Alle inzendingen over individu

kom sla je vleugels uit word neem de ruimte je gegund de vrijheid je gegeven liefde, liefde omarm jezelf de ander blijf stromen geloven hopen het is waar het is beloofd ik nu ik nu ik nu ik nu bewegend startpunt in de tijd…

Op de dagen achtereen dat ik schreef vergat ik nooit mijn levend verleden in me dat me gevormd had en ik toch een zelfbewustzijn bezat in het heden waarin ik leerde van een ver verleden, waardoor ik niet had vermeden maar verder leefde in een toekomst.…

Eén mooie glimlach kan de hele wereld doen veranderen. De drijfkracht van één vrouw kan laten zien, waarvan zij sterk houdt. Het optreden van deze vrouw stijgt ver boven alle prestaties uit... zij wist vaak in stille eenzaamheid haar compleet eigen doel te realiseren. Ik voel zéér sterke waardering voor personen die als een ster alles ontstijgen…

de rusteloze reizen waarin hoogte en diepte grillig van gedaante verwisselen vermenigvuldigen de onthechting voor de wees op drift ongekende niet gestilde verlangens naar verre veelbelovende verten waar hoog en diep hun eeuwige slaap slapen de hitte brandt onder zijn voeten de bestemming ontreddert ontneemt ieder zicht het hazenpad…

met mij de wachtenden alle slapelozen woelend in hun bed linkerzij, rechterzij het hoofd komt niet tot rust wat doen wij in die uren als vergetelheid niet komt ik staar naar stille sterren stel opnieuw de vraag: "wie ben ik op dit ondermaanse" ? .…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

Zij draagt een kanariegele rok en een pimpelpaarse blouse. Ze draagt een rode en een groene sok. En d'r haar is een en al kroes. Zij loopt op schoenen met hele hoge hakken en plateauzolen. Haar ogen heeft zij achter een roze zonnebril verscholen. Er hangen opzichtig gekleurde kettingen om haar hals en in haar oren draagt zij grote oorringen…

Ik pluk de dagen van de maan ik schrijf de sluwste verzen mijn pijlen schieten altijd raak alleen voor jou heb ik geen woorden dat is mijn zwakke punt. Ja het kan verkeren!…

Ik houd van mezelf. Ik heb altijd aan mijn ziel, zonder roepnaam of lichaam de trouw beleden. Het was, is en zal zijn: een loflied op mijn expressie, totaal. Totalitair zal men alleen nog praten en napraten. Het zijn de hiaten der mens. Ik bezit nu, momenteel een heel scherpe ooglens!…

op het hoogste duin staat een man de voeten in het zand geplant tot aan de schuimkragen rollen zijn woorden als verse vis uit oude kranten ik ben een eilander, ik ben zeewier en watertander een worm uit deze aardkloot maar nooit, nooit, nooit een stadsidioot…

ontmasker de nacht zie zijn ware gezicht stoot de onheilsgodin van haar voetstuk ontmantel het duister van diep en donker verdriet ontneem de zon haar zwarte kleur tussen de bomen lost de mist op de ontreddering voor even voorbij…

In de schaduw van mijn gedicht drink ik wijn het is herfst de woorden vallen. Ik zing: ‘Oh, was er in mijn vaderland maar zulk een schaduw.…

Geluk is terecht. Het was zoek en je kon het niet vinden. Na een ijstijd van striemende regen treedt lente tevoorschijn: helder en dwingend. Indringend blauw vernauwt zich tot stilte. Liefde ontluikt niet, maar toont zich, een tuin komt in bloei. Kale takken worden loodzware bloesems, de meidoorn gaat geuren. Op een leizachte zondag in mei…

de vaas schampt tegen de muur alleen scherven blijven over verwonderd staart ze naar die doorzichtige stille verscheidenheid ze raapt de stukken op bekijkt ze een voor een op het gebroken glas weerkaatst het licht duim wijsvinger scherven kleuren langzaam rood…

wij schuurden de piek een weinig voorzichtig alvorens wij ons voortvluchtig voortbewogen waar we liepen de voetangels en het werd ons zelfs niet zwaar te moede, plaag en pijn om het even drukten hun stempel stevig, het voorwerk was sluitend geen fastfood gedachte met zout zouden ze komen prikkelen, wederom hoge ogen ware onze kramplach niet…

Gelukkig zijn is een soort verslaving van het dal naar heel hoog altijd méér en méér in onze beschaving stilte is van belang, niet een gespannen boog talenten waarmaken op ieder gebied onze graaicultuur of soms niet uit de zakken van anderen ach, de moderne mens moet meanderen hechting wordt nu een probleem hun buitenkant toont dat extreem…

