Alle inzendingen over ziekte

Onder de lakens gedoken voel ik mij vrij en pijnloos, alsof ik onder een stapel sneeuw lig, alsof de tijd stilstaat en sneeuw het rimpelen van het lichaam tegen gaat. Ik voel me even vrij van alle pijn die mijn lichaam dagelijks voelt. Als de sneeuw weer smelt ben ik weer een mens tegen de wereld en het is Hij, die mijn menselijk lichaam langzaam…

wellicht duurt ‘t zoeken te lang wanneer het pad om je heen vervaagt, uit je blik verdwijnt en je lijf zo krom en stram tussen verkreukelde lakens gedurig naar geborgenheid tast maar als het verholen huis zich onverhoeds weer vinden laat en er iemand naar je wuift dan besef je in een flits dat zij het is, de vrouw die jou ooit…

Jij fluit wat Op mijn sleutels En sabbelt Aan mijn creditkaart Waar zijn Jouw gedachten Zou ik zo gaarne weten - Maar ach… Je doet En je beweegt Terwijl Jij toch het nut der dingen Al jaren Bent vergeten…

Hulpeloos zit je daar in je stoel in je benen zit geen gevoel je lichaam is te zwaar belast door suikerziekte aangetast je gezichtsvermogen is verdwenen je moet accepteren dat iemand hulp komt verlenen soms ben je ontzettend kwaad omdat het alleen niet meer gaat je bent dan de wanhoop nabij je vloekt en tiert, het is één razernij maar als…

Eenzaam in de duisternis, bij het licht van de maan. Schreeuw en Sla ik, alle woede uit mijn lichaam. Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat. Een hopeloze strijd die ik vlug verliezen zal Als ik uitgeput en verdooft in de onbekende diepte val De kleuren verdwijnen…

het vergeten knaagt een leegte waarin angst je adem neemt bevreesd doorzoek je volle laden haal je oude feiten op die keer op keer terug in diepe gaten vallen nog even en je huis bevreemdt ben jij voorgoed ontheemd het ergste is dat je het weet…

door een mug die met een poot zijn uitzicht ontnam reed hij mijn tante's auto tegen een muur van steen met tot slot wat zij in samenhang van hem vernam help daar komt een reuzenelp met uit stekend been die slurf zette vaste voet boven in zijn hoofd hij oogt diep uit kassen steeds star en verweesd terwijl hij toch ooit pienter en helder van…

Stap voor stap Zet je je voeten neer Omgeven door wit Omgeven door iets wat je bang maakt Een stem in je hoofd Die blijft roepen Het meisje in de muren Ze maakt je gek Vraagt je om mee te gaan En als je op het punt staat Om te zeggen 'ja ik kom' Besef je opeens dat ze niet bestaat…

Terwijl ik voor mijn leven vocht vouwde mijn zusje zacht haar handen vroeg God mij 't leven terug te geven niet te breken onze zusterbanden We hebben toch alleen elkaar nog zoveel is ons al ontnomen en Hij zag in ontferming op ons neer liet leven weer door 't lichaam stromen En al wordt de weg nog lang en zwaar ik weet me vast bij Hem geborgen…

Stilte, een grote leegte, geheel verdoofd, Geen antwoorden, dubbel zoveel vragen in mijn hoofd. Hoe gaat het verder, wat moet ik verwachten? Geen woorden kunnen deze pijn verzachten. Teveel vragen, teveel onzekerheid, Waar zijn de antwoorden? Hoeveel tijd? Een grote leegte, geheel verdoofd, Zoveel vragen dwalen door mijn hoofd. Onmacht, boosheid…

de laifde dij zij veur mekoar vuilen is gruit heur leven laank, joar noa joar zij binnen soamen aine worden dat ging nait vanzulf, mor over horden de allergrootste test kwam wel toun heur zaikte kwam in t spel ain zaikte dij nait weer over gaait en altied noast joe staait laifde is staark bleven zij zellen soamen dij zaikte overleven…

Een traan verraadt de pijn Een kreet verraadt de wanhoop De wanhoop begint te winnen Van jou eens zo stralende gezicht Door de harde realiteit getekend Wordt jou geen andere keus gelaten Dan rust te vinden in het onvermijdelijke lot…

Lopen word moeilijk, geen dag zonder pijn Hoe kan het leven nou zo hard voor jou zijn. Geen dag zonder zorgen Nooit schijnt voor jou echt de zon Niet omdat je niet wil leven maar parkinson de overhand won. Parkinson wie heeft het verzonnen waar komt het vandaan Jij hebt het niet verdiend om zo door het leven te moeten gaan.…

vertellen de milde voorjaarswind een aangrijpend verhaal van leven ondoorgrondelijk en onvergetelijk een kostelijke geest nestelend te groot voor dit wankel huis schreeuwend om meer bestaan de vogels komen van overal en troosten in hun onschuld daarvoor zijn ze op aarde ze wanen zich in ’t paradijs en wonen in jouw schaduw halen voedsel…

