Alle inzendingen over kinderen

Jouw lieve lach ik zie al lamplichten dansen er valt een doodshaar om ons heen één koprol nog laat me begaan drinkhoorns, kandelaars alles is niets en kijkt mij aan een koprol nog laat mij begaan daar ronkt het steundier in de nacht met zo af en toe een basstem in de lucht palen flisten door de ruimte ongewild tel ik de flitsen van…

Wanneer de klok weer heeft geslagen Duurt het niet erg lang meer Mijn moeder zal een poging wagen Ze probeert het elke dag weer Uiteindelijk trek ik aan het kortste end Ik leg me erbij neer Vandaag ben ik genoeg verwend Probeer ik het toch gewoon morgen weer Mijn hemd gaat over mijn hoofd Ik mag nog even in bad Dat had ze me beloofd Ik…

Ze is prinsesje van de straat met liefgeschreven blauwe ogen die verzweven op haar pasjes die ze danst -steeds uit de maat op brekebeentjes die te klein nog zijn maar steeds weer opgetogen me vertellen dat ze met een huppel door het leven gaat Toe -draai maar rond nog zeven rondjes en vertel het ongewone met je springerige beentjes van…

een huiveringwekkende serie van kinderen in streeppakken in uniforme onwezenlijkheid zijn alle emoties verstard dan opeens dat ene meisje met haar witte hoofddoek een ontluikende bloem pijnlijk mooi in smart straks verbrand als vuil of ze ooit gelukkig was droomde ze van haar prins nooit zullen we ’t weten meisje met je bange ogen…

En ineens zijn ze dan zo groot Dat ze je niet meer nodig hebben Hun eigen leven gaan leiden Niet meer thuis met het eten Niet meer zitten op de bank Vertellen van de schooldag Niet meer mopperen op broers Die er óók niets aan konden doen Want ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen…

Een kind dat speelt, een kind dat lacht en buitelt door de sneeuw. Even later klinkt gehuil en klagelijk geschreeuw. Intens beleeft het kind het spel, vol vreugde en plezier totdat een val een einde maakt aan het kinderlijk vertier. Zie, papa troost en veegt de tranen liefdevol, van haar gezicht. Ik kijk en luister naar dat kleine wicht…

zo, was jij toen met veel licht omgeven weliswaar uitziend naar opzij maar fier staande, door liefde voortgedreven als eerste onder de gelijken werd jij de grond onder onze voeten jij stond voor "hoop" om vooruit te kijken…

voor neel zonlicht vloeit in amsterdam over de rivierenbuurt tussen uitgelaten kinderen streelt de schoolmuur de letters van haar dagboek in kleuren van wolkenluchten waar anne zo graag naar keek trouwens ook niet anders kon zij verdween voorgoed met de ziel van merwedeplein en jekerstraat een trage dodelijke stroom op deze dinsdag…

In haar mandje korstjes brood opwinding kleurt haar wangen rood, oogjes glansen van driftige spoed, klamme handjes in haar bonte schoot vertaalt de sterretjes in haar regenboog. De zon komt haar tegemoet, naar het park in ijver onbevangen, een dagelijks feest, de dag verloren, als ze daar niet is geweest zilveren kringen in de vijver, kinnetje…

Ik droomde van u vannacht dat toen u er nog was, het kind zo klein, dat naar u keek uw bescherming en vertrouwen zocht. Het was helaas het tegendeel... Geen arm of hand die mij beschutte geen schouder om te rusten maar wel de slaande deur, uw scherpe stem. Wat bleef is het verdriet om 't gemis van uw genegenheid , de kille sfeer. De ontkenning…

Een porseleinen hoofdje en oortjes piepklein blauwe oogjes, horen die kleur ook te zijn een nekje kort en gerimpeld wat op het rompje staat een lijfje waar vanaf te lezen staat: Ik ben een meisje! Armpjes graaien in het rond onzeker en onbewust vingertjes allemaal compleet van pink naar duim dus. de polsjes ragfijn een klein dametje zo licht…

Mijn zoon werd oom zijn vrouw werd tante hun kind werd neef mijn dochter werd moeder haar dochter werd zus haar man werd vader mijn man werd opa mijn dochter werd moeder haar moeder werd oma en zo is de cirkel weer rond dus,want mijn dochter is moeder!…

Kritisch zou ze ook geweest zijn als het niet was mislukt met gelukkige ouders, een vader die moeder zoent als hij thuiskomt of weggaat. Maar nu dubbel en feller want bedrogen is ze, verraden door wie geluk hadden beloofd, heel vroeger toen ze was visje in vruchtwater mazelenbaby huilen in de nacht. "stil maar schat wij zijn…

een stralenbundel valt herricht in babyogen waar een blad zich heeft bewogen naar het licht kijkers volgen het intieme spel in millimeters per seconde waarin levenswarmte kerend wordt hervonden en gereflecteerd het snuitje straalt herkenning van liefde voor de zon wat niet is aangeleerd put rechtstreeks uit de bron…

