Alle inzendingen over individu

Ik weet dat ik er vaak alleen voor kom te staan, dat wist ik toen ik aan deze reis begon maar ik wist en weet nu ook, dat ik op jou vertrouwen kon.…

Het tekende mij, Vond hij - dat Ik hem niet De moeite waard Vond om hem in Potlood te schetsen - Waarop ik hem liet weten Dat hij volgens mij Een vertekend beeld Van mij had uitgemeten…

Mijn wezen, mijn kern, heeft essentieel geen angst. Mijn wezen is vrij en staat positief in het leven. Mijn wezen deelt graag, wat ze heeft geleerd. Mijn kern geeft graag door wat ze op Aarde beleeft. Mijn essentie heeft lief, tot het einde.…

Tot het bot door gegaan De laatste woorden ze laten je staren Nu of nooit meer samen verhalen Op de bol een gezicht je ziet Enkel nog me rug en kruin Het raakt je maar raakt langzaam op…

Waarvoor zit die koop in mijn zakdoek? Mijn brein zoekt naarstig naar het hoe en waarom, in de trage, draaikolkende rivier van mijn gedachtestroom, waarin mijn flexibiliteit schijnt te zijn verdronken. Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren. Als troost…

De een noemde Hem een sul - Buurmans al Te goede gek De ander noemde Dezelfde mens Kleingeestig En benepen Wie van hen heeft Het beste hem begrepen?…

Ik vroeg je om me het leven te geven Tevergeefs was mijn vraag Verdwenen in de leegte, in alles om ons heen Vergeef me omdat ik je het vroeg Maar vergeef me niet omdat ik het probeerde Mijn leven lijkt zo leeg Onbeholpen en wreed Maar anders dan dit, zou het mijn leven niet zijn Ik zou dan iemand anders zijn, iemand anders ben ik niet Ik…

Liggend bij de mooie blauwe zee de golven breken, brengen geluiden mee, die worden omgezet in tonen en muziek van harpen, fluiten en violen het klinkt in mijn oren als hemelse akkoorden dit orkest door Hem geleid heeft mij van mijn last bevrijd ik droom weg op wolken van geluk deze dag der dagen kan niet meer stuk…

Ik bloeide maar de vorst kwam over me. Ik groeide met honger met veel dorst. Ik bloedde met haat mensen vol woede. Ik verlang ernaar om in zonlicht, de stralen van mijn bloem te laten dalen over al wat leeft. Ik ben bang dat degene, die van mij houdt, de bloemblaadjes telkens plukt met de woorden in vragen: "Houdt ze wel houdt…

Geen geruis gaat aan stilte voorbij voor wie wil horen wat niet is. Geen struiken willen gewillig wijken voor wie wil treden in ruige wildernis. Het lot blijft onbeschoren langs de lijnen van een grillige horizon. Niemand zou ooit nog stoppen, zelfs als dat in een oogwenk kon; een zielverdrogend verlangen om langs onbegaanbare paden te gaan…

't Lijkt wel Eeuwig te zijn het Beeld van hoe Het toegaat bij Ons in de straat Vredig en in Alle rust rolt Het leven hier Voorbij - Na vrijdag Is behalve de Lantarenpaal bij ons Voor het huis Niet alleen het Straatbeeld, maar Ons wereldbeeld Voorgoed verwrongen Stationsweg/Kerkstraat Haren, 21/09/12…

Grote en kleine schoenen op een rij waren mijn oom en ik, die naast 'm lag. En hij vroeg wat ik in de wolken zag. De wolken schoven boven ons voorbij. De aarde is inmiddels wat gedraaid, wolken die wij zagen, zijn vervlogen. We vergaten wat ons heeft bewogen. Andere wolken zijn weer aangewaaid. Wees nu stil en ga liggen in het gras; je…

De Zon rijst als een koperen kogelrond over het aardse niemandsland De Maan zoekt in alle stilte koortsige dromen tot aan de morgenstond De Aarde is voortijdig in de hoek gedreven van een manifest heelal De mensheid woekert in een duister labyrint van wat ooit verdwijnen zal Kunstwerk: " Transformatie ", 1994 Kunstenaar: Irmlinda…

Droomzon en aarde kruisen onder een geringe hoek. Het kan maar gedaan zijn. De stappen te zetten, in voortvarende onderneming. En te ondergaan het vallende doek. Halt! Stop ho. Waar zijn reddende engelen? Voor hen versaagden die, vooralsnog geen moeite getroosten, zich doch ledig laten welgevallen. De dag zij geprezen nog voor de avond…

