ALS STILTE PIJN DOET
Donkere bladeren, donkere takken
resideren boven een eenzaam mens
Die net iets in zich voelde knakken
en juist wegzakte over de pijngrens
Heldere sterren en vochtige tranen
zien elkaar langs het vol lover heen
Als schimmen die erg ver staan en
beide voelen ze zich pijnlijk alleen
Fluisterstemmen en ‘t stil snikken
vormen nu ‘t hart van een verdriet
Zwarte wonden en eventjes slikken
maar geen die dat in ‘t donker ziet
Donkere bladeren, donkere takken
ach, het eenzaam waart thans rond
Het probeert de ziel te verzwakken
Mij..op een koud kille ondergrond
In mij is het waarlijk stil gekropen
de stilte van het altijd eenzaam zijn
Smart blijft zich bijgevolg ophopen
ik huil, want de stilte doet mij pijn
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl/
Schrijver: Ton Rijkers, 14 januari 2011
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid