Netgedichten

netgedicht (nr. 24.713):

Zandruïnes

Steeds opnieuw bracht
de vloed de golven
omhoog tot ze de
zandkastelen bereikten
van de kinderen, die
joelden toen het water
ze uit hun kuilen spoelde
en over hun slotgracht
sloeg. De ogen nat, de
haren droog, verruilden
ze het tij te vroeg, voor
wat eerst op een zandpaleis
leek en afgedreven was in een
afnemende jeugd, gedacht
daarop luchtkastelen te
bouwen, streek de tol op,
vergat hiernaar te streven,
om op de ruïnes te rouwen,
waren we maar in die
deugd gebleven.