Je bent naakt in de nacht. Wacht ik doe eerst een doek om. Nog niet, nog niet. Liefkoos mij, zacht. Zeg dat je mij mooi vindt En alleen door te strelen In 't donker, mij ziet. Zullen wij spelen, Dat wie 't eerste lacht, Moet ondergaan Wat de ander bedacht? O, laat het doorgaan, Totdat wij doodgaan.…

(Dan ben ik naakt en mijn naaktheid wiegel ik vóór de zacht-belichte spiegel, - de elektriese lamp is gehuld in een zijde-bloedrode bloem. - ) Ik wacht en voel 't immense van mijn leed, wijl ik slechts vaag weet mijn leven inkompleet. 26 mei 1916…

Uw outfit is bijzonder indiscreet, zó hoort u op uw zadel niet te zitten en zelfs al heeft u last van grote hitte: het geeft geen pas dat u zichzélf uitkleedt. Nee, daaraan stellen wij thans paal en perk, want straks zit nog de fiscus zonder werk. ...Nieuwsfeit: Een naaktfietstocht in Apeldoorn is zaterdagmiddag na ingrijpen door de politie…

Keizerin is naakt!…

We sliepen volle nachten brachten kwaad tot leven en stierven in Gods genade flessen wijn vulden gedegen strijd in uren nooit bestaan te ver van morgen, ons evenwicht bedbank open, baden in koppen seks van naakte vrouwen, de fantasie verslaan.…

Leg mij nu naakt op deze naakte grond, besprenkel mij met stof en as en merk mij met de Tau van Israëls verbond. Hier, waar de levensdeur geopend werd, waar alles ooit begon en wij als broeders in liefde leefden, wil ik overgaan in Hem. 'En met mijn stem heb ik de Heer geroepen, ik heb tot Hem gebeden met mijn stem.'…

kapotgereden klei stuift in de wind legt een grauwsluier verstikt het beeld van een hete zomerdag vol naakten bruinend in de zon als vele meters huid waarop zoutparels verkleien want in de adem drijft stof kleistof uit de polder kapotgereden in de wind oostenwind tikkeltje zuid…

Dan, zo plots, scheurt het zwerk een vloed van vroege en late regen modderstromen van duivels werk vegen mij van ingeslagen wegen tastend naar duizend aardse zaken een reddingsboei in ‘t kolkend vat verlangend om jouw hand te raken zinkend, verdrinkend, en wetend dat ik zwaar verwond beleven zal - in groei gebroken, arm en naakt - toch…

in een zachte schaduw is het doek gespreid over jong en donzig mos op een mantel van scharlaken rust zij in een lieflijk lentebos op een door mij geschapen aardse huid en laat mijn blik haar naaktheid raken haar strakke vel omringt de verlegen sierlijke pose terwijl mijn gevoel zingt van verlangen en mijn armen zich naar haar…

Schilder mij, ik ben het doek een broze maagd nog leeg op wankele ezel ik voel me doek, ik ben het doek een dorre vrucht in wording schilder mij in tempera omsluier mijn naakte waarheid met stremsel wit nog onbevlekt ben ik het doek, jouw muze jouw destinatie eerzame solist ik roep je aan, het doek je ogengloed laat transparant penselenschachten…

voelbaar naakt sta ik in de ruimte en kijk naar de man die voor me staat ik herken hem uit de sprookjes, die mijn moeder vroeger voorlas enge verhalen die altijd op een bloeddorstige manier eindigden en waar ik steeds naar verlangde net zoals ik nu verlang naar de man, die op het punt staat om me op te eten hij kleedt me uit met zijn…

Je warmt het zand ik til het hoog de zee ontstaat bulderend als de nacht haar deken slaat meeuwen in hun slaap zuiverheid smaakt naakt ik lief jou bij het opengaan…