Beschrijf me wie en hoe ge zijt en toon uzelf als de persoon die ge wilt zijn in werkelijkheid, verdorven of kraakhelder schoon. Ik maak in dit geen onderscheid. Voor mij is eender welke zin die door uw pen werd neergevlijd een vers dat ik in se bemin. En durft ge hier uw roerselen kwijt, geen ander die ze hoeft te lezen. Ik ben het blad…

Het morgenraam schuift blauw en blinkend rechthoekig door mijn dromen heen. Splinters geluid doorboren mij en blijven steken in mijn hoofd. De klok slaat waarschuwend alarm en dreigend rolt de kamer op mij aan. Terwijl ik wankel op het slappe koord waarlangs de slaap geschrokken vlucht, vangen je armen mij beschermend op en in hun warmte raak…

Een meisje dat ik ken, ken ik niet Haar gezicht is doorsnee en doorzichtig Haar stem klink doodnormaal, Niets bijzonders aan haar lichaam Te zien, ze loopt richting mij Draait vlak voor mij haar hoofd om Ze blijft staan, bevroren, ontdooit niet van mijn stem Koorts zonder hoge temperatuur Is wat het met mij doet Ik begrijp het niet Ze is…

Van ginds komen zaden aangewaaid. Van zins zijn kabbelende golfjes gekeerd door rietomzoomde oevers. De ene dag is geland, de volgende volgt rustig, geleid door moedershand. Als de rondzingende wind is gaan liggen, blijken de bedden beslapen en is geheugen in loodgrijs geworteld.…

Mijn liefde is groot, warm, veilig en vol vertrouwen. Mijn liefde is krachtig, evenwichtig in haar kern. Mijn liefde is verweven met mijn wezen. Mijn liefde laat anderen vele boodschappen in gedichten lezen. Mijn liefde spreekt uit mijn verlangen, niet uit angst. Mijn liefde laat telkens opnieuw leven. Mijn liefde, via prachtig eerlijke…

De dagen, verloren geen schoonheid tussen eiken, beuken en wilgen groeide ik uit mijn hemd en uit mijn dromen in rookwolken nachtwouden speelde ik indiaantje met mezelf tegen blanke betweters ik verbond mijn geest met vrede in deze wildernis van ziel liep ik weg uit de stad van de dwaasbeschaafde mensen om in het wilgenwoud…

Een ziel die kan zien die zal komen en weer zal gaan zo'n ziel zal misschien nooit ophouden met dromen en zal verder willen bestaan.…

Voor Jan Haan Roet dat moeizaam Naar beneden glijdt Onbeschadigd zijn gelaat Vreedzaam z'n blik - De mens die toch zijn Medemens het liefste mijdt In herinnering buurman Jan Haan, karakter in J.J. Voskuils romancyclus Het Bureau, deel II…

Als ik dan ineens de drift kreeg om een nieuw gedicht op te schrijven, dan greep ik naar mijn pen en notitieblok en ik schreef maar wat heen en als er dan een geheel en iets nieuws te lezen stond, dan had ik toch iets te vertellen wat nieuw en waardevol scheen.…

Ach, mijn allerliefste, liefste... ontspan je verstrakte ledematen in het lome, laat alle, daagse pijn nu uit je stromen, ook dit uur blijven demonen slechts demonen, beleef, liefste, opnieuw, alle mooie, oude dromen, die in je lange nachtreis tot je komen, eens keert weer terug, wat jou is afgenomen…

Met de hoop die ik altijd in mijn hoofd draag kan ik alle tegenslagen aan, overal en nergens, blijf ik daarom overeind staan.…

Al, wat ik wilde worden, dat ben ik nu. Zoals ik wilde zijn, zoals ik wilde worden zo ervaar ik mezelf nu. Al, wat ik bewonderde in het leven, bevindt zich in mijn leven. En alles wat ik heb liefgehad, heb ik nu lief in mijn leven.…

Handen, bezitten niet doch raken aan zijn gezichtloos kunnen zonder naam bestaan werken hard getuige knoestig eelt strelen teder zacht zodat een lichaam heelt hoeven in samenspraak niets meer te zeggen omdat zij zich op gekrenkte schouders leggen lezen louter wat tussen regels is gehoord omdat zij spreken zonder een overbodig woord…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Vergaan je schoonheid Fnuikend het gebrek Aan kennis van jezelf Tong scherp als 't Scherend mes Je heil zoekend In de fles…

Zon van koudvuur, stervend onder eigen gewicht. Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van…