Alle inzendingen over natuur

De mensheid denkt meester te zijn. Meester boven de natuur. Dieren die eetbaar zijn vangen we. Dieren die we kunnen houden, misbruiken we als vee. We kappen regenwouden. Dieren die aaibaar zijn knechten we. Die mogen ons gezelschap houden. Dieren die het beter doen dan wij, ervaren we als ongedierte. Superplanten noemen we onkruid. Superplanten…

Merels trokken van de bossen naar de steden. In parken en in onze tuinen wilden ze leven. Daar waar mensen veilig wonen. Dicht leefden we met elkaar. Wanneer merels prachtig zingen schreeuwen ze van onze daken. Houd afstand. Respecteer elkaar. Het mocht niet baten. Het Usutuvirus sprak. Usutu is een roepende in de woestijn. Merels verdwenen…

Een straffe voorjaarsbries suist om mijn oren, en Bodo’s natte neus wijst in de wind waarin hij altijd iets te snuffen vindt. Bij thuiskomst zijn we moe, maar ook herboren. Een bak met brokken en de koffie aan ... zomaar een zaterdag uit mijn bestaan.…

weinig zo moeilijk als lezen in de tuin de vogels zingen kwetteren schetteren de vlinders fladderen de mieren kruipen her en der uit de voegen een slak heeft een wereldreis voor de boeg en wat er op de bladzijde stond die ik net omsloeg ben ik al weer vergeten de natuur heeft dit op zijn geweten ik leg het boek maar neer en ben de…

O dat voorjaar: het is wakker worden je ogen uitwrijven het gordijn openen de laatste slaap verdrijven de zon zien glimlachen en hopen en dan zeker weten het wordt een stralende dag het leven overrompelt met een gulle lach de oer energie pleegt natuurlijk overal z’n te verwachten overval knoppen barsten open zet m’n deur op wagenwijd…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…

Als ik denk aan de platanen bij het strand, voel ik ook een soort weemoed in mij stijgen, denk verstild aan de pluimen riet als observant aan de wiegende essentakken die nu stil zwijgen. Ik denk aan de indringende geuren uit de lucht na een dag voorjaarsregen gevolgd door de zon, aan de bramen straks in september in vogelvlucht die geuren als…

Katjes zilverglanzend in de zon tegen ’t hemelsblauw en ook madeliefjes komen nu al ras in het verse gras vele zeilende witte wolken volgen dan ook al gauw al zijn ook de hyacinten en narcissen er nog maar pas. Geen gril van april kan straks de natuur weerhouden zolang maart en de kringloop der seizoenen bestaat nu we thans al zien hoe ook…

De dag lijkt gevuld met regen te verlopen, het blijft somber. Je kunt je gevoelens en gedachten laten gaan. Je houdt hoop op wat licht, ook al is het heel donker. Regendruppels lopen langs je heen of je hebt het geluk dat je een paraplu in de hand houdt. De wind houdt nog steeds aan. De regen, zal de natuur laten groeien.…

met uitgestrekte arm nodig mij de zon op een lenteavond tot niets te doen zitten en genieten mag kan en zal ik van het allerbeste wat de natuur brengt zitten in mijn stoel strijkt brom zoemend zwart geel gestreept een hommel neer een vlinder fladdert boven een violenkrans in het struikgewas zingen vogels luid wat is het mooi…

nog is de tijd niet opgeschud als een kudde kamelen stof opwerpend het rit aanneemt een plaatje is de uitloop in het hitte zinderend puin dat zich al bijna begraven weet donkere ogen in een gebronsd gezicht beschouwen deze vitaliteit in evenwicht met de saaie toeristen rit woorden dragen nooit venijn als gebaren al voldoende…

Iedere dag wordt de wereld groter groter dan waar we ons bevinden we samen gaan leven , wandelen wij als individuen af en aan converseren met beminden. Groter worden ook de mooie intense gedachten de groene prachten om ons heen op en in het land de betovering waar je strandt met die gedachten van bomen en alles op de grond naast wolkenprachten…

de zon schijnt door de ramen voorspelt al de mooiste namen zoals Merel en Margriet de kou is nu verdwenen geen last meer van wintertenen ik huppel weer en geniet de lucht is aan het warmen en bijna met blote armen omhels ik de eerste spriet de lijster zal straks zingen de lente staat al te springen er is toch geen mooier…

Overweldigd als de archeoloog bij het aanschouwen van de kleurenpracht van Luxor's koningsgraf van Toet-Ank-Amon, farao met masker in de sarcofaag die hem in een der kamers wacht Zo was ik overdonderd en verwonderd bij het zien van het wonder van de regen- boog gelijke meren in mineralenrijke bodem van de dunne aardkorst een veelkleurig…

