Alle inzendingen over natuur

Zondag 22 september 2019, strand, Julianadorp aan zee de laatste resten van de zon zullen hier schijnen vandaag daarna zal wolkenweer aanbreken, waarvan sommige openbreken met regen, hagel omfloerst met bliksem en donderknallen op een duinpan gezeten in de luwte van de windrichting geniet ik van de bijna middellandse-zee-blauw ogende zee…

De grot ingelokt door krullend haar weerspiegeld op het plafond achter de ingang, hoop ik een wonder te ontdekken niet gelovend in een boze betovering die mij verkracht op een kille oesterbank rillend lig ik op het spijkerbed dat mijn huid openhaalt terwijl ik de mantra herhaal Het is niet echt, de messen die bijna vallen, de horror…

De Cartierheide pronkt met tinten van paars en groen onder het diepblauw. Op de duinkam grazen de witte koeien onverstoorbaar, onverschillig voor onze bewondering.…

jij ving druppels met je hand liet ze stromen in een plas langs de rand van de weg in groeiende kringen dreef je gezicht op het water dat wonderlijk golfde in cirkels steeds later je lachte ondeugend spatte bewust de rust van reflectie stuk in de chaos van regen kwamen we jou niet meer tegen…

Een mooie ochtend met een laagje mist. De zon komt op met haar prachtige licht. Stil is het rustig weer. De zon, een prachtige schepping, dat mogen we zeker koesteren. De ochtend geeft glans. Als mens mag je verder gaan in de dag die voor je ligt. Foto Dick Voogd…

Dagen met dekens grijs geschilderd, het pallet met bakkebaarden in gebroken wit gestemd de zon hangt aan en in de touwen van het balkon te vroeg uitgerold te reiken tot over de horizon een wolkje adem verwoordt een levende aanwezigheid maakt het vormloze zichtbaar in een eigen tint, stil verbonden raakt in de compleetheid van een kind wat…

Want dat vooral is de reden van mijn bestaan; de broze band van het verleden met het heden. Een droom die niet ziet op het dagelijkse verdriet. om het langzame menselijke vergaan, dat slechts met waanzin kan worden bestreden. Een rietstengel die wacht in de wind; meebuigend met het ruisen een nieuw evenwicht vindt. Die het huilen van…

Zonsopkomst, wat was je weer prachtig het is soms niet te beschrijven, hoe mooi je bent. Het is verbazingwekkend, hoe veel vreugde je kan geven. De liefde die je bezorgt is waanzinnig en dat moeten we waarderen. Jouw felle kleuren in de vroege morgen zijn wonderlijk en niet te versmaden. Zonsopkomst, geeft ons een waarlijk…

Een bijenkoningin heeft een kort leven. Zij produceert duizenden eieren per jaar. Zo houdt zij de kolonie in het leven. De werksters zorgen voor haar. De mannelijke darren en de vrouwelijke werksters zijn haar onderdanen de twee jaar dat zij leeft. Als in het voorjaar de oude werksters sterven staat er een nieuwe lichting klaar die haar…

Vanmorgen vroeg was ik op het strand. Regen, veel wind en de golven kwamen redelijk hoog. Het blijft fantastisch om er te vertoeven. De vrijheid die er is, zo mooi. Je wordt er gewoon een ander mens van. De zee, ze brengt vele voordelen met zich mee. Foto Dick Voogd…

Bij het vroege ochtendlicht krijgt elke dag zijn nieuwe gezicht. Ik kijk wat om mij heen en fluit de vogels weg onder hun steen. Wat kan de ochtendmens gelukkig zijn om het kleine dat toch heel groot kan zijn. bij het vroege ochtendlicht plooien de zorgen mijn gezicht. Ik word mij langzaam bewust van de zwaarte van de dag; van wat mogelijk…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

De zon speelt met haar licht. Fraai is de instraling en mocht je je even in de schaduw kunnen bevinden, bedenk dan hoe schitterend het ware licht er voor je kan zijn. Zon, je bent geweldig en ik waardeer je als geen ander.…

De stad doet gewoon, maar de vogels vliegen op – zo geel kleurt de lucht.…

Bij het vallen van de bladeren ontwaar ik het najaarskleurenspel in het rond. De aarde geurt heel anders. Muffe lucht stijgt op van de grond. Bij mij zuchten van verlangen ontsnapt mij een gevoel dat ik besta. Toch is de herfst een beetje sterven; en doet mij denken aan het leven hierna. Bij het verdriet om een afscheid voel ik rouw om…