Het toetsenbord wint het van de wc-bril als ’t gaat om viezigheid De bacteriën huizen er met miljoenen tegelijk, ik zie ze dansen. Voortaan maar een toiletrol mee, als ik ga typen en aan de zijkant heel frivool Hang ik dan reiniger en borstel zo minimaliseer ik besmettingskansen.…

’t Is mistig in mijn blikveld Wolken in mijn hoofd, stoffige bovendien Sluiers dwalen langs, kun jij ze ook al zien? Ze dwalen net als ik. ‘k zie ’t niet zo scherp ‘k zie ’t mistig ook ’t is stoffig op de weg de sluiers langs mijn hoofd benemen mij ’t zicht O nee, gedronken heb ik niet en ook niet aan de dope het is gewoon…

Mijn nevelige toestand niet te wijten aan alcohol, door hooikoorts loopt mijn neus zo vol dat een waterige blik, mijn zicht vertroebelt.…

mooier dan een blues klinkt haar hese stem na langdurig gefluister nog iets versluierd doch steeds lichtblauwer wordt het uitzicht op het meer haar lach beslaat het glas en in de wasem lees ik al de noten op haar zang nevelweersprekend zal zij degene zijn met de langste adem…

De nachten, die waren lang. ´s Avonds zag je de witte muren, grijs en dan donker worden. En hier en daar brandde een groen lampje. Of soms rood. En aan de overkant, op een andere afdeling, daar waarde de dood ook rond, de hele nacht, met zijn zeis en cape. In het lange donker keek ik uren naar de deur die nooit open ging. Ik keek…

Ze wonen daar, ja daar, die stemmen achter het behang hun ogen spiedend door de kieren zeker niet om je te plezieren integendeel, ze maken je ontzettend bang Ze loeren zo, net nu jij hun fluisterstemmen niet meer hoort ze hebben nochtans wel hun best gedaan radeloos, toen keek jij mij zo zielig aan ik troostte je en mijn leven dat ging voort…

De vloer is een tol draait rond een as die ik niet grijpen kan niet stil kan smeken. Ik probeer mijn voeten te wortelen in aarde de valluiken ten spijt die dieptes dubbelen. Een molen van sterren wiekt rond mijn hoofd een duivelse tovenaar zaait kiemen in mijn ziel. Er is niets aan het lijf een bijwerking van pillen zowel boeken…

Lichaam van mij, luister eens even ik probeer je altijd het beste te geven denk aan wat ik eet en doe maar toch blijf jij altijd zo verdomde moe continu denk ik aan jou en daarom doet het ook zo'n verdriet Dat jij niet beter werkt, dan dit blijkbaar kun je dat gewoonweg niet? En nu ik dan weer zwanger ben is dat een groot probleem want…

je zit in jouw eigen stoel hij ruikt nog naar de flat een eiken fauteuil met een verleden gevoel er was ook een ander maar al jaren onbezet de beweende leegte nog wel in een lijstje gezet de wereld in jezelf verliest steeds meer ook het gezicht van weleer je vraagt naar de onbekende weg ontelbare malen, keer op keer over van…

Wit tegen witte achtergrond Slechts per tijdstip leeft zij voort Zij ziet zichzelf door vreemde ogen en vergeet dat zij gehoord heeft welke vreemde voor haar staat…

~~~ als voering van zijn rafelgeheugen lapte ze flarden op tot een geheel ontvoerd was de kou botrakend fragmenten zonder pasvorm bevlekken nu zijn geschiedenis ~~~…

Groene kamers van verdriet het eindeloze wachten in angst en onzekerheid leven, hangt daar aan draden het eentonig piepen machines met lichten blauw, rood waar pijn in kreunen de werkelijkheid benaderen bleke gezichten, blauwe lippen weg van licht in nachtelijke schijn gedempte stemmen vol van rust waar tijd en plaats niets…

‘k ben een vrouw, een zonder haren ‘k draag slechts een sjaal van witte kant of soms een muts als accessoire die staat me werkelijk charmant m’n hele huis hangt vol met kaarten ‘k mis geen programma op tv en Bobo zit te kwispelstaarten bij wa’k niet op kan van het diner ‘k hoef me niet meer uit te sloven het meeste wordt voor mij gedaan…

Als dan nu is geworden zich vastbijt in het lijf stroef en hardnekkig dagelijkse kwelgeest wordt - waar heb ik het dan over? Als ik toen dan al zag heb ik jaren uitgelachen verprutste overmoed kwijnt laf weg in hoekje - waar heb ik het dan over? Pasen valt vroeg dit jaar het hagelt uit de hemel het sneeuwt vol ongeloof wie opstaat is…

"Je moet die zorg van je afzetten!" sprak de zuster streng tot mij nou, dat hielp ik kreeg er nog een zorg bij!…

Kris - Kras - Kris - Kras - Op bevroren sloot en plas, glimt ijs als zwart glas Kris - Kras - Kris - Kras - De noorderwind pal tegen Schaatser Jan kromt de rug De ijzers kerven korte halen In stug ritme almaar door Kris - Kras - Kris - Kras - Langs dijk of boerderij Een berijpt paard briest Dor riet kraakt en knakt Wie schaatst, ziet…