Nienke “Zeg maar in de telefoon: Nienke al wakker, tegen oma.” Resoluut schudt ze nee. Even later neemt ze de hoorn drukt links en rechts een toets in. “Allo oma. Nienke wakker. Pop ook.” Hoorn schots en scheef neer. Antwoord hoeft niet. Bijna twee is ze.…

luchtige dag vol van blauwe weemoed zachtkens glijdt zij daar zonder dat ze hem ziet blauwe waanzin zomer vol witte hoop glans maar raak, zon blonde haren onder de essen laat zij gras vliegen de witte handekes vol van lente lichtblauwe dag een oude man in waanzin zijn dag met haar zonder dat ze hem ziet de blauwe oogjes vol…

Zo wandelend langs de weide, pak jij mijn hand en zeg komaan, ik volg je naar waar jij heen wilt gaan, en voel me blij zo met ons beide. Jij voert de paarden met wat brood, je rent, valt en huilt heel even, dan loop je door om meer te geven, alleen je knie is nog wat rood. Zo zal het ook in het leven gaan, jij zal het leven leren met vallen…

Een kindeke is geboren Een sterrenkind zo mooi Het gaf terug wat wij verloren Door veel verdriet van aards allooi. Je kijkt het aan en het borrelt van binnen Een stukje vreugde komt omhoog Je zou een liedje willen zingen Je ogen houden het niet droog Je voelt je een vulkaan van liefde Dat heeft dit kindeke gedaan Het was de mensheid…

Steun en hulp geven, er altijd voor je zijn. Spanning in de metro, ruis op de lijn. Ruggen tegen elkaar, geen gepraat. Hoofden afgewend, toch volg ik jouw gelaat. De ondergrondse spiegel toont jouw bezorgde blik. Onzekerheid, nerveus, jij boos en stil ben ik. Jouw mooie plaatje lost snel op, nieuw daglicht dient zich aan. Ik zit hier aan jouw…

Je blonde haren in de wind Spelend zonder zorgen Geniet maar van je spel mijn kind Denk nog niet aan morgen Eens zal je op eigen benen staan Het ouderlijk huis verlaten Toch zal ik je laten gaan Stil berustend en gelaten Vaak denk ik terug aan dat moment En rust je hoofdje op mijn schouder Het voelt vertrouwd en heel gewend Dan ben ik even…

ik frommel je in gedachten terug hoor sneeuwvlokken nog hikken en proesten, net boven het gras en hoe het landschap kinderstemmen ving, hoog in het ontmoeten van vogels jouw kerstboom die het licht bewoog naar een witte zielloze kamer weet je nog rode ridders en kastelen, alle piraten op het dek het getikketak van tweeëntwintig…

Ik zie, en droom op het ritme van je lach aanschouw, en erken de weemoed van je klanken versta, en vertrouw op de wijsheid in je ogen verblijf, onbewust bekwaam ------------------------ Welkom Mara, 28 november 2008…

Waar ik kon, heb ik jullie gegeven, liefde aandacht, heel mijn leven, nu ik ouder ben, zie ik, het was mijn streven, dat jullie zelfstandig zijn en bedreven. Van mijn kinderen, het is mijn pracht, wordt geen dankbaarheid verwacht, maar de rente, van liefde en zorgen, hoop ik, wordt niet bezeerd, maar in hartelijkheid uitgekeerd.…

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

Op de frêle schouders draagt ze een ransel met de elementen, de wind, de regen, en haar fantasie, die de vragen van dit kind laat wegen, op het gezicht de zon, haar niet verblind, die haar en de verlichte paden in passtele kleuren tint, het haar als vers geschoren hooi doet geuren, verstuiven stappen zich in zand, waarna seizoenen…

Je bent nog zo klein je kunt je niet verweren Een snauw en een grauw moet je elke dag trotseren Nooit een aai over je bol of een vriendelijk woord Jij krijgt een pak slaag je denkt dat dit hoort Je zit onder blauwe plekken niemand die het ziet Je huilt zonder tranen stikkend in golven van verdriet Opgedragen aan alle kinderen die mishandeld…

Vergeet nooit lieve dochter De deur blijft openstaan Ook als je groot bent geworden Het huis bent uitgegaan Wees daarom als een duifje Onthoud de weg naar huis Voor jou kind dat beloof ik Vind je ons altijd thuis…

de vader hield zich verborgen in tranen vocht hij onder de zon nee, zijn kind kon beter spelen met een palmblad en stenen waarin het mooie vormen zag zoals vissen en paradijsvogels dansende vlinders lokten speels de handjes, vluchtigheid haperde de voetjes, ontelbare verschrijvingen de oogjes, vader op het netvlies…

Hurkend in de tuin valt zijn oog op een tulpje. Zacht vouwt hij het open, kijkt aandachtig, legt er zijn oortje bovenop en luistert…. Voorzichtig staat hij op, loopt stil het tuinpad af. Drie peuters lopen geruisloos het tuinpad op, hurken voor het tulpje, het vingertje, eerst voor zijn mondje wijst nu het tulpje in,…

Ik hoor de zee in jouw hart. Het is zo stil maar toch zo luid. Het spettert en spattert in jouw ogen van geluk. Het stroomt in jouw buurt. Ik hou zoveel van jou, Zee! Er zwemmen wel duizend vissen in. Ze zijn allemaal lief voor elkaar. Het water is zo helder.…