Alle inzendingen over ex-liefde

Waar wallen stonden bij lichtgasketels knarsen lusteloos trams als ongenode gasten. Binnen is de rook te snijden, het snijvlak vers en scherp. Hij laat je ogen tranen Net als gemis. De kaart zegt steak maar ik hunker naar hijgen; spijt klapwiekt om en om beduimelde bladen. Pasta dus. En complimenten. Lang opgespaard. Ik bloos. “Mijn…

Jouw levenslied kent geen melodie Een toonloos gehuil over kale vlakten Rollende kille mist voortgestuwd door de wind Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid Rottend gaapt je versteende mond in de verte Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed En verlicht door het vuur van palmtakken Gloort aan de horizon de eeuwige hoop Rust…

Ze weet het wel roepen ze……….. Ze weet het wel……… Zij weet het…….. Ze weet……. Zij…. Ze weet het wel roepen ze…… Het is echt geen domme meid Voelen doet ze het vast en zeker Of raakt ze haar verstand nu kwijt Ze weet het wel roepen ze…… Dat ze flink wordt beetgenomen Als speelbal wordt gebruikt Blijft hangen in zinloze dromen Ze weet…

Zinnen zweven door de lucht Niet uitgesproken woorden Geen geluid bereikt mijn oren Wanhopig oog en diepe zucht Stilte scheurt door helse hoofden Zeg het, zeg het, verdomme dan Samen wetend dat het niet kan van ons valt niets meer te geloven Er is niets uit te leggen of uit te spreken Maar over, uit, de liefde klaar Ik hoor de deur…

vaal blauw fluweel in een doosje van verschoten zwart dat langs de tijdlijn is gekropen door handen heen die te gretig of verstard maar altijd open en leeg weer dicht net als de mond die ooh en aah en altijd samen altijd trouw tot weer dat licht met eensgegeven teruggegeven goud op blauw…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

Mis je warmte en jouw mij kussen je pracht, gedachten, jou zo lief je zachte tenenlopen als een dief een streel, ik speel slaap intussen Mis je lachen en soms je dreinen je stampende voet die stopt in gezeur je domme rammen met die deur je bij ruzie zo kwaad verdwijnen Mis je wegzijn en weer terug je twijfel aan wat je voor me was je…

En dan is er wat niet meer komt, het denken aan, herinnering: zijn eerste woordje, eerste stap haar eerste kus, en ik die snap dat het vergeten wordt, verstomt En dan is er wat niet meer is: Mijn geloof in jou, het jouw’ in mij Ons weten dat het moeilijk wordt, de schrik dat het zo vroeg verdort en na ’t vergeten, het gemis En komt dan…

Miljoenen mooie gedachten aan jou Zorgzaam in herinneringen verpakt Versmolten met liefdevolle beelden Gevoel waar mijn hart zo naar snakt Duizenden nachten stil verstreken Maanlicht schijnt schemer van pijn Mis de zwoele melodie van je zinnen Je tedere strelingen zo zacht en fijn Honderden uren in stilte verdwaald Verlangend naar de plek…

in huwelijk vastgeroest kreeg langzaam in de gaten vrijheid kwijt en ingesoesd geen zin meer om te praten miste Schwung in mijn bestaan zelfs verbondenheid ontbrak keek je nauwelijks nog aan en als je me weersprak kon dat me niet echt raken alles was me om het even wist dat ik af moest haken ben veel te lang gebleven op een dag, ik…

ik vond je in de achtertuin had je bijna niet gezien liggend tussen stukken puin gebroken bovendien ik dacht meteen wat doe jij hier wat heeft het nog voor zin ontdekte lege flessen bier het schuim zat op je kin je ogen straalden geilheid uit geen enkel spoor van schroom er droop wat sperma van je huid als bij een natte droom de roze…

Zij leerde mij de liefde, om Nooit te vergeten Zij leerde mij haar leven Maakte mij blij. Echter; Zij, mijn ex-liefde, heeft Nooit willen weten. Mijn Leven, na 900 dagen anders; Wij Helaas Voorbij...…

Het is geen huis dat ik voor jou heb kunnen bouwen geen dak dat ik uit riet gevlochten heb geen bed dat ik heb uitgelegd. De zomers waren droog, het koren dat niet eens mijn enkels haalde, de vruchten zonder vlees, waar die nu niet van aarde meer te scheiden hun netten vulden trok ik lange sporen door het zand. Ik zei jij half nog maar…

Waar jouw prachtige lange benen staan telt de waarde van je omgeving niet meer want van daarboven kijk jij op alles minachtend neer Op een afstandje kijk ik naar jou en naar het totaalbeeld dat wat ik zie is iets dat toch al gauw verveelt Jij wil gezien worden als een ranke, slanke sexbom met een hoerige haardos maar ik zie jou…

de schuimkoppen van de zee spoelen het wier met zich mee steeds verder van de kust waar liefde rust. Wie brengt het terug naar tederheid en knuffelt zacht tot vergetelheid De golven omarmen de weerbastige palmen afgebroken afgeknapt Het strand van het eiland doorwoeld en weggespoeld geen leven meer verdronken in afkeer. Steeds…

