Alle inzendingen over eenzaamheid

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

Vaak liep ze zomaar stil aan me voorbij alleen een vaag knikje, nooit een eens vriendelijk woord of een goedendag. Zag ook nooit een lach als ik haar zag toch hield iets in haar ogen mij vast, er was eenzaamheid en angst in verborgen. Heb haar aangesproken, even was ze verward dat iemand zomaar met haar sprak, maar in haar ogen verscheen…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

Als de dode sfeer tot in mijn bloed verteert stolt het monster zich in mijn banen ik overtref mijzelf nimmer met die diepte totdat ik stil weer adem haal. De lach is zeldzaam maar dan wel gemeend eerlijke kanten zijn goud waard het ontstoffen moet al te vaak gebeuren omdat ik wellicht wat allergisch ben.…

Niet klagen, Maar dragen, Want het komt goed. Je moet vertrouwen Hebben in jezelf, Want jij ben bijzonder, Een echt wonder. Zonder jou zou De wereld maar eenzaam zijn.…

Alles achterlaten en opkrassen Duizenden kiekjes opbergen en passen. Het was erg mooi, maar dat is vervlogen tijd Een nieuwe weg inslaan, hoop maar tevens strijd. Liefde in alle vormen, in het hart gebrand en verzegeld Heel erge, diepe pijn heeft alles ontregeld. Dat grote en tedere bed werd een folterplaats 't Geborgen nest werd een droeve…

Weg van hier, met dromen die op mensen jagen als stootwind in de rug geslagen. Knokkeltenen die drempels zoeken en vallen over horizon; zij zijn als paarden die aan dode mensen trekken, bizar. Nog voor zij volledig de andere kant op kijkt, voel ik me al verlaten, verloren als manke in een lopersland. Mijn handen uren uitgestrekt,…

De zomeravond valt zwoel over de groengezegende zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad…

Kon ik nog maar even bij je zijn Kon ik maar weten waar je nu bent Het doet me zoveel pijn Alles zou ik er voor willen geven, elke cent Kon ik je nog maar even zien Kon ik je nog maar even vasthouden Alles van ons samen zal ik onthouden En ooit zal ik je weer terugzien, misschien Kon ik maar.. Kon ik maar.. Terug naar de tijd Samen…

Ik verlang.. Naar lieve woorden Ik verlang.. Naar een arm om me heen Ik verlang.. Naar de woorden: alles komt goed Ik verlang.. Naar jou…

Vanmorgen zag ik mijn buurvrouw ze knikte minzaam naar mij en liep me verder stilletjes zonder een woord te zeggen voorbij. Vanmiddag zag ik mijn buurvrouw die verlegen zat om een praatje ik knikte minzaam naar haar ging verder met boenen van mijn straatje Vanavond zag ik veel mensen bij buurvrouw binnen gaan ze was komen te vallen kon…

je gaat niet zomaar als je wordt bemind bij een glimlach van een geliefde en sprekende ogen van een kind soms blijkt de aarde te groot of de hemel eindeloos ver weg een ziel is dan in diepe nood het gevoel geestesdood denken kent heg noch steg je gaat niet zomaar als missen huilt in het donker waarin de zon is verdronken…

door het raam kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend…

Leren leven Het leven gaat aan je voorbij; als duizend winters zij aan zij waar te rusten of geordendheid te vinden, als gesnoeide linden op een rij. Het leven gunt je echt geen rust gejaagd leef je voort gehaast en bijna eeuwig doe je alles zoals het hoort. Je verliest jezelf door de druk verantwoordelijk voor de ander zijn en als…

ik hoor geluid, ik luister ik zie een schim, ik kijk ik voel liefde, ik voel maar toch weet ik zeker, dat het niet is wat ik denk ik zie,voel en hoor van alles maar ik weet dat het niet waar is ik weet dat het niet kan ik weet dat er geen liefde is in mijn hart…

Ik zit hier stil te dromen denk aan de tijden van weleer begrijp niet hoe het is gekomen maar het doet nog altijd zeer eens was jij voor mij een wonder maar helaas het was niet echt nu moet ik het doen zonder en dat bevalt me erg slecht.…