September, blauwe zondagmorgen. Een wijde wereld wentelt zich in het grauwe grijs. Net nog geen winter, maar toch al geborgen maakt de wereld zich op voor zijn winterse reis. Over de velden dwarrelen de bladeren. Maken de rivieren zich op voor kruiende ijs. Het groen is reeds gevallen in grote getallen. Onder de bomen tovert zich een waar kleurenparadijs…

het was een boer die met zijn zeis de bloei platlegde van bloemen die jij hebt gezaaid waarvan wij de groei hebben gekoesterd in diverse nuances groen waarbij het palet seizoen getrouw van kleur verschoot nog oogstte wei zijn volle herfst blij tot zij vielen door scherpte aan de voet in hun dodelijke laatste groet zonder misbaren…

onder een luifel van bamboebladeren rekt de tijd zich uit als elastiek vanuit het schemerduister vindt zij het bleke licht daarbuiten ze gist naar diffuse geuren in de koele ochtendlucht een mens verzamelt verhalen de arend tekent cirkels in de lucht…

Hoe wonderlijk was vergeten Nu keren in en uitzicht terug Eb en vloed mijn eigen brug Als aandachtig tijdloos weten Stromend in verhalen Staat de weidsheid stil Maakt wijsheid geen verschil In mijn verbijsterend vertalen Wolkenpaadjes in het buitengebied En het meedogenloos moment Spoelen door en maken schoon Geborgen zingt het levenslied…

Ergens op de wereld ontluikt een roos. Het rood van de bloemvorm nog door vijf groene bladeren in een knop omsloten. Omhoog richt zich zijn levensader; een stengel voorzien van vele doornen, die zich onbuigzaam naar het nieuwe leven richt. Onverschillig voor wat er om die schoonheid aan bloed zal moeten worden vergoten. Ergens op de wereld…

Winderig was het in het bos. Menige bomen waren gespleten door de harde windvlagen. De wind bewoog zich voort, in mijn adem. Langzaam kwam er een stilte toen de wind zachtjes, leek uitgeraasd. Enkele verwelkte bloemen lagen kriskras over elkaar. De zon liet haar licht schijnen toen de wolken lichtelijk verdwenen…

jij wist de zomer ongemerkt met wat herfstig rood te kleuren door het intenser worden van de geuren aromatiseerde de oogst zelfs je lach streelde de volheid van een lange dag waar leven eindeloos was nog plakken draden web restanten van wat eens een copieuze maaltijd was de overvloed was overal nu schraalt herfst…

De dageraad begint te blinken, De roosjes zijn aan 't open gaan; De nucht're zon komt peerlen drinken, De zuidenwind speelt met de blaân: Het nachtegaaltje fluit, En 't schaapje scheert het kruid; Hoe zoet Is een gemoed, Met zulk een vreugd gevoed!…

De bomen werden sinds eeuwen terneergedrukt. De lucht is te dun voor vuur. Geen stad Tornt als onweer tegen de hellingen op. Geen vleugel, geen vin verroert zich hier. Niemand Graaft zich in, niets vermenigvuldigt. Zilverkoud spat soms schitterende regen uiteen. Continenten schaven onafgebroken aan de schaal van het water Dat inscheurt…

goudgebronsde bomen langs m’n overpad en een kind dat vraagt omdat ze het wonderbaarlijk vindt hoe is dat toch mogelijk hoe kan dat ‘t is de ondergaande zon m’n kind die ze met een kusje raakt mijn allerliefste schat…

De zee is sterker dan een ijsbeer en groter dan bladzijde twaalf van de Bosatlas zij spreekt horizontale taal zij kent vele geheimen, slecht en goed haar opstaan en slapen gaan noemen wij eb en vloed. En het leven is een golf geen boven, geen beneden eb en vloed is een kwestie van tijd en tijd is als de wind of een pasgeboren kind dat…

Het werd een mooie zonsondergang, in combinatie met de harde wind. Hierdoor kwamen de golven schuimend het strand op. Het zou fraai geweest zijn als er een "cappuccinolaag" over de zee zichtbaar was geweest. Een verpletterend einde van de zonsondergang, was in volle gang. Het is fantastisch, als de rode zon met zijn…

vallende regen is als een zomerse douche die ons het licht steelt om het in bloemen te verbergen die als tijdelijke zijrivieren groen uit de grond stromen vallende regen is tegelijk zegen en vloek voor wie het land bewerken omdat het precies nooit genoeg dan wel altijd teveel is als zij zich ter aarde stort vallende regen is in kleurrijke…

ik heb op de mooiste plaats gezeten een vergeten steen bij het einde van de pier om ongestoord naar het concert van de wind te luisteren in grandioos akkoord geen bladgeruis of brekende takken als vallende dissonanten verstoren het watergeluid dat in zijn robuustheid dijk en waterkering heeft gekend en hen heeft verwend met alles…

De ochtend is nog vroeg, wind en regen houden de gemoederen bezig. Krachtig is de wind en windvlagen blijven onvoorspelbaar. De bladeren zijn nog mooi groen, maar enkele zie je al zichtbaar vallen. Aan de kust is het stormachtig en moet je jezelf in bedwang houden. Op de pier zie je enerverende golven, die klotsen…