Gelijk gekromde reumatische vingers Grijpen de verzilverde berkentakken naar de oostenwind Niet om hem te doen hinderen op zijn lange reis Maar om de verhalen vast te houden die hij langs hen heen blaast Mythen die door volkeren zijn verteld Zijn aan de gierende wind meegegeven Om ze weg te voeren over onherbergzame vlaktes En opspattende…

de oceaan waarover stormen razen maakt infrasone geluiden die wij niet kunnen horen de zeeman tuurt omhoog staart naar de wolken hij heeft oor voor de bulderende orkaan het zijn de vogels alleen die de stem van het water verstaan en vóór de storm landwaarts keren…

je kristallen lichten warm op in hun gebroken stralen uit de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende…

al spinnend heb jij je weer laten zien op illustere plaatsen als schim of waaiend doek maar zeker nooit herkenbaar alleen als het echt moet een vage dwarreling die de ooghoek voor even vulde bij nader inzien alles weer snel verhulde zonder dat er vingers op werden gelegd je raasde vol geluid voorbij in tumultueus passeren…

De zon is opgekomen. De wilg, nog zonder blad, wordt in het licht gevat en laat zijn takken stromen. Traag breekt de middag aan. Heeft iemand zoveel uren met naar een wilg te turen ooit vruchteloos verdaan? De lucht trekt rose dicht. Niets valt nog te verlangen dan dat de wilg zal vangen de laatste schilfers licht. ----------------…

Veel kleine handen schrapen, in de rokjes Vers uit de lucht, sneeuw op een grote schaal. Dan gaan ze er mee naar binnen in de zaal…. De lerares kneedt al de starrevlokjes Met poeier uit verbrijzeld grijze brokjes Tot grote ballen, stapelt ze in de schaal Doet over 't gele doosje haal bij haal En houdt dan aan de sneeuw de ontstoken stokjes…

als seizoenen veranderen van winterzilver wit naar lentemint het jaarsveld verschiet van kleur van zomers goud onder hemels blauw in de schakering van de herfstbont regenboog steeds weer jaargetij na jaargetij kleurt zich er dwars doorheen als vivaldi’s eerste tonen vier jaargetijden lang zijn gekwinkeleer het gesprek ontwapend gemeend…

vaar naar Socotra als je snakt naar schaduw en drakenbloed wilt oogsten vergaap je aan reuzen getooid met dichte brede kronen in het drakenbloedbomenbos staar ademloos naar het ontzagwekkende terwijl de klei onder je schoenen kleeft lange puntige bladeren plukken neveldruppels als de oceaanmist over Socotraanse toppen jaagt…

warm was de aarde die zwart rulde toen jij de potten vulde met lentegevoel je lach omhulde scheutig de eerste groene krullen in het al spruitend gewas je kende hun kleuren rook bijna de geuren in het planten van de blauwe druif zo waren de jaren maar dit keer zal het anders zijn met de pijn van een nieuwe geboorte…

De ochtend voelt als een prachtig vergezicht nu oplichtende eerste zonnestralen gloeien thans alles in elkaar gaat vervloeien als licht het Binnenmaaswater en riet mij intens boeien. Waar vogels hun verentooi opnieuw verzorgen het opstaan van het gloren herboren vieren, zich niet druk maken over de dag van morgen met hun aanwezigheid het landschap…

Kent u ze hebt u ze weleens gezien? die mieze muizerige kleine vogeltjes die je bijna niet ziet je ziet ze plots maar net niet onder struiken of achter boomstammen wegkruipen zich verschuilend ze houden zich verborgen om niet te zijn wat ze zijn en toch toch zijn ze die onooglijk kleine vogeltjes de koninkjes van dit jaargetij…

De mist, onzeker, dan grauw, dan bleker hangt om ons heen. De schim van stranden, van lage landen, verzonk, verdween. Wij turen, turen door eenzame uren en dan, een wijl, - als vanuit dromen tot ons gekomen, - verschijnt een zeil. Wij zien, - een rimpel in 't licht, - de wimpel hoog in de mist voorbij ons drijven. Daaronder blijven…

zij voelde in stenen haar eigen genen uit een eerder bestaan zag landschappen in het terloopse gaan onder vluchten vol kleurrijke luchten in de warmte van thuis was er het ceremonieel groeten in eindeloos ontmoeten waarin samen ervaren waarheen de stroom van de tijd ons toen heeft geleid in tal van talen verstond babel al onze…

in iedere waarheid schuilt een onbedoelde leugen in elke leugen zit wel iets waars elke blik kent z’n verhaal in blauwe ogen liggen oneindige open zeeën verscholen in zwarte de mysteries en de onbeantwoorde vragen die zichtbaar ronddolen vergezeld door een geplaagd geheugen? herken de wolk die regen verhult tel de rust die tussen donder…

Nu de stormen een naam hebben, hebben de weergoden wat mij betreft ook kinderen Moeder natuur roept uit het raam haar kind, haar zeer stevige dochter “Ciara, kom maar binnen, eten je hebt lang genoeg buiten gestormd” Ciara, stormt de trap op rolt op de tafel af en vreet zich vol Ciara was buiten behoorlijk aan d’r trekken gekomen…

Het prachtige gebouw leek wel in vuur en vlam te staan. Gelukkig was dat niet zo, de zon weerkaatste heel mooi. Zo kan de natuur je zeker blijven verrassen. De zon straalt liefde uit, zo werd het hele gebouw ook nog eens mooi in een natuurlijk licht gezet.…