Dat ik het, met mijn leven tot hier heb gehaald is bijna ongeloofwaardig toch ben ik met mijn eigen geloof trouw aan mezelf, mijn ziel en lichaam gebleven.…

Mag ik mijn eigen woorden tikken ik weet ik ben geen dichter Maar mag ik zeggen wat mij raakt dat door de jaren dit mij maakt Een rijk en ervaren mens Nietig in deze wereld Maar wel over mijn gevoelens de baas…

Ik kan er ook niks aan doen wie of wat ik ben geworden of zal zijn is de enige waarheid in hoofd, hart en ziel die ik ken en waarvoor ik alle dagen met mijn energie voor viel.…

De dag verborgen in weemoed en soms tranen die glinsteren in de zon. Een gloed van binnen en gemengde gevoelens als stug leer op zacht linnen. De tijd zoekt een weg voor mij, maar onbekend is iedere plek waar ik vertoef. En alle dagen hebben zo hun verhaal. Met een ritme als de golven van de Oceaan. Een eindeloos zoeken is het in ons bestaan…

Ik denk veel en breed aan de mensen om me heen en de wensen die ik heb met hen en vraag mezelf af wie weet wie ik ben en hoe ik mezelf ken.…

Ik ben iemand die het leven heel erg liefheeft en de mensen om me heen; zo erg zelfs, dat mijn eigen leven net even niet belangrijk scheen.…

Om in dromen te dwalen moet je innerlijk rijp zijn zoals het authentieke knaagdier in verte van jouw landschap waar molshopen op bergen lijken een schilderij zou je kunnen zijn met verwilderde vergezichten voor een pastelkleurig konijn onder mijn hoed van eeuwigheid terwijl de regen het woord zoekt vliegen er dromen naar herfstkraaien…

Al één jaar leef ik zonder jou, met jou. Al twee jaren beleefde ik avonturen en mijn dromen, zonder jouw aanwezigheid. Alle dagen gingen aan mijn voorbij de seizoenen, het weder. Er waren dagen dat eufemisme diep borrelde van onder naar boven. Maar door dat alles, wat leeg leek en niet de moeite waard... rijpte in mij een vrucht die haar kiem…

Onrust vind ik alleen daar waar rust ontbreekt... steekt dan de pijn in mijn borst, hoofd en geest niet zo klein, maar doet me meer zeer dan simpel verdriet. Onrust in de ziel is, waar ik viel. Daar waar rust is tenslotte koester ik wat klopt, rust geeft niks mis mee is maar juist vrij en positief in me leeft.…

Dat het niet aanklinkt maar er is, als regen, waaiend over de toetsen die tegen je spreken. Lichte hagel, scherp als nagels, klinkt er nu en dan in mee. Geduld, als je op snelheid komt, een hoger ritme dat het hart kalmeert en alles - bomen groeien door het raam, de glasgordijnen ademen als een dier - wordt daarin opgenomen: je…

Waarom weet ik niet. Ik weet alleen dat ik het deed. De woorden, gedachten en gevoel, richting, verandering. Een behoefte tot omwenteling die al lang leeft in mijn ziel. Waarom? Ik leerde, waardeerde en besef de kracht van het woord. Blijkbaar was het belangrijk wat ik deed. Ik zal leren hoe voornaam het willen transformeren zal zijn…

Het was in de stilte dat ik zag en bezag, las ook. Het is in de stilte dat elk mensenkind voorbij trok. Ik was verbonden. Verbonden met iedere mensenziel. Het was in de stilte dat al de dingen, die vroeger waren verdwenen en verbleekten. In een diepe stilte kwam ik thuis, ook al was ik in aardse begrippen jong. Ik voelde me ergens oud,…

Toch weer de kroeg, dat donker hol. Die drang naar kolkend vrouwenbloed. Je hangt over een houten klaagbank waarin je slechts de dwaas ontmoet. Je giet iets weg en pist iets uit. Je luistert naar de achterklap. Er fluisteren wat meisjes naar de dode puntjes van je haar. Je zal wel nooit meer nuchter zijn. Je houdt jezelf gedeisd…

Woorden dansen als vreemde metaforen wiegen ze eenzaam stilte onder avondregen ritme zoekend in waarde wegen zonnige beelden van verzonnen vakanties in jouw tedere brieven kraanvogels op het witte zand de dalende zon boven blonde stranden uitgestrekte vlaktes van vlekkeloze beeldspraak naar hopeloos naakte wonden en toch hoop…