In weemoed gespeend van verstand dompel ik mij onder in gevoelens aan de rand Stop het weg! Nee niet dichterbij.. Sluit het af! Een gevecht in mij. Weggedrukt, weer een veilig gevoel Maar diep van binnen woelt het, koud en koel Toch de mom weer op van alles leuk, ja het is fijn maar in de koelheid, bij dat randje, daar wacht de pijn.…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

achter de nacht verborgen schuif ik aan in de dans der vermetelen, ik geef u mijn woord maar eens wordt het morgen en is de kans verschoven, teniet, vermoord…

levend tussen momenten door van wanhoop en hittestress vastberaden doorklief ik de tijd moedig ontlopend de onwetenden die mijn ware gezicht niet kennen rimpelen gedachten zonder bodem mijn innerlijk gemoed zweetdruppels zwaren mijn schouders angst camoufleer ik mijn ziel in nevels van steenlawines manouvrerend tussen tranen en…

Asjeblieft bedankt en graag gedaan. Morgen zal het anders gaan. De dagen dat ik niet meer bij je ben. Ik me in mijn oorspronkelijke leven niet meer herken en niet weet of ik daar nog wel wil zijn. Ik weet niet aan welke kant de zon opkomt, aan welke kant hij de wereld weer verlaat. Ik weet niet of hij terugkomt, mij in eenzaamheid…

Ik zie het wel Hoe jij anderen Nooit bedriegt maar Zelf steeds bedrogen wordt Ik zie het wel Wat jij steeds Doet voor hen zonder Dat zij jou waarderen Ik weet het wel Dat jij je groothoudt Maar ’s nachts in je Bed stilletjes alleen huilt Ik zie het wel Maar ik ben de enige - Of niet? Wie weet is er Een engel die je kent en…

je tuin een levend schilderij in de klimrozen hangen pinda’s voor de mees en de verwilderde parkiet maar de vlaamse gaai zie jij daar liever niet die veelvraat is brutaal je rozen doen het goed de rododendron ook beide in diverse kleuren en de pas geknipte haag vormt een gladde kraag bijna op gewenste hoogte om jouw favoriete plek…

zij waren samen eenzaam gelukkig met elkaar want alleen is zo alleen ook voor een eenzaam paar…

Zingend gooi ik Frans eruit Daarna bezem ik Geertruid samen met haar laatste snik naar mijn stoffer en mijn blik Jodelend dweil ik Thea op wring haar in mijn emmer sop Onder opgeruimd gefluit druk ik Barend door de ruit Ach, wat wordt mijn huisje schoon Saar en Bep doe ik gewoon in de groene en de grijze ieder op haar eigen wijze…

Ik voel me geen lust maar een last, Zit voor mijn gevoel opgesloten in een donkere kast. Het gevoel weegt zwaar op mijn hart, Mijn gedachten ver weg, mijn ogen gitzwart. Niemand die begrijpt hoe ik me werkelijk voel, Iedereen ziet alleen die vrouw in die rolstoel. Ze verdwijnen, rennen weg voor wat is, Waar is nu die arm, die knuffel die ik…

zo zal het zijn als zij verlaten en onvruchtbaar gezeten aan het raam de uren tot dagen de kamers tot huizen verzinnen en tussen hen een stilte die een hoofd vol dromen nog verbergt, een stilte die de keel dichtsnoert en ten slotte een stilte vanzelfsprekend reeds, onoverkomelijk als tussen heel oude bergen ---------------------------…

ze zaten daar getweeën zo langzaamaan een beetje dood te gaan in het stille huis als't goed ging hand in hand als 't slecht ging achter de krant samen haast twee eeuwen oud geërgerd om het falen van hun geest en hun organen wijl in het hoofd herinneringen malen houden z'elkander vast om niet alleen te moeten dwalen * "er…

Rechtopzittend in je stoel Je ogen kijken, maar geen doel Er is geen liefde en geen haat Je bent niet blij en ook niet kwaad Ver, heel ver weg ben je verdwenen Je geest is vervlogen met de tijd Er staan mensen bij jou te wenen Maar die emotie ben je kwijt En ver, heel ver weg is het fijn Het is er zo heerlijk toeven Je stapte…