Wazig en verdoofd lees ik de woorden die als geregen koorden zwiepen in mijn hoofd. De letters zijn als druppels die één voor één doordringen tot mijn werkelijkheid. Ze schudden me door elkaar met een wild gebaar van frustratie. Emotie zonder tolerantie voor mijn fragiele ziel. Ik weet opeens niet meer waarom ik voor je viel……

En dan plots kom ik jou hier tegen Op de bodem van mijn bestaan Iemand die mijn woorden koestert Een vriendschap om voor te gaan jij verteld over haar en ik over hem Dat schept een grote verbondenheid Liefde die ons heeft gebroken,gekraakt Het mooiste gevoel ooit zijn we kwijt We delen samen onze trieste tranen Praten tot in het diepst…

Het vuur van de open haard Brengt de warmte hier in huis Mijn eigen hout en eigen bank Maar voel me hier niet thuis Het lege bed als oude foto Van een kind met brede lach Met in zijn hand een waterijsje Op een warme zomerdag Maar zoals foto’s doen beseffen Gaat de tijd steeds veel te vlug Kon ik haar hart maar treffen Dan kwam ze, misschien…

Hij stond aan de kant en op de golven dobberde Marie en hij riep maar: Stop! Hou ze! Hou ze tegen! Keilde stenen voor haar boeg. Maar ja, wat wil je, na zeven jaar windkracht tien was haar ankerketting geknapt, zwaar aangetast door roest. Daar dreef ze verder weg even ontroerd als blij. Hij bleef snikkend achter op de wal en werd schouderbreed…

Waarom missen wat er niet meer is Gelogen liefde bestaat toch niet? Mijn grens bereikt de strijd gestreden Streep getrokken door mijn verdriet Waarom missen wat is verdwenen Van iets houden dat niet meer bestaat Mijn hart ontdaan van haar roze linten Geen pijn meer als je komt als je gaat Waarom missen wat enkel nog kwetst Het woord liefde…

Het was liefde vonken sloegen over de brandstof, die de liefde gaf was genoeg om ons elkaars heelal te laten doorkruisen Bij elke zoen elke blik in elkaars ogen werden woestijnen groen won het hart aan gezichtsvermogen Maar de brandstof, die de liefde gaf bleek na jaren door een stilletjes ontstaan zwart gat naar buiten te…

in de woonkamer onder het versleten boekenrek wil hij niet meer zitten wachten op morgen de verhalen zijn versleten weggelezen en nooit gebeurd dat heeft ze hem verteld en sinds maanden weet hij dat ze de waarheid sprak alleen niet de zijne ze is weggegaan met alles wat ze hadden behalve de boeken die had ze al gelezen maar nooit meer…

Zij was eens de liefste in zijn wereld Hij aanbad haar dag in dag uit En zij hield zielsveel van hem Zag zichzelf als de gebloemde bruid Zij was zo lief en vol vertrouwen Hij kon altijd van haar op aan Ze had haar hart aan hem verloren Een liefde die altijd zou bestaan Zij zocht nooit ruzie had altijd begrip Was geduldig en bewoog sensueel…

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

Ik spreek; mijn woorden kaatsen tegen muren en vallen neer, onbemerkt, horend ongehoord, als die vlinders fladderend vergeefs daar waar geen honing is. Het vangnet vangt de woorden striemend uit de lucht, doodt ze en prikt ze vast daar waar geen leven is, midden tussen dode vlinders ongeliefd, hun tinteling verloren.…

De wind is koud en winterdagen dwarrelen, fluisteren als droge bladeren. Ik herinner me opeens onze wandelingen in Parijs, de boulevard, de Seine, het jubelen van de felgekleurde herfst onder onze voeten. Waarom zijn we toen niet verder gegaan? Waarom moest het begin gelijk ook het einde betekenen? De wind is koud en winterdagen…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden en nestelen zich naast mijn lippen die ik stijf dichtgeknepen houd ik wil niet proeven met welke saus je déze keer je gerecht hebt bereid onsmakelijkheid voert de boventoon door het allesoverheersende ingrediënt dat volmondig naar hebzucht smaakt…

Als je te horen krijgt Dat hij van een ander houdt Wordt het even wazig voor je ogen En heb je het even koud Het zal nog even tijd nodig hebben En het doet ook eigenlijk wel pijn Te weten dat hij nooit Echt van mij zal zijn Al is er nooit echt iets geweest Speciaal dat was het zeker We zouden toch al vrienden zijn Dat leek ons toen al…

de tijd kruipt heel langzaam aan mij voorbij iedere dag spiegel ik mezelf in jouw buitenkant het duurt soms even voordat ik weer besef dat wachten nu echt geen enkele zin meer heeft de diepe wallen onder mijn vermoeide ogen weerspiegelen de pijn die jij hier ooit achterliet zonder veel woorden trok jij de deur achter je dicht om…

totaal gespleten immense pijn ik was vergeten wat het is om alleen te zijn koude nacht van binnen leeg niemand wacht groot gemis en jij die zweeg woorden stil mijn hart verscheurd ijzig kil vol droefenis na wat is gebeurd jij bleef maar liegen was steeds ontrouw opnieuw bedriegen ontsteltenis en geen berouw verloren dromen…