Alle inzendingen over vrijheid

wat zou ik als mens voor dier willen zijn zeker als alles en de anderen zo vaak veranderen misschien wel een vogeltje stil op een hoed in een galerij een koolmees op de uitkijk die fluitend gedachten leest klinkt goed…

Dagen ken ik zoals ik dag ben en hallo en jij hoi in de gang buiten verwaaid soms als eens in een even en op de fiets is dat weer anders.…

lichte schreden passen traag vele treden herfstig Praag stenen zerken oud papier meesterwerken Pilzner bier stromend water Karelsbrug straattheater heuvelrug schrijversstad barok muziek bakermat melancholiek vervlogen dromen strijdtoneel thuisgekomen zacht fluweel…

De stemmen in't woud weergalmen en laten cirkels in het meer van Majesteus Goud een vingerwijzing van de oude Koning zou wonderen doen maar maant slechts het hemels rood tot een Lichte boog inslaat op het galmen plein waar het Kind van Recht en Vrede werd vermoord memorerend, het stemmenwoud in een taal waar hemel en…

door het venster van mijn ogen glijdt een zwaluw door de lucht heerlijk zwevend op haar vleugels waar de wind naar adem zucht waar een blauw geverfde hemel met een zon die warmte straalt in een wolkenloos beloven al mijn hoop naar boven haalt het leven geurt naar vers verlangen naar het kennen van een zin naar het stoppen met…

Was ik maar een vogel, wild en vrij Helaas ben ik een mens, opgesloten in de Leij Was ik maar een vogel, dan vloog ik waarheen ik maar wil Maar ik zit opgesloten, het is eenzaam en stil Was ik maar een vogel dan had ik nooit zorgen Dan was er geen verschil tussen vandaag en morgen Was ik maar een vogel dan had ik geen last van oorlog en verdriet…

breek je muren af en kom naar buiten samen naar het park de geur van pas gesneden gras heb je weleens nagedacht ongeacht over het land van wijnen en olijven waar mensen in de open lucht de liefde bedrijven geef je over aan je vrije leven kijk eens naar je medemens een blijk van ongedwongen leefbaarheid heb je weleens nagedacht ongeacht…

pijnlijk moment wat gaat er door je hoofd ik kan alleen maar aan je denken je onverschrokkenheid leidt me ik voel duizend armen die langzaam mijn geest opwarmen je komt dichterbij waar ligt je grens kan ik hem verlengen ik hunker naar je zuiverheid je lichaam intrigeert me als ik mijn hart de lucht in gooi wat ben je mooi zal ik iets…

hij heeft er moeite mee zijn eerste moord het woord alleen al heeft hem totaal ontspoord in de krant galant ligt hij in zijn cel alleen ineengekrompen bij de vraag moet dit nou echt vandaag? voor het tribunaal maakte hij zowaar gewag van een voorspelling lang geleden en veel geleden ook dat zweerde hij effenaf aangedaan levenslang…

als potpourri in glazen schaal in veelvoud kleurig dwarrelt weerspiegel ik daarin de langverwachte vrijheid van een hoogbejaarde dame die voor de hemelpoort staat te wachten totdat ze toegelaten wordt in het rijk der zielen…

alle verhalen hier mogelijk, ten spijt is het twee voor twaalf misschien drie voor vier? geluld wordt er toch wel is het ei eindelijk kwijt lossen woorden op staat er niets meer op papier internetnietgedicht afgewezen wie ben ik dan dat ik mij tot u verplicht? ik lig graag dwars…

Ik ben handelsreiziger in gedachten die ik samenpers tot een caleidoscopisch beeld ik weef mijn eigen wereld met geleende fragmenten tot een geheel geen bol, o nee, geen plat vlak ongrijpbaar hangt het tussen weidse verten en lage trage wolken zomaar ergens binnen handbereik uit de diepste troggen van de wereldzeeën vis ik kleurige…

als ik kwaad ben laat ik mij gaan neem ik geen blad voor de mond laat ik u weten waar ik voor sta als ik kwaad ben bent u mijn grens…

ik zag je gezicht in de morgen, je voelde verward en verdrietig. wie heeft jou niet begrepen je liefde voor hen besmeurt? te veel van je zelf gegeven? je momenten van geluk bewaart in je hoofd om te overleven? is dat de bedoeling van jouw existentie? je bent zo mooi en zegt wijsheid is: denken en voelen samen! waar ga je dan naar…

ik ben een heiden zegt men in gelovige kringen ik nam slechts afstand mijn kat krabt aan de deur naar het avontuur van de gang moet ik haar tegenhouden? als openheid dichten inhoudt dan haak ik af…

Met de kruiwagen in de achteruit de berg op, de heuvel af, de sloot in geschiedenis schrijven op het dashboard gedachten knijpen, vleugels rijpen in het late zonlicht, er ligt nog zoveel te wachten op een buiging in het natte gras toverbloemen hangen te buiten naast de witte kippen dansen spruiten wegmaaiers, eierdopjes, regenwater, stop.…

In door schaduw verduisterde gedachten volg je ondergronds op afstand jezelf wegglijdend in zo’n fenomeen van tweeslachtigheid: meegaan of vechten voor allebei te moe doe je niets laat de keuze maken…

ik heb je tot wachter gemaakt in mijn verbeelding net als het beloofde woord laat ik het ongeschreven om dan te dromen in het meervoud je vormen zwijgend toe te dichten en dan als vlinder – vrij in alle vergezichten…

morgen is het weer zover bij wie in den Nederlanden gaat geen lichtje branden bij de derde van October van het dappere bestuur der stad standvastig op haar zware pad in aangezicht van honger en de pest massale sterfte en valse glippers die de vuige spanjolen berichtten dat Leiden stond op zwichten Valdez briefde als belegeraar wees zeker…

ik ben alleen zo zonderling alleen en al hoor ik liederen als stemmen om mij heen dan nog ben ik alleen gescheiden rapen wij de repen duister die ons nog verbinden en onze boeg die mee deinst op het tij zal de waarheid in de fonkel vinden er is geen heil in onze dronk wat hunkert naar het lot want zowaar ik voer en zonk is deze vers…

hij had het veld geruimd met diefstal zijn sporen gewist geen haar of pluim gelaten dat nog aan hem kon herinneren want hij wenste haar vrij van gevoelens als schuld of anders de twijfel die hem had belaagd nog maanden na zijn vertrek het onderhuids gevraag of wel of niet of wat dan ook hij wist waaraan hij was begonnen hij moest er niets…

Een zonnestraal piept door het gordijn Verbant kordaat de maneschijn Leven ontwaakt in ochtendsluimering En verdrijft de nachtelijke schemering Bladeren zuchtend onder ochtenddauw Verlangend naar het hemelsblauw Stilte wordt verruild voor prachtige duetten Die de vogels samen proberen neer te zetten De dag reikt zich aan, nog mijmerend in…

je was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je…

Je kunt niet beter weten; -het water is reeds gestegen- blank staan op je bank, terwijl rood de horizon kleurt. Parels zijn duister en gevaarlijk ik zie er niets in diamanten tekenen rijkdom -maar wat moet je met stukjes glas?- Het zijn andere tijden -nu is het 2006- nooit meer het zondagspak over een jaar of tien.…

De strijd om waar doe je goed aan, een schuldgevoel dat je bekruipt, minpunt in het bestaan, het is alsof je in conflicten verzuipt. Al sluit je de ogen voor het leed, en gaat het je niet aan, klinkt luid een kreet, hier ver vandaan. Kun je het aan, of is het niet te behappen, Koel, neutraal of met een traan, er valt niet aan te ontsnappen. Bestookt…

De avond valt in romantiek verliefdheid tijdens nachtmuziek ze schenkt zichzelf een rode wijn zijn zoen voelt zachter dan satijn een climax en dan slapen gaan om `s morgens samen op te staan ze ruikt de ongepoetste lucht van drank en trek terwijl hij zucht zijn kussen smaken naar het gelag waar zij hem voor de eerste keer zag teruggeworpen…

Een vreemdeling, dat is hij, zeker Ik had hem niet verwacht Hij is als mijn laken, zijdezacht Dronk de laatste druppel uit mijn beker Gooide, ijskoud, zijn eigen glazen in En vond bij mij een nieuw begin.…

Niet wegen op de ander, niet op gedachten, wensen, dromen; er zijn totaal en vrij voor de ander als de bladeren van de bomen die komen en gaan, die vruchtbaar zijn ongeweten; genade heten voor wie je weg kruist zonder te bezitten.…

Foto van een gezicht dat men straks in het openbaar niet herkent waaraan voorbijgelopen wordt Op de markt waait het doek van een kraam op zonder reden de marktman kijkt bevreesd maakt een gebaar en haalt omhoogkijkend zijn schouders op Geloof is een mooie zaak en afstand een lijn tussen twee punten…

één woord splijt zoveel, men beste en geen woord splijt de rest zo laat de ziel zich tanen als een wijn der oude dagen oneven op haar best zo blijkt telkens alles weer alles en niets blijft het Kalistische niets maar jij mijn nobele onbekende maakt van elke dag weer iets…